مراسم تعزیه خوانی به مناسبت ماه مبارک رمضان به مدت ۳ شب در رستمرود نور برگزار شد.
به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مرکز مازندران،مراسم تعزیه خوانی به مناسبت ماه مبارک رمضان به مدت ۳ شب در حسینیه تخصصی باب الحوائج رستمرود نور برگزار شد.
تعزیه در لغت به معنای سوگواری و عزاداری است و در تعریف عام‌تر به تئاتر‌های مذهبی که درباره واقعه کربلا هستند، گفته می‌شود. نام اصلی تعزیه، شبیه خوانی یا شبیه‌گردانی است، یعنی اینکه افراد اجرا کننده، شبیه و بازی کننده نقش شخصیت‌های اصلی هستند.
تعزیه در دورهٔ ناصرالدین شاه به اوج خود رسید و بسیاری این دوره را عصر طلایی تعزیه نامیده‌اند. تعزیه که پیش از آن در حیاط کاروانسراها، بازار‌ها و گاهی منازل شخصی اجرا می‌شد، اینک در اماکن باز یا سربستهٔ تکایا و حسینیه‌ها به اجرا درمی‌آمد. معروف‌ترین و مجلل‌ترین این تکایا، تکیهٔ دولت بود که در همین دوره به دستور ناصرالدین شاه و مباشرت دوستعلی‌خان معیرالممالک در سال ۱۳۰۴ هجری قمری ساخته شد.
تکیهٔ دولت در زمان ناصرالدین شاه به تقلید از تماشاخانه اپراهال انگلستان ساخته شد که ابتدا به منظور یک سالن تئاتر ساخته شد، اما با مخالفت‌هایی که بود به تکیه تبدیل شد. از دیگر تکیه‌های معروف آن زمان تکیهٔ معاون‌الملک در کرمانشاه بود. در آغاز سلطنت ناصرالدین شاه، تعزیه در ۳۰۰ مکان مشخص برپا می‌شد. تعزیه تا زمان مشروطیت در اوج ماند.
در سال‌های آغاز دیکتاتوری رضاخان، یعنی پس از ۱۳۰۴ هجری شمسی، اجرای تعزیه و روضه‌خوانی رفته‌رفته ممنوع اعلام شد و با تخریب تکیهٔ دولت به دستور رضاخان، تعزیه پا به دوران افول خود گذاشت.
هرچند پس از شهریور ۱۳۲۰ دیگر بار سر برآورد، اما در برابر سرگرمی‌هایی همچون سینما و تئاتر، نتوانست موقعیت و عظمت پیشین خود را بازیابد. شهر نطنز دارای چهار تکیه تعزیه است که در اوایل دوران قاجاریه به سبک تکیه دولت تهران احداث شده و هر ساله محرم مراسم تعزیه در آن برپا می‌شود.
تعزیه در سال ۲۰۱۰ در میراث فرهنگی و معنوی یونسکو ثبت شده است و با اینکه در نقاط دیگر جهان از جمله جزیره ترینیداد در دریای کارائیب تا جزایر اندونزی اجرا می‌شود.
معمولاً هر تعزیه از ۱۰ تا ۱۵ بازیگرو چند نوازنده طبل و شیپور و قره نی و سنج و دهل تشکیل می‌شود که نوازندگان در مواقع ضروری و حساس داستان، تعزیه خوانان را یاری می‌دهند.
قبل از شروع مراسم تعزیه خوانی یا شبیه خوانی، شبیه‌خوان‌ها کار خود را با نواختن طبل و شیپور و کرنا آغاز می‌کردند و زنان و مردان و البته کودکان از هر سو به سمت مراسم می‌شتابند.
شبیه‌خوان‌ها در هر یک از روز‌های دهه‌های محرم، یکی از وقایع کربلا را بازسازی کرده و به نمایش در می‌آورند. این هنروران، در حالی که متن اجرای خود را که به آن تعزیه نامه یا نسخه گفته می‌شود در دست دارند، یکی یکی به اجرای نقش خود می‌پردازند و از صحنه بیرون می‌روند.
معمولا شبیه خوان‌ها متون خود را با صدایی آهنگین و متناسب می‌خوانند، اما مخالف خوان‌ها، اشعار را با صدایی بلند و فریاد‌های بدون تحریر و پرخاش‌گرانه می‌خوانند.
از ۱۰۱ نسخه تعزیه ثبت شده در کشور، ۴۰ تعزیه در مازندران اجرا شد.
قجر گزارش می‌دهد