در هر ثانيه يك نفر از ساكنان كره زمين از همه سنين و تمام نژادها براي ادامه حيات به انتقال خون نياز دارند.
به گزارش سرویس پژوهش خبرگزاری صدا وسیما: امروزه با وجود پیشرفت های چشمگیر در زمینه علم پزشکی، هنوز هیچ گونه جایگزین مصنوعی برای خون ساخته نشده است و فقط خونی که انسان های نیکوکار اهدا می کنند، می تواند جان انسان های نیازمند را نجات دهد و هنوز هم نقش کلیدی اهداکنندگان خون در ارتقای سلامت جهان و نجات جان انسان‌ها نقشی بی بدیل است.
نخستین بار در قرن هفدهم پزشکی فرانسوی اقدام به انتقال خون به بدن انسان کرد. اولین تزریق خون در کشور ما به سال‌های ابتدایی دهه ۲۰ هجری شمسی بر می‌گردد که بیمارستان های ارتش و جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران، نخستین مراکزی بودند که به صورت نظام مند خون اهداکنندگان را جمع آوری می کردند.
با آگاهی از ارزش این مادة حیاتی برای نجات جان بیماران و افزایش تجویز آن در مراکز درمانی و ناکافی بودن خون های جمع آوری شده از اهداکنندگان برای رفع نیاز‌های بیمارستانی، به تدریج واسطه ها با تأسیس بنگاه هایی اقدام به خرید خون کردند و با پرداخت مبالغ اندکی، خونِ مردم (اغلب بی بضاعت) را خریداری و با بهای بیشتری به بیمارستان ها می فروختند.
خون-های خریداری شده بدون کمترین بررسی سلامت و کیفیت وارد مراکز درمانی می شد. عوارض ناشی از این امر به ارائة طرحی برای تأسیس یک سازمان مستقل با وظیفه ساماندهی سیستم تأمین خون و تهیه و تولید فرآورده های خونی، غربالگری خون های دریافتی از اهداکنندگان و رساندن خون سالم به بیماران نیازمند، منجر شد.
این طرح با پیشنهاد دکتر علاء، استاد خون شناسی دانشگاه تهران، و پشتیبانی وزیر بهداری وقت با ماده واحده ای از تصویب مجلس گذشت و در نهم مرداد ۱۳۵۳ سازمان ملی انتقال خون ایران تأسیس شد. به تدریج پایگاه‌های انتقال خون در شهر‌های مختلف دایر شد. در ۱۳۶۳ سازمان ملی انتقال خون به وزارت بهداری منتقل و سازمان انتقال خون ایران نامیده شد.
متن کامل این مطلب در اینجا قابل دسترس است
پژوهشگر: فریفته هدایتی