او می‌آید تا نور چشمان نبی(ص) شود و شعف را در وجود جدش با نور نگاهش پیوند زند.
مولودی که رسول خدا (ص) در مقامش فرمود: «مقام حسین بن علی(ع) در آسمان بالاتر از مقام او در زمین است.»
او حسین بن علی(ع) است که با قدومش شجره طیبه‌ای را بارور خواهد کرد که تا قائم آل محمد(عج) ریشه دار است؛ می‌آید تا کربلا را هویت بخشد، شهادت و رشادت را تعبیری دیگر کند و آزادگی را در قلب تاریخ به ودیعه بگذارد.
او به تمام معنا پاسدار حرمت حریم اهل بیت عصمت و طهارت خواهد شد و این مهم را با قطره‌های خون خود و عزیزانش به ثبت خواهد رساند.
از همین روست که ولادتش بهانه‌ای است برای ارج نهادن به بلندای نام «پاسدار»، همان‌ها که به تأسی از امام حسین(ع) قدم در راه پاسداشت از ارزش‌های اسلام نهادند.
و چه زیبا فرمود رسول خدا(ص) که:«به درستی که حسین(ع) چراغ هدایت وکشتی نجات است.»
آری قنداقه ، با زمینی شدنش نه تنها اهل زمین که کام اهل آسمان را شیرین می‌کند و ضامن شفاعت محبین پدر و منتقمین مادرش خواهد شد؛ چرا که به فرموده جدش رسول خدا(ص): خداوند در صلب امام حسین(ع) نطفه‌ای پاک و مبارک قرار داده است.
امام حسین(ع) به تنهایی زرین‌ترین برگ سلاله نبی(ص) است که با حضور و از خودگذشتگی‌اش هر آینه تداعی‌گر عاشورا و ایستادگی تمام حق، در برابر ظلم است.
او که فرمود:«بخشنده‌ترین مردم کسی است که به فردی که از او امید نمی‌برد، می‌بخشد»
او نمونه بارز گذشت در عین اقتدار است، همانگونه که فرمود: با گذشت‌ترین مردم کسی است که هنگام قدرت می‌گذرد.
میلاد سراسر نور امام حسین (ع) و «روز پاسدار» گرامی