یک کارشناس رسانه می‌گوید: بچه‌های گروه سرود زیست متفاوتی را نسبت به دیگران تجربه می‌کنند؛ و همین زیست متفاوت بخشی از شخصیتشان را می‌سازد.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما, امسال در راهپیمایی روز قدس صدایشان را می شد از هر خیابانی شنید؛ فرقی نمی کرد از کدام مسیر به سمت دانشگاه تهران می روی یا حتی از چه مسیری برمی گردی؛ مسیرهای منتهی به میعادگاه نمازجمعه روز قدس را گروه های سرود متشکل از کودکان و نوجوانان قرق کرده بودند و جمع زیادی را تماشاچی خودشان؛ از گروه های چند نفره گرفته، تا گروه سیصد و سیزده نفره ای که اجرای قطعه سلام فرمانده را در کارنامه دارند. دهه نودی ها در این گروه های سرود گاهی با قهرمان های ملی شان صحبت می کنند؛ گاهی خطاب به دشمن. با اشعاری که آینده را وابسته به وجود آنها و تلاش هایشان می داند.
عمر قدیمی ترین این گروه های سرود به اوایل انقلاب برمی گردد. گروه های سرودی مثل گروه آباده که در جنگ به بلوغ رسیدند؛ در مساجد و مدارس پای ثابت هر جشن و مراسمی شدند و بعد از آن با هر مناسبت دینی و رویداد ملی همراه شد.. دکتر محمدصادق باطنی کارشناس رسانه می گوید: همین الان در خاطرات جمعی خیلی از ما همین گروه های سرود هستند که پازل های شخصیتی خیلی از ما را شکل داده اند، و بخش مهمی از خاطرات و نوستالژی های انقلاب ما را ساخته اند.
در رقابتی که این روزها میان تنوعی از سبک ها و گروه های موسیقی وجود دارد، حالا این گروه های سرود روایتی دیگر از آرمان ها و ارزش های ملی و دینی کشورشان دارند؛ آقای باطنی به یاد می آورد: خودم چون تک خوان گروه سرود بودم و مسیری را که امروز دهه نودی ها می روند قبلا پیمودم می دانم که بچه های گروه سرود زیست متفاوتی را نسبت به دیگران تجربه می کنند؛ و همین زیست متفاوت بخشی از شخصیتشان را می سازد.
به نظر می رسد حضور در این گروه های سرود همان قدر که برای خود بچه ها تجربه ای متفاوت است؛ برای خانواده هایشان هم خالی از فایده نیست. این را می شود از همراهی خانواده و اشتیاقشان برای پیوستن فرزندانشان به این گروه های سرود هم فهمید. به گفته دکتر باطنی سرود خیلی حس هویتی ایجاد می کند؛ و یک وحدتی را بین بچه ها ایجاد می کند که این خیلی برایشان جذاب است. از نگاه این کارشناس رسانه اما این تجربه برای تقویت نیاز به مراقبت دارد. او توضیح می دهد: در بعضی گروه های سرود نظام واژگانی و نحوه چیدمان ترانه هیچ ربطی به بچه های جمع خوان ندارد. چه بهتر است اگر ما به سراغ قالب سرود می رویم حواسمان باشد که این سرود را یک نوجوان قرار است بخواند؛ هر چه به زبان و زمانه او نزدیک تر شویم قطعا او را خود همراه تر می کنیم؛ ما باید کمک کنیم که شعر این آثار هر چه بیشتر به زبان آنها نزدیک تر شود که خدایی نکرده بچه هایی که شعر می خوانند خودشان بی تفاوت از کنار شعر رد نشوند و از آن سرسری بگذرند.