برد نیروی دریایی آمریکا به طور خطرناکی کاهش یافته است و شاخه هوایی ناو‌های هواپیمابر این کشور برای غلبه بر تسلیحاتی که کشتی‌های آمریکایی را از سواحل دور نگه می‌دارند، آماده نیستند.
سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما، به نقل از پایگاه اینترنتی وال استریت ژورنال نوشت: کارلوس دل تورو، وزیر نیروی دریایی آمریکا، چین را «مهم‌ترین چالش» خدمتش توصیف کرده و کاملا هم درست گفته است. تصاویر ماهواره‌ای اخیر نشان می‌دهد که چین در حال ساخت مدلی از یک ناو هواپیمابر آمریکایی در بیابان است تا از آن به عنوان هدف برای تمرینات خود استفاده کند.
واضح است که این کشور قصد دارد قابل مشاهده‌ترین و ارزشمندترین کشتی‌های نیروی دریایی آمریکا را در دریا هدف قرار دهد. با این حال، این ناو هواپیمابر آمریکایی برای حمله به اهداف کنار ساحلی چینی درست نشده است. به جای رسیدگی و پرداختن به این آسیب‌پذیری بزرگ، نیروی دریایی آمریکا، وقت، پول و انرژی را صرف یک برنامه جدید جت جنگنده می‌کند.
اطلاعات زیادی درباره «نسل بعدی سلطه هوایی» یا (NGAD) وجود ندارد. بیانیه‌های رسمی حاکی از آن است که این نسل بعدی در واقع مجموعه‌ای از سیستم‌ها، شاید یک هواپیمای سرنشین دار خواهد بود که با همراهان بدون سرنشین کار می‌کند و دارای فن آوری‌های جدید رادار گریز خواهد بود. برخی شایعات نیز حکایت از آن دارد که با هواپیمای تام کت اف-۱۴ که با فیلم "تاپ گان" در سال ۱۹۸۶ معروف شد که وظیفه اصلی آن دفاع از ناو و کشتی‌های دیگر بود، تا حدودی قابل مقایسه خواهد بود.
با این حال، آنچه که این شاخه هوایی ناو هواپیمابر برای رقابت با چین به طور فوری به آن نیاز دارد، قابلیت شلیک به ساحل از فاصله دور است. در سال ۱۹۹۶ برد این شاخه هوایی ناو هواپیمابر حدود ۸۰۰ مایل دریایی بود و تا سال ۲۰۰۶ این برد به ۵۰۰ مایل کاهش یافت. این در حالی است که چین موشک‌های ضد کشتی مانند دانگ فنگ -۲۱، "قاتل ناو‌های هواپیمابر" را با برد هزار مایل توسعه داده است.
دلیل این کاهش برد نیروی دریایی، همانطور که در سال ۲۰۱۵ در مقاله‌ای توضیح دادم، این است که نیروی دریایی آمریکا هواپیمای اینترودر ای-۶ (A-۶ Intruder) را در سال ۱۹۹۷ کنار گذاشت. این هواپیما می‌توانست ۸۰۰ مایل را با به همراه داشتن چندین بمب و بیش از ۱۲۰۰ مایل را با حمل ترکیبی از بمب‌ها و مخازن سوخت خارجی طی کند.
جایگزینی برنامه ریزی شده این هواپیما با اینترودر ای-۱۲ (A-۱۲ Avenger) برای حمل شش هزار پوند بمب در مسافت نزدیک به هزار مایل بود، اما دیک چنی، وزیر دفاع وقت، این برنامه را در سال ۱۹۹۱ به دلیل تأخیر‌ها و هزینه بیش از حد آن لغو کرد. در آن زمان، ارتش آمریکا رقیب همتای خود نداشت.
نیروی دریایی آمریکا، قابلیت تهاجمی خود را در هورنت اف/ ای- ۱۸ (F/A-۱۸ Hornet) و بعداً نوع سوپر هورنت (Super Hornet) با شعاع رزمی حدود ۵۰۰ مایل دریایی تقویت کرد. نیروی دریایی در نسل گذشته با این هواپیما‌های اف- ای- ۱۸ به خوبی عمل و بر فراز مناطقی مانند عراق و یوگسلاوی فعالیت کرد که هیچ تهدیدی برای ناو‌های هواپیمابر حامل این جنگنده نبود و بنابراین می‌توانستند نزدیک خشکی حرکت کنند.
اما چین و روسیه تسلیحات ضد دسترسی را به کار گرفته اند که این احتمالاً ناو‌ها را به فاصله هزار مایلی آب‌های ساحلی سوق می‌دهد که بسیار فراتر از دسترسی هواپیما‌های اف /ای- ۱۸ است. هواپیمای اف- ۳۵ بی و انواع سی آن که اکنون در نیمه راه تحویل خود هستند، می‌توانند به اهدافی در فاصله تقریباً ۴۰۰ و ۶۲۵ مایلی این ناو هواپیمابر برسند.
هواپیما‌های سوخت رسان بدون سرنشین که می‌توانند از این ناو هواپیمابر پرواز کنند، مانند برنامه استینگری ام کیو-۲۶ (MQ-۲۵ Stingray) نیروی دریایی که اکنون در حال توسعه است، می‌تواند این مشکل را کاهش دهد، اما این پهپاد‌ها به تعداد کافی موجود نیستند و سوخت کمتری را نسبت به مدل‌های قبلی سرنشین دار خود حمل می‌کنند.
هواپیما‌های سوخت رسان نیروی هوایی، سوخت کافی دارند، اما بر روی زمین مستقر هستند و بنابراین در برابر تسلیحات دوربرد چینی بسیار آسیب پذیرند.
وجود این مشکل، به برنامه‌های نیروی دریایی برای ادامه ساخت ناو‌های هواپیمابر- ابرناو هواپیمابر کلاس فورد صد هزار تنی به ارزش ۱۳ میلیارد دلار- حتی در شرایطی که توانایی حمله به عمق خاک دشمن را ندارد، ضرورت می‌بخشد.
نیروی دریایی، فرصتی را برای حل این مشکل از دست داد. ۱۵ سال قبل، نیروی دریایی دو هواپیمای بدون سرنشین رادار گریز، موسوم به ایکس- ۴۷ بی (X-۴۷B) را با شعاع پرواز ۱۰۵۰ مایل طراحی کرد و ساخت. این هواپیما در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ از ابر ناو‌های هواپیمابر نیروی دریایی به پرواز درآمد. این هواپیما حتی از هواپیمای سوخت رسان بدون هیچ مشکلی سوخت‌گیری می‌کرد.
این نمونه اولیه می‌توانست به راحتی توسعه یابد تا چهار هزار پوند مهمات را به اهدافی در فاصله ۱۵۰۰ مایلی در چرخه‌های پروازی مکرر و بدون نگرانی درباره خستگی و مهارت خلبان حمل کند. با این حال، این برنامه به دستور مقام وقت نیروی دریایی در سال ۲۰۱۵ خاتمه یافت. در سال ۲۰۱۵، ری مابوس وزیر نیروی دریایی آمریکا اعلام کرد هواپیما‌های اف- ۳۵ آخرین هواپیمای سرنشین دار نیروی دریایی خواهد بود.
تا زمانی که هواپیما‌های تهاجمی دوربرد، سرنشین دار یا بدون سرنشین، وارد شاخه هوایی ناو‌های هواپیمابر نیروی دریایی نشوند، ناو‌های هواپیمابر نمی‌توانند مشارکت معناداری در بازدارندگی و در صورت لزوم، پیروزی در درگیری‌های متعارف با چین بر سر تایوان یا سایر نقاط، داشته باشند. برای جلوگیری از این نتیجه ناگوار، سران غیرنظامی از جمله قانونگذاران و وزیر نیروی دریایی باید برای تحقق این هدف وارد عمل شوند.