شب نهم محرم است، شب تاسوعاي حسيني، که به نام علمدار کربلا حضرت ابا الفضل العباس است، برادر رشيد امام حسين (ع) که سمبل فداکاري و از خودگذشتگي و رشادت است.
در اين ايام، مردم استان به سوگ حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) نشسته اند و در کنار رعايت دستورات بهداشتي، هر کدام به نحوي ارادت خويش را به ساحت مقدس امام حسين (ع) ابراز مي کنند.
تاسوعا روزی است که به نام قمر منیر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس (ع) مزین شده است، این روز همه عشق، وفاداری ، مظلومیت و حقیقت طلبی است.
حضرت عباس (ع) الگوی شجاعت، ولایت مداری، مردانگی، شرافت و همه خوبی هاست.
در روز قد کشیدن تشنگی در کنار نهر آب، چشم‌های بارانی و دل‌های خون شده، یاد عباس (ع) می‌کند.
شهادت رسم مردانگی قمر بنی هاشم بود در رکاب اباعبدالله (ع) و امروز ملت امام حسین(ع) خود را به تبعیت از خون پاک شهدای این مرز و بوم؛ ملت شهادت می‌دانند، جایگاهی نزد خدا که مانندی ندارد.
سلام بر خون خدا، حالا کوی و برزن رنگ عزای تو گرفته و در هر سو بیرق عزای تو برافراشته است و در تاسوعایت لحظه لحظه‌های گذر زمان عزادارند، عزایی که امسال متفاوت از همیشه است.
همه این‌ها اما، از شکوه تاسوعا و از جوشش خون حسینی در تارک دل‌ها نکاسته، همان جوششی که نسل به نسل و سینه به سینه آمده است.
صحرای کربلا در روز هشتم محرم سال ۶۱ هجری شاهد جریان‌های غریب و ظالمانه‌ای در حق امام حسین علیه السلام و خانواده و یاران آن حضرت بود. در این روز تعدادی از یاران امام اقدام به حفر چاه کرده بودند.
خبر این ماجرا به عبیدالله ین زیاد رسید و او به عمر بن سعد دستور داد که فوراً جلوی حفر چاه را بگیرند تا امام حسین علیه السلام در تشنگی بمانند.
عمر بن سعد هم یاران آن حضرت را تهدید کرد که چاه را از خاک پر کنند، در غیر این صورت به آن‌ها حمله خواهد کرد.
ساعتی بعد، تشنگی در میان کاروان امام بالا گرفته بود.
به همین دلیل حضرت عباس علیه السلام از سوی امام حسین علیه السلام مأمور آوردن آب به خیمه‌ها شدند.
ماجرای آوردن آب در تاریکی شب اتفاق افتاد و از آن زمان به بعد، عنوان سقای به حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام اطلاق شد.
وقتی تشنگی در میان یاران امام حسین علیه السلام بالا گرفت، امام حسین علیه السلام برادر خود حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام را مأمور آوردن آب به خیمه‌ها کردند.
حضرت عباس علیه السلام بر روی نشسته و همراه ۳۰ نفر سواره و ۲۰ نفر پیاده در تاریکی شب به سمت رود فرات راه افتادند.
در میان حضرت علی اکبر علیه السلام نیز همراه حضرت عباس علیه السلام بود و پرچمی در دست نافع بن هلال جملی قرار داشت.
گروه امدادی آب‌رسان در همان تاریکی شب به رود فرات رسیدند. اما این اتفاقات در حالی بود که عمرو بن حجاج همراه ۵۰۰ نفر در کنار فرات نگهبانی می‌دادند تا امام حسین علیه السلام از آب ننوشند.
عمرو بن حجاج که متوجه اوضاع شد، در تاریکی‌های شبانه فریاد زد: «چه کسی هستید و برای چه کاری آمده‌اید؟» نافع بن هلال جواب داد: «منم نافع بن هلال. آمده‌ایم که آب بنوشیم، آبی که برای همه حلال است.» عمرو بن حجاج که نافع را می‌شناخت، گفت: «خوش آمدی، بنوش.» نافع جواب داد: «هرگز! یک قطره از آب هم نخواهم خورد تا وقتی که حسین علیه السلام تشنه است.» عمرو جواب داد: «نه. اجازه نمی‌دهم. ما را اینجا گماشته‌اند تا مانع شویم که حسین علیه السلام از آب بنوشد.»
نافع بن هلال در تاریکی به یاران امام حسین علیه السلام گفت: «مشک‌هایتان را از آب پر کنید.» پیاده‌ها مشک‌ها را پر از آب کردند. همان موقع عمرو بن حجاج حمله کرد.
جنگ کوتاهی میان آن‌ها اتفاق افتاد. اما پیاده‌ها مشک‌ها را پر از آب کرده بودند. در این میان، چند نگهبان از لشکر عمر سعد کشته شدند و از یاران امام حسین علیه السلام کسی شهید نشد. در تاریخ نوشته شده که رزم حضرت عباس علیه السلام در این نبرد بسیار دلیرانه بود به طوری که یاران امام حسین علیه السلام را سرشار از رشادت و شجاعت کرد.
