خطبه ۱۸۸ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه را در این مطلب وب گردی دنبال کنید.
به گزارش وب گردی خبرگزاری صداوسیما؛ در این مطلب وب گردی قصد داریم، خطبه شماره ۱۸۸ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه با ترجمه محمد دشتی را مرور نماییم، ضمنا صوت خوانش خطبه و ترجمه آن ضمیمه شده است:
این سخنرانى که در مسجد کوفه در سال ۳۷ هجرى ایراد شد با اسناد و مدارک فراوانى آمده است:
۱. اقسام ایمان
ایمان بر دو قسم است: یکى ایمانى که در دل‌ها ثابت و برقرار، و دیگرى در میان دل‌ها و سینه‌ها ناپایدار است، تا سر آمدى که تعیین شده است. پس اگر از کسى بیزارید، او را به حال خود گذارید تا مرگ او فرارسد، پس در آن هنگام وقت بیزارى جستن است.
۲. شناخت هجرت و مهاجر واقعى
و هجرت، بر جایگاه ارزشى نخستین خود قرار دارد. خدا را به ایمان اهل زمین نیازى نیست، چه ایمان خود را پنهان دارند یا آشکار کنند و نام مهاجر را بر کسى نمى توان گذاشت جز آن کس که حجّت خدا بر روى زمین را بشناسد. هر کس حجّت خدا را شناخت و به امامت او اقرار کرد مهاجر است و نام مستضعف در دین، بر کسى که حجّت بر او تمام شد و گوشش آن را شنید، و قلبش آن را دریافت، صدق نمى کند (و معذور نیست)
۳. مشکل فهم برخى از احادیث عترت علیهم السّلام
همانا کار ما «ولایت» ما اهل بیت پیامبر علیهم السّلام سخت و تحمّل آن دشوار است، که جز مؤمن دیندار که خدا او را آزموده و ایمانش در دل استوار بوده، قدرت پذیرش و تحمّل آن را ندارد و حدیث ما را جز سینه هاى امانت پذیر و عقل هاى بردبار فرا نگیرد.
۴. آگاهى ژرف امام علیه السّلام
اى مردم پیش از آن که مرا نیابید، آنچه مى خواهید از من بپرسید، که من راههاى آسمان را بهتر از راههاى زمین مى شناسم، بپرسید قبل از آن که فتنه‌ها چونان شترى بى صاحب حرکت کند و مهار خود را پایمال نماید، و مردم را بکوبد و بیازارد و عقل‌ها را سرگردان کند.
۱۸۹- و من کلام له (علیه السلام) فی الإیمان و وجوب الهجرة:
أقسام الإیمان
فَمِنَ الْإِیمَانِ مَا یَکُونُ ثَابِتاً مُسْتَقِرّاً فِی الْقُلُوبِ وَ مِنْهُ مَا یَکُونُ عَوَارِیَّ بَیْنَ الْقُلُوبِ وَ الصُّدُورِ إِلَى أَجَلٍ مَعْلُومٍ فَإِذَا کَانَتْ لَکُمْ بَرَاءَةٌ مِنْ أَحَدٍ فَقِفُوهُ حَتَّى یَحْضُرَهُ الْمَوْتُ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَقَعُ حَدُّ الْبَرَاءَةِ.
وجوب الهجرة
وَ الْهِجْرَةُ قَائِمَةٌ عَلَى حَدِّهَا الْأَوَّلِ مَا کَانَ لِلَّهِ فِی أَهْلِ الْأَرْضِ حَاجَةٌ مِنْ مُسْتَسِرِّ الْإِمَّةِ وَ مُعْلِنِهَا لَا یَقَعُ اسْمُ الْهِجْرَةِ عَلَى أَحَدٍ إِلَّا بِمَعْرِفَةِ الْحُجَّةِ فِی الْأَرْضِ فَمَنْ عَرَفَهَا وَ أَقَرَّ بِهَا فَهُوَ مُهَاجِرٌ وَ لَا یَقَعُ اسْمُ الِاسْتِضْعَافِ عَلَى مَنْ بَلَغَتْهُ الْحُجَّةُ فَسَمِعَتْهَا أُذُنُهُ وَ وَعَاهَا قَلْبُهُ.
صوبة الإیمان
إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَحْمِلُهُ إِلَّا عَبْدٌ مُؤْمِنٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِیمَانِ وَ لَا یَعِی حَدِیثَنَا إِلَّا صُدُورٌ أَمِینَةٌ وَ أَحْلَامٌ رَزِینَةٌ.
علم الوصی
أَیُّهَا النَّاسُ سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی فَلَأَنَا بِطُرُقِ السَّمَاءِ أَعْلَمُ مِنِّی بِطُرُقِ الْأَرْضِ قَبْلَ أَنْ تَشْغَرَ بِرِجْلِهَا فِتْنَةٌ تَطَأُ فِی خِطَامِهَا وَ تَذْهَبُ بِأَحْلَامِ قَوْمِهَا.