در دوران هشت سال دفاع مقدس هنرمندان رزمنده ای بودند که سلاحشان نه تفنگ بلکه قلمویی بود که با آن هنر مردان خدا را به تصویر می کشیدند.
استاد گل محمدی یکی از آن هاست، از روش کارشان می گوید که تکه پارچه ای بود روی یک چارچوب و یک قوطی رنگ مشکی و استاد مقدادی که می گوید اجازه ندادند تفنگ دست بگیرم و گفتند شما فقط عکس شهدا را نقاشی کن.
از استادشان آقای پلنگی یاد می کنند که نقاشی های دیوار حیاط مسجد جامع خرمشهر را در بحبوحه جنگ، زیر آتش بار دشمن نقش می زد.
سخت ترین لحظه کارشان نقاشی چهره دوستان شهیدشان بود، می گفتند هرگز فکر نمی کردیم روزی چهره دوستان صمیمی و بچه محل های خودمان را نقاشی کنیم، مثل شهید احمد کریمی و یا شهید حسین مالکی نژاد
تعداد عکس هایی که نقاشی کرده بودند دستشان نبود اما می گفتند در برخی عملیات ها مثل والفجر هشت در یک هفته 70 نقاشی از چهره شهدا ترسیم کردند یعنی روزی ده تابلو که بسیار طاقت فرسا بود.