جنگ سال ۱۹۹۹ ناتو با یوگسلاوی، نشان داد حرف و عمل کشورهای غربی با یکدیگر در تضاد است.
ناتو تجاوز خود را با شرکت ۱۴ عضو خود آغاز کرد و طی هشتاد روز زیر ساخت‌های نظامی، صنعتی و شبکه راه‌ها و پل‌ها و رسانه‌های رسمی و مدارس و حتی سفارت چین در بلگراد را هدف قرار دادند. ارزیابی‌های کارشناسان و منابع صرب نشان می‌دهد بیش از ده هزار حمله هوایی انجام شد و سه هزار فروند موشک کروز و هشتاد تن بمب و ۳۷ هزار تن بمب خوشه‌ای که بسیاری از آنها حاوی اورانیوم ضعیف شده بودند بر سر یوگسلاوی ریخته شد که به مرگ سه تا چهار هزار نفر اعم از نظامی و غیرنظامی منجر شد و حدود پنج هزار نفر نیز زخمی شدند و بیماری‌های سرطانی هم به سبب استفاده از اورانیوم ضعیف شده، گسترش پیدا کرد و میزان تشعشعات هسته‌ای از حد مجاز بالاتر رفت و آثار آن تا امروز در بیش از یکصد شهر صربستان وجود دارد. زیرساخت‌های صنعتی و نظامی یوگسلاوی نابود شد و بیش از هزار و پانصد منطقه مسکونی و یکصد اثر باستانی ویران شدند. خسارات وارده یکصد میلیارد دلار برآورد شد. جنگ، کوزوو را تحت قیمومیت سازمان ملل قرار داد تا زمینه برای اعلام استقلال آن در سال ۲۰۰۸ فراهم شود که بسیاری از کشور‌ها از جمله روسیه و چین استقلال آن را به رسمیت نشناختند.
ماجراجویی‌های ناتو در یوگسلاوی پیامد‌هایی ژئوپلتیک داشت که از برجسته‌ترین آنها نابودی بقایای حکومت یوگسلاوی و تجزیه قومیتی و نژادی آن بود. علاوه بر این شیوه اجرای عملیات نظامی بدون موافقت شورای امنیت نهادینه شد و از سوی دیگر از تجزیه یوگسلاوی به عنوان بهانه‌ای برای توسعه ناتو به سمت شرق استفاده شد و کرواسی، اسلوونی، مقدونیه شمالی و مونته نگرو به عضویت ناتو در آمدند و مسئله فرار از مجازات نیز تثبیت شد، زیرا دادگاه ویژه یوگسلاوی نتوانست هیچ یک از شکایات افراد سازمان‌های بین المللی در آن علیه کشورهای ناتو را بررسی کند. همه این امور پرسش‌هایی به وجود آورد که هنوز هم به قوت خود باقیست از جمله این که چه کسی مسئول مستقیم کشته و زخمی شدن هزاران نفر در یوگسلاوی بود. پس از جنگ یوگسلاوی جو بایدن رئیس جمهور کنونی آمریکا گفت: من پیشنهاد کردم بلگراد هدف حمله قرار بگیرد و خلبانان آمریکایی همه پل‌های موجود بر روی رود دانوب را بمباران کنند. من پیشنهاد کردم اقدامات عملی اتخاذ شود و از نفت محروم شوند.