تکیه‌هایی همچون رضاقلی خان، پاچنار، درخوانگاه، سادات اخوی، امامزاده یحیی (ع) و دباغ خانه از جمله تکیه‌های معروفی بود که در تهران قدیم میزبان عزاداران حسینی می‌شد
به گزارش گروه وب گردی خبرگزاري صداوسيما، هر چند در دو سال گذشته حال و هوای محرم به دلیل شیوع ویروس کرونا و اعمال محدودیت‌های وضع شده مثل گذشته نیست، اما هنوز هم مردم برای عزاداری اباعبدالله هر آنچه از دستشان برآید انجام می‌دهند و تلاش می‌کنند تا مراسم محرم را به بهترین شکل برگزار کنند.
چراغ تکیه‌های طهران قدیم هنوز هم روشن است
در طول تاریخ گاه پیش آمده که به دلیل سخت گیری دولت‌ها و جلوگیری از عزاداری، مردم در صندوق خانه‌ها و پستو‌های خانه شان مراسم اباعبدالله را برگزار می‌کردند تا همچنان چراغ عزاداری امام حسین (ع) را روشن نگه دارند.
در طهران قدیم هم چند ماه مانده به محرم، مردم نذورات خود را در قالب وجه نقد یا کالا‌هایی مثل چای و قند و ذغال و تنباکو به صندوق دار مسجد یا حسینیه تقدیم می‌کردند و آن‌هایی هم که توان مالی نداشتند، با فرا رسیدن محرم در دستگاه امام حسین کاری را به دست می‌گرفتند.
تکیه‌هایی همچون رضاقلی خان، پاچنار، درخوانگاه، سادات اخوی، امامزاده یحیی (ع) و دباغ خانه از جمله تکیه‌های معروفی بود که در تهران قدیم میزبان عزاداران حسینی می‌شد که برخی از آن‌ها همچون سادات اخوی و امامزاده یحیی (ع) همچنان در ماه محرم فعالیت می‌کنند.
حسینیه سادات اخوی قدمتی به اندازه پایتخت شدن تهران دارد و هنوز سنت‌های قدیمی این شهر را حفظ کرده و هر روز در ایام محرم از عزادارن امام حسین (ع) پذیرایی می‌کند.
تا پیش از کرونا این پذیرایی با قهوه یا چای در استکان کمر باریک و نان قندی بود، سنتی که از همان سال‌های ابتدای ساخت تکیه و از زمان قاجار آغاز شد.
سیاه پوش کردن شهر در طهران قدیم
در قدیم برای سیاهپوش کردن خانه و محله از انواع پارچه‌های ملیله دوزی شده، مخمل، سوزن دوزی و انواع قالیچه‌ها و پرده‌ها استفاده می‌کردند که با طرح‌ها و اشعار در وصف امام حسین (ع) و قمر بنی هاشم تزئین شده بود و آن‌ها را طوری نصب می‌کردند که حتی یک آجر سفید هم معلوم نباشد.
بچه‌های کوچک هم با گرفتن چادر مشکی مادران و پارچه‌های اضافه تکیه‌های کوچکی را آماده می‌کردند و با چوب‌های بلند و سبکی که پارچه مشکی از آن آویزان کرده بودند، دسته‌های عزاداری کوچکی را تشکیل می‌دادند.
دفع بلا از نوزاد با نذری برای امام حسین (ع)
اگر در این ماه کودکی قدم به دنیا می‌گذاشت خانواده تلاش داشتند تا در حد توان خود یک نذری بدهند تا به حرمت امام حسین (ع) هرگونه بلا و خطر از کودک دفع شود، این نذری‌ها بنا به توان پدر و مادر کودک از آبگوشت و آش تا نان و ماست یا خرما و حلوا بود، برخی هم نذر خود را با ریختن مقداری برنج روی برنج‌های نذری ادا می‌کردند.
بنا بر روایت جعفر شهری در کتاب طهران قدیم، یکی از نذورات در ماه محرم، پذیرایی از مردم با خرما و پنیر و نان روغنی بعد از نماز صبح و به عنوان صبحانه بود، برخی هم حاجت خود را با نذر پیراهن بین فقرا و بی سیاه مانده‌ها از امام حسین (ع) می‌گرفتند.