کوچ اجباری فلسطینی ها ازصحرای نقب تصویر روشنی از هدف رژیم صهیونیستی مبنی بر پاکسازی قومی نژادی در فلسطین اشغالی و پوچ بودن راه حال دو کشوری را به نمایش می گذارد.
چند روزی است که صحرای نقب شاهد درگیری فلسطینی های ساکن این منطقه با نظامیان رژیم صهیونیستی است که با تخریب زمین های کشاورزی و خانه های مسکونی ساکنان عرب منطقه, درصدد کوچ اجباری آنان هستند.
در این چند روز نظامیان رژیم صهیونیستی با استفاده از گلوله های جنگی و پلاستیکی و گاز اشک آور و بازداشت بسیاری از معترضان تلاش کرده اند مقاومت فلسطینی ها را درهم شکسته و آنان را مجبور به کوچ اجباری کنند اما با این حال ساکنان منطقه همچنان به مقاومت خود ادامه می دهند و صهیونیست ها از این نگرانند که حوادث این منطقه به انتفاضه تبدیل شود.
شرایط جغرافیایی صحرای نقب به گونه ای است که نیمی از مناطق تاریخی فلسطین را تشکیل می‌دهد و با شبه جزیره سینا و صحرای اردن ارتباط گسترده ای دارد. رژیم اشغالگر این منطقه را مهم‌ترین منطقه می داند و بر این منطقه از خاک فلسطین دست گذاشته است. از نظر جمعیتی، ساکنان منطقه نقب تا 1948 حدود 110 هزار فلسطینی بودند که رژیم اشغالگر 100 هزار تن از آنها را به مصر، اردن و جنوب کرانه باختری کوچاند و فقط ده هزار تن از فلسطینیان در این منطقه باقی ماندند. اما میزان افزایش فلسطینیان در این منطقه از دیگر مناطق بیشتر بوده و به همین علت رژیم اشغالگر به فکر عملیات جدید برای کوچاندن آنها افتاده است . بر اساس گزارش ها در حال حاضر حدود 320 هزار فلسطینی ساکن صحرای نقب هستند و به نظر می رسد با وجود اینکه برخی از این فلسطینی ها حاضر شده اند شناسنامه اسراییلی بیگرند اما با این حال رژیم صهیونیستی در راستای طرح یهودی سازی فلسطین اشغالی و قانون اسراییل سرزمین یهودی, در پی کوچاندن آنها از این منطقه است.
البته عملیات اخیر شمشیر قدس که در جریان آن فلسطینی های ساکن سرزمین های اشغالی نیز به مقاومت نوار غزه پیوستند روشن کرد که با گذشت چند دهه از اشغال فلسطین, نسل های جدید فلسطینی در سرزمین های اشغالی نیز به دنبال هویت اصلی خود هستند .
رژیم صهیونیستی بر اساس ماهیت نژاد پرستانه خود علاوه برسرزمین های اشغالی 1948 , با شهرک سازی در کرانه باختری و یهودی سازی قدس و محاصره نوار غزه, سیاست کوچ اجباری فلسطینی ها و توسعه طلبی را در پیش گرفته و البته این رویکرد تازه گی ندارد و در طول چند دهه گذشته دنال می شده اما این رویکرد پس از به قدرت رسیدن ترامپ و ارائه طرح معامله قرن شدت بیشتری گرفته است.
با وجود اینکه رژیم صهیونیستی علنی سیاست تبعیض نژادی وپاکسازی فلسطینی ها از سرزمین مادی خود را در پیش گرفته است همچنان سازمان ملل وشورای امنیت این سازمان با صدور قطعنامه های بدون قابلیت اجرا, به مذاکره و طرح تشکیل دو کشور و تشکیل کشور فلسطینی در مرزهای 1967 توصیه می کند آن هم در حالیکه صهیونیست ها در پوشش مذاکره با خریدن فرصت, در طول دهه های گذشته به سرزمین های تحت اشغال خود افزوده اند.
نکته اینجاست که با وجود اینکه تشکیلات خودگردان فلسطین اعلام کرده است سکوت جامعه جهانی در برابر یهودی سازی شهر قدس باعث نابودی فرصت احیای از سرگیری روند مذاکرات سازش و راه حل تشکیل دو کشور مستقل خواهد شد با این حال محمود عباس رئیس این تشکیلات همچنان به همکاری امنیتی با این رژیم ادامه می دهد و به تشکیل کشور فلسطین در مرزهای 1967 ازطریق مذاکره امید دارد. امیدی که بر اساس رویکرد آپارتایدی رژیم صهیونیستی به خیال و وهم تبدیل شده است.
----------------------------------
رضا محمدمراد