در دومین شب از لیالی قدر و شب شهادت امیر المومنین حضرت علی (ع)، شب زنده داران با شفیع قراردادن اول مظلوم عالم درهای توبه و انابه را می زنند.
از پیامبر گرامی اسلام (ص) نیز نقل است: از خداوند به دور باد و نفرین بر کسی که به شب قدر برسد و زنده باشد، اما آمرزیده نشود.
در روایتى از امام صادق (علیهالسّلام) آمده است: «شب نوزدهم، شب تقدیر (اندازهگیرى کردن)، شب بیست و یکم، شب استوار ساختن (آنچه تقدیر شده) و شب بیست و سوم، شب امضا (نسبت به آنچه مستحکم شده) مى باشد».
امشب این دل یاد مولا می کند /لیله القدر است و احیا می کند
بشنو ای گوش دلها بی صدا/نغمه فزت و رب الکعبه را
اما امشب شب نزول قرآن صامت و عروج قرآن ناطق است.علی (ع) قرآن ناطق و امام معصوم و انسان کاملی است که تمام رفتار و سخنان و تأییدات او برای ما حجّت و اعتبار دارد . او به هنگام خشم بر دشمنان خدا قاطع ولی در مقابل کودک یتیم آن قدر متواضع و مهربان بود که در برابر طفل یتیم روی خاک می نشست، دست مرحمت بر سر او گذاشته و آه می کشید و می فرمود:بر هیچ چیزی مثل کودکان یتیم آه نکشیده ام.
به نماز بست قامت که نهد به عرش پا را /به خدا علی نبیند به نماز جز خدا را
به نماز آخرینش چه گذشت من ندانم ؟/که ندای دعوت آمد شه ملک لافتی را
و چه کسی ارزشمند تر از علی (ع ) برای شفیع قراردادن در شب قدر
بِعَلِيٍّ
بِعَلِيٍّ
بِعَلِيٍّ