صیانت از امید مردم برای تغییر یکی از مهمترین الزامات موفقیت دولت سیزدهم بوده، چون الگوی حکمرانی در جمهوری اسلامی مردم‌نهاد و مردم‌پایه است.
دولت آقای رئیسی از ابتدای آغاز به کار خود با برقراری ارتباط مستقیم با بدنه جامعه، تلاش کرده گوش شنوایی برای دردها، مشکلات و مطالبات مردم باشد و بدون واسطه شرایط زندگی مردم را ارزیابی کند.
هرچند در خصوص منافع و مضار این سبک مدیریتی در قیاس با سبک دولت آقای روحانی اختلاف‌نظر‌های جدی وجود دارد، اما باید اذعان کرد که در شرایط سخت تحریم و تنگنای معیشتی مردم، حضور رئیس جمهور و اعضای هیئت دولت در میان مردم به ویژه مناطق کمتربرخوردار موجب ایجاد یک امید اجتماعی برای تحول در وضعیت کشور و گره‌گشایی از کار مردم شده است.
با این حال کارشناسان و صاحبان‌نظر معتقدند که برای صیانت از این امید و استفاده از ظرفیت این انرژی متراکم در مسیر حل مشکلات و تحول‌آفرینی در حوزه‌های مختلف ضروری است دولت دقت نظر بیشتری در خصوص تبعات انتظاراتی که وعده‌های داده شده در سفرهای استانی ایجاد می‌کند، داشته باشد.
رهبر انقلاب اسلامی در دیدار نخست رئیس جمهور و اعضای هیئت دولت سیزدهم نکات ویژه و قابل توجهی را در خصوص راهبرد‌های دولت ارائه فرمودند که یکی از مهمترین آن‌ها بحث بازسازی انقلابی عقلانیت‌مدار مدیریت کلان کشور بود.
قطعا یکی از ارکان این بازسازی انقلابی مسئله احیای اعتماد و امید مردم به قول مسئولان نظام است.
رهبر حکیم انقلاب در همین خصوص تاکید کردند: «اعتماد مردم بزرگ‌ترین سرمایه‌ی دولت است. مردم وقتی به شما اعتماد کردند و امید به شما داشتند، با شما راه می‌آیند و کمکتان می‌کنند؛ این بزرگ‌ترین سرمایه است برای دولت که بتواند اعتماد مردم را جلب کند که البتّه این متأسّفانه یک مقداری آسیب دیده و بایستی ترمیم کنید این را و راهکارش هم این است که حرف و عمل مسئولین یکی باشد؛ وعده‌ای اگر به مردم دادید، طبق آن وعده اگر عمل کردید، مردم به شما اعتماد پیدا می‌کنند؛ اگر شما وعده کردید و عمل نشد یا گفتید فلان کار شده، مردم در واقعیّت دیدند نشده، اعتماد مردم سلب می‌شود؛ واقعاً باید خیلی به جد مراعات کنید این معنا را.»
یکی دیگر از توصیه‌های جدی ایشان به دولت سیزدهم حرکت انقلابی توام با عقلانیت است. ایشان در این خصوص فرمودند: «همّتتان را متمرکز کنید بر اینکه یک بازسازی انقلابی و البتّه عقلانی و فکورانه در همه‌ی عرصه‌های مدیریّتی ان‌شاءالله به وجود بیاید؛ یعنی حرکت بر روی ریل انقلاب، در بخش‌های مختلف مدیریّتی‌ای که در کشور هست. عرض کردیم که انقلابی بودن حتماً بایستی همراه باشد با عقلانیّت که شیوه‌ی صحیح جمهوری اسلامی از اوّل کار تا امروز این بوده که حرکت انقلابی با حرکت اندیشه‌ورزانه و عقلانی همراه باشد.»
واقع امر آن است که شرایط ویژه کشور به دلیل مواجهه با جنگ ترکیبی و چندلایه اقتصادی، سیاسی، امنیتی، فرهنگی دشمن اقتضا می‌کند که دولت سیزدهم در کنش مدیریتی خود با حساسیت بیشتری عمل کند.
باید توجه داشت؛ گرچه سفرهای استانی قطعا بخشی از ارتباط مخدوش‌شده بین مسئولان و مردم را ترمیم می‌کند و از همین رو باید ادامه یابد، اما صرف این سفر‌ها نمی‌تواند همه مشکلات ساختاری و نهادینه شده در کشور را به طور کامل مرتفع کند و لذا به عنوان یک جزء موثر باید در کنار دیگر اجزاء، پازل کلی را تکمیل کند.
مدیریت نقدینگی، رونق تولید، کاهش بیکاری، حل معضل افسارگسیخته مسکن، مهار گرانی، مساله ازداوج جوانان، مدیریت رشد موالید و... مواردی هستند که در کنار ارتباط مستقیم با مردم نیازمند سیاست‌گذاری‌های هدف‌مند و عملکرد جهادی از سوی دستگاه‌های اجرایی است.
تجربه چند دهه سیاست‌ورزی در ایران نشان داده مسئولین کمتر به تبعات اجتماعی و رسانه‌ای گفتار و کردار خود در بلندمدت توجه دارند، ضمن آنکه ما امروز با یک کارزار سنگین رسانه‌ای و عملیات روانی هوشمند مواجه هستیم که تمام تلاش خود را برای سیاه‌نمایی، القای ناکارآمدی و قطع ارتباط بین مردم و نظام به کار گرفته است.
در چنین شرایطی به نظر می‌رسد دولت سیزدهم ضمن ادامه قوی‌تر سفرهای استانی، باید تلاش کند به مطالبات روی زمین مانده مردم توجه بیشتری داشته باشد تا لایه‌های زخم‌خورده اعتماد عمومی التیام یابد.
بر این اساس؛ پیشنهاد می‌شود دولت سیزدهم پیش و بیش از ارائه ایده‌ها و اجرای پروژه‌های جدید، تمرکز و توان خود را بر اتمام پروژه‌های نیمه‌تمام مصروف دارد، زیرا منطقا چنین عملکردی دولت را در رسیدن به اهداف خود در رفع کاستی‌ها و حل مشکلات مردم کمک کرده و بازسازی سرمایه اجتماعی را تسریع می‌کند.
خلاصه کلام اینکه؛ صیانت از امید مردم برای تغییر یکی از مهمترین الزامات موفقیت دولت سیزدهم است، چون الگوی حکمرانی در جمهوری اسلامی مردم‌نهاد و مردم‌پایه است، طبعا حضور مردم و حس مشارکت آن‌ها در فرآیند‌ها می‌تواند ضامن موفقیت برنامه‌های دولت باشد به شرط اینکه این کالای ذی‌قیمت و راهبردی با رفتار‌های احساسی و غلط از دست نرود.