دلچسبی محصول نچسب گیلان در تولید و اشتغال

به گزارش خبرگزاری صدا وسیما مرکز گیلان؛ چند روز پیش نزدیک ظهر برای کار مهمی به خانه راضیه خانم یکی از آشنایانم رفتم و او هم با اصرار گفت که باید برای ناهار بمانم.
دست تنها بودم، برای همین به آشپزخانه رفتم و به او گفتم می‌خواهم در آشپزی به او کمک کنم.
چند قابلمه آورد و گفت: سال هاست این قابلمه‌ها را دارد و برای جهیزیه دخترش هم چند سرویس از آن خریده است.
آنقدر تعریف کرد که کنجکاو شدم و از او درباره برندش پرسیدم. اولش فکر کردم قابلمه‌ها خارجی است، اما وقتی یکی از آن‌ها را برگرداندم دیدم ساخت ایران و گیلان است.
راضیه خانم می‌گفت: اولش می‌خواستم برای دخترم سرویس قابلمه خارجی بخرم، اما با خودم گفتم چرا این قابلمه‌ها را که سال هاست از آن استفاده می‌کنم و بسیار هم راضی هستم برای دخترم نخرم.
ظروف تفلونی که راضیه خانم از آن تعریف می‌کرد، تولید شهر صنعتی رشت است، خیلی‌ها از کیفیت و ماندگاریش راضی اند.
چند روز بعد برای تهیه گزارش به این واحد تولیدی در شهرک صنعتی رشت رفتم.
کارخانه‌ای که نیم قرن است در خط تولید خود ظروف تفلون تولید می‌کند و به بازار می‌فرستد.

در کارخانه ظروف تفلون ظرفیران کارگرانی را دیدم که با دلگرمی به کارشان چسبیده بودند و هرکدام با دقت بسیار مراحل تولید را دست به دست می‌کردند تا کالای با کیفیت دست مشتری بدهند.
یکی از کارگران که مسن‌تر از بقیه به نظر می‌رسید، جلو آمد و گفت: ۲۲ سال است که در این کارخانه کار می‌کنم ۲ پسرم هم در اینجا مشغول به کارند.
او می‌گفت: از زمانی که برای کار به این کارخانه آمدم، هر سال تولیدش بیشتر از سال قبل می‌شود.
مدیر تولید این کارخانه می‌گوید: پارسال تولیدات مان ۱۰۰درصد نسبت به سال قبل آن افزایش یافت و از ابتدای امسال تا کنون هم نسبت به پارسال ۳۰ درصد افزایش تولید داشته ایم.
محمدتقی ابراهیم زاده با بیان اینکه درحال حاضر ۱۵۰ نوع انواع ظروف تفلون در این کارخانه تولید می‌شود افزود: سالانه حدود۱۲۰ تن ظروف تفلن در این کارخانه تولید می‌شود؛ و این نتیجه نیم قرن همت و پشتکار تنها واحد تولید ظروف نچسب در گیلان است واحدی که اگر چه اسمش نچسب، اما در تولید و اشتغال حسابی دلچسب است.
با مدیر کارخانه ظرفیران هم گفتگو می‌کنم.
هادی پور اسماعیلی می‌گوید:همه مراحل، از صفر تا ۱۰۰ محصولات مان در همین کارخانه تولید می‌شود و خط تولید و تجهیزات مان کاملا بومی سازی شده است.
او توضیح می‌دهد چگونه تحریم‌ها را دور زده اند آن را به فرصت تبدیل و بومی سازی را سرلوحه همت شان قرار داده اند تا جایی که محصولات این کارخانه با ظروف خارجی مشابه رقابت می‌کند.
هادی پور اسماعیلی می‌گوید: تولیدات این کارخانه برای۵۰ نفر به طور مستقیم و برای ۵۰۰ نفر هم غیر مستقیم اشتغالزایی کرده است.
وی افزود: برای شستشوی خط‌های تولید این کارخانه روزانه ۵۰۰ لیتر آب نیاز است که برای صرفه جویی در مصرف آب و هزینه‌ها، آب باران را ذخیره و از آن استفاده می‌کنیم.
مدیر فنی این کارخانه هم می‌گوید: ما امروز به این توانمندی رسیده ایم که همه دستگاه‌ها و تجهیزات تولید ظروف تفلون را خودمان در همین کارخانه طراحی کنیم و بسازیم.
سید مرتضی میرزاده افزود: ۸۰ درصد این دستگاه‌ها در همین جا تولید شده است و همین امر باعث می‌شود تا خط‌های تولیدمان به دلیل خرابی تعطیل نشود و سریع خط دیگر و دستگاه دیگری را جایگزین می‌کنیم و کاملا متکی به توان نیرو‌های خودمان هستیم.
کارگری که در بخش بسته بندی کار می‌کرد، برایم از تولید روزانه گفت و توضیح داد: هر روز حدود هزار ظرف تفلون تولید این کارخانه، بسته بندی و راهی بازار می‌شود.

یکی دیگر از کارگران هم گفت: تمام تلاش مان را به کار می‌گیریم تا محصولی به دست مصرف کننده بدهیم که بی عیب و نقص و مشتری از آن راضی باشد.
کارگر دیگری می‌گوید: ما همه تولیدات را خوب کنترل می‌کنیم و اگر کوچکترین مشکلی داشته باشد به بخش ضایعات انتقال می‌دهیم.
مدیر کنترل کیفیت کارخانه هم این موضوع را تایید می‌کند.
محدثه نیک صفت با اشاره به اینکه این واحد تولیدی علاوه بر استاندار‌های ملی استاندارد‌های بین‌المللی ایزو ۹۰۰۱مدیریت کیفیت را داراست افزود: بالا بودن کیفیت هم باعث شده تا ما همه محصولات مان را با اطمینان ۳ سال گارانتی کنیم.
آقای مشتاق هم که نماینده انحصاری این شرکت در فروش محصولاتش است می‌گوید: در فروش این کالا هیچ مشکلی نداریم و هرچه در این کارخانه تولید میشود من چشم بسته می‌فروشیم و محصولات مان بازار خوبی دارد.

او اضافه می‌کند: اگر خریداری از این محصول ناراضی باشد تا ۳ سال می‌تواند ظرف را به ما برگرداند و یک ظرف تازه بگیرد، این درحالی است که محصولات مشابه فقط تا ۱۸ ماه گارانتی دارند.
دوباره سراغ آقای پوراسماعیلی مدیر این کارخانه می‌روم.
او می‌گوید: اگر با پرداخت تسهیلات ارزان قیمت از ما بیشتر حمایت کنند، می‌توانیم تولیدات مان را ۱۰۰ درصد افزایش بدهیم، اما متاسفانه وقتی به بانک‌ها مراجعه می‌کنیم آن‌ها تسهیلات ۱۸ درصد را پیشنهاد می‌کنند در حالی که واحدی که فق سود تولیداتش ۲۵ درصد است ا توان پرداخت سود ۱۸ درصدی را ندارد و این مسئله باعث بی انگیزه شدن تولیدکنندگان می‌شود.
*نویسنده: مریم دورباش