هوایی که سهم من از پاکی اش کمتر از شش ماه است

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز اراک؛ وقتی قرار است برای فرار از آلودگی با شهر وداع  کنم و به این  تنفسهای با سختی و زجر پایان دهم .

به دنبال راهکارهایی غیر از مهاجرت از اراک میگردم. هرچه کارگروه در شهر برگزار می‌شود، هرچه نشست و جلسه تشکیل می گردد ظاهراً هیچ نتیجه‌ای به بار نمی نشیند.

 زمستان هم آمده اما آنچه که از این شهر در ذهن پرورش می داد در این هوای آلوده اراک و کلان شهری به غافلگیری رسید.

طبیعت، پیام سلامت و دلدادگی با خود آورده اما آدمی فقط تخریب را می شناسد ظاهراً رسالتی که بر دوش بشر نهاده شده جز آلودگی و بی تفاوتی نسبت به محیط زیست نیست .

مشارکتهای مردمی چشمگیر است، از سه شنبه های بدون خودرو تا درخت یاری و نهال کاری، اما با تمام  این فعالیت ها جبران نفس های از دست رفته هوای اراک و ریه‌های جماعت اراکی را نمی‌کند.

حالا که ما به وظایفمان عمل کردیم و سعی کردیم نفس نکشیم، چه با ماسک و چه بدون ماسک خبر نداریم که مسئولین و متولیان سلامت و محیط زیست هم به وظایفشان عمل خواهند کرد؟ یا فقط روزی به نام «هوایی که در اراک وجود ندارد » نام می‌گیرد.

 هوای پاک کمترین حق یک شهروند برای نفس کشیدن است.

نویسنده : میرزاخانی