ای کاش کرونا با شب یلدا برود

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز اراک؛ هر صفحه ای از گوشی تلفن همراه خود را که باز می کنی می بینی مژده آمدن یلدا دارد. یا که آرزوهای نیک و زیبا بریتان ارسال شده است.

امروز پیامی را دریافت کردم:

دو قدم مانده که پاییز به یغما برود     ای کاش کرونا با شب یلدا برود

در فکر اینم که اگر دورهمی های امشب تداوم داشته باشد، روبوسی های یلدایی مستمر باشد و دست دادن های متداول در جریان، چگونه ممکن است کرونا برود؟

یلدا به خودی خود زایش است و تولد ، تولد یک دقیقه اضافه تر زندگی کردن برای من و تو.

یلدا دور هم نشینی های دور کرسی است که خاطره پیشینیان ما را تکرار کند و ما نسل به نسل برای آیندگان به میراث بگذاریم.

قدیمی ترها که سواد چندانی نداشتند که بخواهند مثل امروز شاهنامه را دست به دست کنند و فال حافظ را به دورهمی شان میهمان کنند. اما بزرگی که شاید فقط چند کلاس در چنته سوادش بود این سکان یلدایی را هدایت می کرد تا پیرزنی با چادر گلدارش از آشپزخانه با سینی کدوهای برشته ، که تازه از تنور درآورده وارد شود.

طعم آونگ هایی که مادربزرگ خود با دستان چروکیده اش بر  بند آویزان کرده برای هیچ جوان امروزی قابل تجربه نیست.

زمستان است و دیگر سرما باید خودنمایی کند تا بتواند استخوان بترکاند. اما امروز دیگر زمستان ها شباهتی به آن زمان ندارند. دیگر برفی نمانده تا زمین را سپید پوش کند.

آخر ننه سرما دیگر توانی برای دست بالا زدن و دعا کردن ندارد . 

کرونایی هست که پیر همه را در آورده ، فقط ذوق بچه ها برای گوله برف بازی شاید خم از ابروی آسمان بگشاید و امشب برف را میهمان سفره کرسی یلدایی ما کند.

وَاِلا انار کجا و هندوانه کو؟

مگر پولمان به خرید این چیزها می رسد؟

خداکند مادربزرگ کاسه نخودچی و کشمش برایمان کنار گذاشته باشد.

نویسنده: میرزاخانی