دعای روز دوازدهم ماه رمضان، متضمن معارفی همچون داشتن عفاف و قناعت و انجام دادن عدل و انصاف و آسودگی از ترس است.
قناعت در لغت، به معنای راضی بودن به آنچه قسمت و روزی انسان است، یا راضی بودن به قلیل و کم و یا به معنای اکتفا کردن به اندک از آنچه مورد نیاز انسان است. قناعت در اصطلاح، حالتی است برای نفس که باعث اکتفا کردن آدمی به قدر حاجت و ضرورت است. همچنین گفته شده قناعت در اصطلاح، عبارت از این است که انسان بیش از هر چیز به خداوند متعال متکی و هرچه در اختیار دارد خشنود و سازگار باشد و با عزت نفس و آبرومندی به سر برد و هیچ‌گاه چشم‌داشتی به دیگران نداشته، از نداشتن امور مادی و کمبودها اندوهگین و حسرت‌زده نباشد.
از پیامد‌های مثبتی که برای قناعت در روایات می‌بینیم، عزت و سر فرازی، گنج بى پایان و قناعت و بىنیازى است.