آئین بدرقه از مسافر و زائر در میان ایرانی‌ها سابقه‌ای طولانی دارد. «قرآن و آب و اسفند»، و آرزوی سفری سلامت و بی خطر هم جز جدایی ناپذیر این رسم دیرینه است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، این روز‌ها و شب‌ها موعد اعزامشان است. زائران خانه خدا که خیلی هایشان پیش از عزیمت با یک تماس یا پیام کوتاه دوستان و آشنایان را از رفتنشان باخبر می‌کنند. روز سفرشان هم که می‌رسد هر کس بتواند به بدرقه شان می‌رود، بدرقه‌ای که در خاطر زائران خانه خدا می‌ماند و در هر مرحله‌ای از زیارت، التماس دعای بدرقه کننده را به یاد زائر می‌آورد.
آئین بدرقه از مسافر و زائر در میان ایرانی‌ها سابقه‌ای طولانی دارد. در بعضی از نقاط ایران این رسم با آئین چاوش خوانی همراه است. در خراسان اقوام و همسایگان در منزل زائر گرد می‌آیند هدایای همچون قرآن، زعفران و پسته مشهور به «سر راهی» به امید یاد کردن از ایشان هنگام زیارت به او هدیه می‌دهند.
آنان در اصطلاح «همپا» با حاجی تا مکانی معین همانند امامزاده یا آغاز جاده اصلی، همراه چاووش خوانی او را بدرقه می‌کنند.
در مناطق جنوبی ایران، مردم با شور و اشتیاق فراوان منزل حاجی و خودروی حامل او را با پرچم‌های سبز و سفید می‌آرایند و وی را تا پایانه حاجیان بدرقه می‌کنند.
از رسوم نه چندان دور شهر تبریز آن بود که روز حرکت حاجیان چاووش خوان پرچمی سیاه یا سبز به دست می‌گرفت و پیشاپیش بدرقه کنندگان به سوی مرکز شهر می‌رفت و شعر می‌خواند.
قرآن و آب و اسفند، و آرزوی سفری سلامت و بی خطر هم جز جدایی ناپذیر این رسم دیرینه در گوشه و کنار کشورمان است.
اینجاست که هم دشواری‌های دوری از خانواده و وطن کم و هم مهر و محبت‌ها بیشتر می‌شود.