نتایج یک مطالعه علمی نشان می‌دهد که چرا مدار پلوتو به طرز شگفت‌آوری آشفته است.
نتایج یک مطالعه جدید از گروه تحقیقاتی آزمایشگاه سیارات و قمر دانشگاه آریزونا در خصوص مدار پلوتو نشان می‌دهد که این مدار در بازه‌های زمانی طولانی پایدار است، اما در مقیاس‌های زمانی کوتاه در معرض آشفتگی و تغییرات قرار می‌گیرد. شبیه‌سازی‌های متعدد روی مدار‌های گذشته و آینده پلوتو خبر از ویژگی شگفت‌انگیزی می‌دهد، این آشفتگی‌ها مانع از برخورد پلوتو به نپتون می‌شود. به گفته محققان این وضعیت «روزنانس حرکتی متوسط» نام دارد.
این پدیده تضمین می‌کند که فاصله هلیومرکزی پلوتو برابر با نپتون است و طول جغرافیایی پلوتو در فاصله تقریبی ۹۰ درجه از نپتون قرار دارد. فاصله هلیومرکزی متعلق به مدل خورشید مرکزی است که نوعی مدل نجومی به شمار می‌رود. در این مدل زمین و سایر سیارات به دور خورشید نسبتا ثابت در مرکز منظومه شمسی می‌گردند. ویژگی عجیب و غریب بعدی مدار پلوتو این است که باعث می‌شود این سیاره کوتوله در خضیض خورشید در مکانی بسیار بالاتر از مدار نپتون قرار بگیرد. اوج و حضیض دو نقطه متقابل مداری از جهت بیشترین تفاوت فاصله گرانیگاهی با هم است. به نقطه‌ای در مدار بیضوی، در دورترین فاصله از مرکز جرم سامانه مداری نظیر ستاره دوتایی یا یک ستاره و قمرش، اوج یا اوج مرکزیه یا دوراوج ه گفته می‌شود. به نزدیک‌ترین نقطه در مدار بیضوی نسبت به گرانیگاه، حَضیض گفته می‌شود.