منصور پورمیرزایی، پاراوزنه بردار کشورمان گفت: بار روانی زیادی را متحمل شدم تا مدالی که برای سیامند بود کسب کنم، اما نشد و امیدوارم مردم من را ببخشند.
در سال‌های گذشته هم در کنار سیامند رحمان بودم که واقعا یک اسطوره در این رشته بود. هر دو برای توکیو کسب سهمیه کرده بودیم، اما متاسفانه شوک بزرگی به جامعه ورزش وارد شد و او را از دست دادیم. من به جای او انتخاب شدم. هر چند خیلی سخت بود و کسی نمی‌تواند جای او را پر کند. من هم همه زندگی ام را گذاشتم و تمام تلاشم را کردم تا مدالی که برای سیامند رحمان و کشورمان بود از دست ندهیم و مجدد مدال طلا کسب کنم که این امر محقق نشد و امیدوارم مردم من را ببخشند.
تماسی با خانواده سیامند داشتم و از آن‌ها عذرخواهی کردم. بعد از این همه سال یک پارالمپیک تلخی را تجربه کردم. به دلیل این که این عشقی که به المپیک بود امسال برای من به عنوان یک وظیفه شد و بار روانی زیادی را متحمل شدم. من سعی کردم همه تلاشم را بکنم، ولی به مدال نقره رسیدم و امیدوارم مردم هم من را ببخشند.
وی با اشاره به خداحافظی خود از این رشته، افزود: من به طور رسمی از این رشته خداحافظی کردم. قرار بود قبل از پارالمپیکی شدن از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم، اما خواست خدا نبود. تصمیمم جدی است چرا که جوانان دیگری هم در این رشته هستند که در حال تلاشند و من مطمئنم این افتخارآفرینی در سنگین وزن ادامه دار خواهد بود.
منصور پورمیرزایی درباره ورود به عرصه مربیگری، اظهار کرد: فعلا تصمیمی ندارم. فشار اردو‌ها بسیار سنگین بود. ما قبل از اعزام حدود ۶۸ روز در اردو بودیم و در شرایط سختی به سر می‌بردیم. چندین سال است در حال تمرین و تلاش هستم و دوست دارم بیشتر در کنار خانواده ام باشم. امیدوارم کاروان سردار دل‌ها توانسته باشد در این شرایطی که حال مردم خوب نیست، با مدال‌های مختلف دل آنان را شاد کرده باشد.