در سال ۲۳۲ هجری قمری یکی از نوادگان پیامبر (ص)، حضرت امام حسن عسگری (ع) دیده به جهان گشود.
امام حسن عسکری (ص) در طول عمر شریفشان از ناحیه حکومت بنی العباس فشارها و آسیبهای زیادی را تحمل کردند تا آنجا که مکان زندگی آن حضرت در شهر سامرا و در کنار لشکریان حکومت عباسی بود.
از جمله مکارم این امام بزرگوار این است که چند نفر از عباسیون بر صالح بن وصیف وارد شدند و از او که امام عسکری علیه السلام در زندان او گرفتار بودند خواستند تا میتواند بر آن حضرت سخت بگیرد و مضیقه ایجاد کند. صالح به آنان چنین گفت: با او چه کنم در حالی که من دو مرد که آن دو بدترین کسانی بودند که میشناختم را بر او مامور ساختم و هر دو آنان به افرادی اهل عبادت و نماز و روزه تبدیل شدند و در این امور کارشان بالا گرفته است!
دستور داد آن دو مرد زندانبان را حاضر کردند، به آن دو گفت: وای بر شما! در مورد این مرد چه حالتی پیدا کردید؟ آن دو زندانبان به صالح گفتند: چه بگوییم درباره مردی که روزها روزه میگیرد، تمام شب عبادت مینماید، سخنی نمیگوید، و کاری بجز عبادت ندارد. زمانی که به ما نگاه میکند بدنمان به لرزه میافتد و حالتی بر ما پدیدار میگردد که اختیار خویش را از دست میدهیم! عباسیون وقتی این مطالب را شنیدند، سرافکنده و ناامید بازگشتند.
سالروز ولادت امام حسن عسگری (ع) آن حضرت بعد از گذشت ۲۸ سال از عمر پربرکتش در سال ۲۶۰ هجری قمری در اثر زهری که خلیفه وقت به ایشان داد، به شهادت رسیدند و گرد یتیمی بر رخسار امام زمان علیه السلام نشست.
مرقد مطهرشان در شهر سامرا سالها زیارتگاه دوستان اهل بیت بود.