خطبه ۱۴۲ نهج البلاغه؛ درباره اشتباه نیکى به نااهل

 

 

 

 

 

 

 

 

نیکی‌کننده در آن‌جا که نشاید و بر آن کس که نباید، در آن‌چه کند، بهره‌ای ندارد، جز ستایش خسان و درود شنیدن از ناکسان و گفته نادانان، چندان که ببخشد به آنان. چه بخشنده دست اوست! که نعمت آن بر بندگان خدا پیوسته و در راه خدا بسته است.

 

پس آن که خدا او را مالى بخشد، از آن به خویشاوندان خود رساند و خوان مهمانى نیکو بگستراند و اسیر را آزاد سازد و رنجدیده را بنوازد و مستمند را بهره‌مند دارد و وام وام‌دار بگزارد و جهت درک ثواب، خود را به شکیبایى وادارد، در تحمل بلا‌ها و پرداخت حقوقى که بر گردن دارد که به‌دست‌آوردن این خصلت‌ها، مکرمت‌ (بزرگواری و جوانمردی‌های) این جهان را داشتن است و فضیلت‌های آن جهان را یافتن. ان‌شاءالله.