حفظ آرامش و برنامه ریزی، کلید سلامت کوهنوردان مفقودی در ریزان

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ پس از پیدا شدن گروه ۸ نفره کوهپیمایی روز هفتم در ارتفاعات شمال شرق تهران منطقه لواسان روستای افجه قله ریزان و دشت لار آقای عباس قمی سرپرست این گروه گزارش این صعود و عملکرد ۸ کوهنورد را منتشر کرد که خواندن آن با توجه به نکات آموزشی و چگونگی روبرو شدن با شرایط نامساعد جوی و غیر مترقبه خالی از لطف نیست ضمن اینکه این گزارش به بسیاری از نقاط تاریک و غیر کارشناسی که در برخی رسانه‌های منتشر شده پاسخ می‌دهد.
پنجشنبه ۲۹ مهر ۱۴۰۰ از ساعت ۵:۳۰ صبح برای صعود به قله ریزان از افجه حرکت کردیم، مسیر صعود از ضلع غربی قله ریزان معین شده بود، بر اساسگزارش سایت mountain forecast (پایگاهپیش بینی آب و هوای ارتفاعات) سرعت باد ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر و برودت هوا روی قله منفی ۸ درجه سانتیگراد وبارش برف حدود ۱ سانتی متر گزارش شده بود.

در ۱۰۰ متری قله ساعت ۱۱:۳۰برف بتدریج و خیلی کم شروع شد. ساعت ۱۲ در قله بارش برف به همراه مه زیاد که مانع دید کافی بود؛ بسیار شدید شد.

به دلیل سنگی بودن مسیر زیر قله از غرب و عدم دید کافی قرار شد از یال قله سیاه ریزه پائین بیاییم، حدود ساعت ۱۴ یال سیاه ریزه را مشخص کردیم، ولی به خاطر برف و بوران و مه اندکی خطا صورت گرفت و با زاویه ۴۵ درجه به سمت دشت لار رفتیم (ما باید به سمت جنوب و مسیر قله پرسون میرفتیم که به سمت شمال شرق متمایل شدیم) gps هم قابل بررسی نبود، با پایین آمدن از یال در ارتفاع ۲۶۰۰ و ساعت۱۷:۳۰ متوجه اشتباه در فرود شدیم و با تاریکی هوا و ادامه برف و مه که ۵ ساعت بود ادامه داشت، تصمیم به شب مانی در اتاقک سنگی با ابعاد ۲/۵×۲/۵ متر با پوشش سقف از پلاستیک، تنها امکان موجود، گرفته شد متاسفانه به دلیل نبودآنتن دهی تلفن همراه امکان ارسال پیامک و اطلاع رسانی درباره سلامتی تیم و برقراری وجود نداشت هر چند هر ۱۵ دقیقه آنتن دهی تلفن همراه کنترل می‌شداز ساعت ۱۸ تا ۶ صبح روز بعد در اتاقک که سوراخ‌های متعددی در دیوار‌های آن بود و آب از سقفش چکه می‌کرددر هوای حدود منفی ۷ درجهبرای جلوگیری از یخ زدگی بیدار ماندیم، و با ذکر خاطرات و مباحث مختلف شب را به صبح رساندیم.

ساعت ۶ صبح روز بعد، جمعه ۳۰ مهر ۱۴۰۰، در مورد دو امکان ادامه برنامه تصممیم گیری شد:
۱-صعود به سمت گردنه پرسون، که با توجه به وضع بدنی دوستان، فرود در برف شدید و مه زیاد و بیدار بودن در سرما تا صبح، صعود به گردنه با برف و برف کوبی به ارتفاع ۴۰ سانتیمتر، منتفی شد.
۲-فرود به دشت لار و ادامه مسیر در دشت با توجه به وجود گشت‌های محیط بانی و هموار بودن مسیر و در دید بودن برای گروه‌های امداد (هلیکوپتر امداد حدود ساعت ۱۴ ما را در دشت رصد کرده بود) این مسیر انتخاب شد.

ساعت حدود۷ صبح به سمت دشت رفتیم و ساعت ۹:۳۰ در راستای گردنه پرسون به دشت رسیدیم پس از بررسی وضع غذا و آب، در دشت به سمت شرق حرکت کردیم. بعد از حدود ۱۲ کیلومتر و ساعت ۱۴ به محل استقرار خانه بهداشت عشایر رسیدیم که قبل از آن هلیکوپتر امداد ما را در دشت رصد و گزارش کرده بود.

ساعت ۱۵ موفق شدیم با یک ماشین گذری پاترول، که نهایت لطف را در حق ما کرد، به طرف تهران برویم، در میان راه حدود محیط بانی قوشخانه، ماشین امداد حلال احمر را که به سمت دشت لار میرفت، دیدیم که ان‌ها سلامت ما را با بیسیم اطلاع دادند و چند عکس هم با ما گرفتند.

ساعت ۱۸:۳۰ با تاکسی به افجه برگشتیم.
تعدادی از یاران عزیزی که برای امداد از هیچ محبتی کوتاهی نکردند منتظر ما بودند.
از خواندن این گزارش چند نکته قابل توجه استخراج می‌شود نکته اول اینکه در روبرو شدن با شرایط بد آب و هوایی بهترین تصمیم فقط در سایه حفظ آرامش و تفکر و استفاده از تجربه رهبر گروه گرفته می‌شود پیدا کردن یک سرپناه ولو کوچک نکته دیگری است که باید توجه داشت نکته سوم اینکه در فصول سرد سال همیشه پیش بینی پوشاک و آذوقه را حداقل برای یک شب مانی به همراه داشته باشیم از نکات دیگری که باید به آن توجه داشت حفظ باتری وسایل ارتباطی و اینکه حتما برای ادامه مسیر از پاکوب‌های مشخص و قابل دید هوایی و در صورت امکان از دشت‌ها و نقاط مسطح و پهن استفاده کنیم.