شهید سرهنگ خلبان «محمد هاشم آل‌آقا» که از باتجربه‌ترین و ارزشمندترین خلبانان تامکت نیروی هوایی ارتش محسوب می‌شد، با مورد اصابت قرار گرفتن جنگنده‌اش، درون کابین ماند تا پیکر پاکش به قعر آب‌ها سقوط کند. حال برای خلیج فارس چه افتخاری از این بالاتر که چنین مروارید نابی را در دل خود جای داده است.
به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سيما، «محمد هاشم آل‌آقا» ۲ آبان ۱۳۲۴ پا به عرصه وجود گذاشت. دوران تحصیل خود در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را در شهر کرمانشاه گذراند و با اعلام مخالفت مادرش و با وجود عشقی که به پرواز داشت، از پای گذاردن در این عرصه منصرف شد. اما علاقه وافر وی به ارتش که همانا عشق خدمت به وطن بود، باعث شد که نهایتاً به جمع نیرو‌های مسلح بپیوندد. وی پس از شرکت در آزمون ورودی، موفق به راهیابی به دانشکده افسری نیروی زمینی ارتش شد و با توجه به عطش درونی‌اش در میل به بال گشودن، همزمان در جهت جلب رضایت مادر گام برداشت.
پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه افسری ارتش، اصرار وی کارساز شد و مادر را به خلبان شدنش راضی کرد. «محمد هاشم» با نیروی مضاعفی بلافاصله اقدام کرده و با شرکت در آزمون دانشکده خلبانی، از این امتحان نیز سربلند بیرون آمده و با رسیدن به آرزوی دیرینه خود، به جرگه دانشجویان خلبانی نیروی هوایی ارتش پیوست.
با اتمام کلاس‌های زمینی و آموزش مقدماتی پرواز، طبق روال آن روز نیروی هوایی، برای تکمیل دانش پرواز خود راهی ایالات متحده می‌شود. با اتمام دوره، مفتخر به دریافت وینگ خلبانی شده و راه بازگشت به وطن را در پیش می‌گیرد.
سروان خلبان «محمد هاشم آل‌آقا» مقارن با سال ۱۳۵۰ به کشور بازگشت و با امریه ستاد فرماندهی نیروی هوایی، به‌عنوان کمک خلبان جنگنده F۴ فانتوم، به پایگاه هفتم شکاری شیراز منتقل و در ادامه در سال ۱۳۵۱ برابر امریه دیگری برای ادامه انجام وظیفه به پایگاه یکم شکاری تهران فرستاده می‌شود.
وی با شروع جنگ تحمیلی فعالانه وارد صحنه نبرد شد و در عین حال از آموزش جوانان غافل نشد، تا این‌که به علت رشادت، جدیت و جسارت در امور محوله، در سال ۱۳۶۲ از طرف فرماندهی وقت نیرو به سمت جانشین فرماندهی عملیات نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب می‌شود.
رسیدن به پست معاونت عملیات نیروی هوایی، بهانه خوبی بود تا خلبان «محمد هاشم آل‌آقا» در کنار سرهنگ خلبان «عباس بابایی» خود را هرچه بیشتر درگیر جنگ کرده و توانایی‌های خود را در این عرصه، عرضه دارد.
«بابایی» و «آل‌آقا» همواره پیش از انجام هرعملیاتی ابتدا خود مبادرت به شناسایی و ارزیابی هدف از لحاظ موضع پدافندی، سمت حمله و... کرده تا عملیات اصلی با خطر کمتر و دید بازتری صورت گیرد.
نکته جالب این است که آن‌ها هرگز گرفتار جو پست و مقام نشده و فقط به این مسأله که در کجا می‌توانند منشأ اثر باشند توجه داشتند.
شهادت
سال ۱۳۶۳ بود و تقویم روز ۲۰ مردادماه را نشان می‌داد و آسمان آبی خلیج فارس هم یکی از گرم‌ترین روز‌های خود را سپری می‌کرد. خلبان «محمد هاشم آل‌آقا» و کمک خلبانش در یک تامکت طی ماموریتی مشغول اسکورت نفتکش‌ها و کشتی‌های تجاری کشورمان بود که در همین اثنا ناگهان مورد حمله چند فروند جنگنده میراژ F۱ عراقی قرار می‌گیرند. درگیری آغاز می‌شود و پس از مدتی جنگ و گریز، تامکت «آل‌آقا» مورد اصابت موشک شلیک شده از طرف جنگنده عراقی قرار گرفته و به درون آب سقوط می‌کند.
با شهادت «محمد هاشم آل‌آقا» که تعدادی از بهترین خلبانان نیروی هوایی ایران را آموزش داده بود، ایران یکی از بهترین خلبانان و متفکران نظامی خود را از دست داد. وی شخصی بود که طنین صدایش جزو خوشایندترین صدا‌ها در گوش خلبانان F۴ و F۵ بود که بر فراز عراق پرواز می‌کردند و تحت فرماندهی او همه احساس آرامش و امنیت می‌کردند.
شهید سرهنگ خلبان «محمد هاشم آل‌آقا» که از باتجربه‌ترین و ارزشمندترین خلبانان تامکت نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شد با مورد اصابت قرار گرفتن جنگنده‌اش، درون کابین ماند تا پیکر پاکش به قعر آب‌ها سقوط و روح بلندپروازش به اوج آسمان‌ها عروج کند و برای خلیج همیشه فارس چه افتخاری از این بالاتر که چنین مروارید نابی را در دل خود جای داده است.