«مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ»هزاران بار بر زبان سید الساجدین

به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مرکز اراک؛ امام زین العابدین سجاد(ع) هنگامی که در نماز به آیه مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ می رسید، آن قدر آن را تکرار می کرد که نزدیک بود از دنیا برود. و هنگام نماز، به جای سخت و ناهموار می رفت و به نماز مشغول می شد، و بر زمین سجده می کرد. روزی به کنار یکی از کوههای مدینه رفت و روی سنگ سخت و داغی به نماز ایستاد. آن حضرت از خوف خدا، بسیار می گریست، به طوری که وقتی سر از سجده برمی داشت، بر اثر اشک زیاد، گوئی در میان آب فرو رفته و بیرون آمده است.سجده، تضرع خاکساری است که نامش را ازنام تو گرفته. سجده آبرویش را مدیون توست… سجده به تو می بالد و هستی اش را از آن تو می داند، ای سجاد! که پیشانی موحدت، همه عمر آشنا به خاک بود و لب های زمزمه گرت یک نفس نیایش می سرود. سر از سجده های عاشقانه ات برندار که تداوم هستی به یمن این سجده هاست.. که رحمت و لطف پروردگار بر کاینات به خاطر آبروی سجده های توست… سراز سجده برندار که خداوند، سجده هایت را سخت دوست دارد.

از دانه دانه هر تسبیح، از تار و پود هر چه سجاده ، از خمیدگی قامت هرچه محراب، از خاک هر سجده گاه، صدای تو را می شنوم. هر جا دست دعایی به سوی آسمان بلند می شود، هر گاه آرزومند بی قراری پروردگارش را صدا می زند، این تویی که شنیده می شوی. تویی که کلمات دعا را بر لب ها تلقین می کنی.تویی که زیباترین خواهش ها را در هیئت حرفی قشنگ در دهان ها می گذاری و آن گاه خودت برای این دعاهای عاجزانه ، آمین می گویی. صدای تو را می شنوم: «خداوندا تو حتی بر آنان که از تو درخواست نمی کنند و با خداوندی ات به جدل بر می خیزد نعمت می بخشی. پس چگونه بر من عطا نکنی. منی که سائل در گاه توام و یقین دارم که تو خالق و خداوند عالمی».