روایتی از آقای داریوش جعفری، معلم مدرسه استثنایی باغچه بان شهرستان کوهدشت استان لرستان که تصمیم گرفت کتاب‌های داستانی که برای عموم بچه‌ها تالیف کرده بود به صورت دستی به بریل بنویسد تا دانش آموزان نابینا هم داستان بخوانند.
این کتاب را به یکی از شاگردان نابینا تقدیم خواهم کرد و بین دیگران خواهد گشت و باز هم کتاب‌ها و اشعارم رو برای این نازنینان خواهم نوشت.
این چند جمله روایتی از عشق معلمی است که با همه وجود تلاش می‌کند تا گوشه‌ای از علم و آگاهی را از چشمه دانش به دانش‌آموزان اش، بچشاند.
آقای دایوش جعفری معلم مدرسه استثنایی کوهدشت لرستان تصمیم گرفت چند مجموعه داستان و شعر خود و هم چنین چند شعر کلاسیک را به شکل دستی به بریل بنویسد تا دانش آموزان نابینا نیز این کتاب‌ها را بخوانند. کتاب‌هایی که وقتی باز می‌شوند داخلش پر از سفیدی است و نقطه‌های بریل نمایان می‌شوند.
این آقا معلم هزار و ۵۰۰ صفحه کاغذ تهیه کرده است تا همه آن‌ها را با نقطه‌های بریل به صورت دستی پر کند و ماهی یک کتاب و سالی ۱۲ جلد کتاب به بریل بنویسد.
آقای داریوش جعفری می‌گوید: هنگامی که دانش آموزان کتاب را می‌خوانند و متوجه حروف اشتباه می‌شدند می‌گفتند نگران نباش آقای معلم ما خودمون درست می‌کنیم هم خودشون یاد می‌گرفتند و هم به آقای معلم یاد می‌دادند.
بیشتر مردم اعتقاد دارند که ما با چشمانمان می‌بینیم. اما حقیقت این است که این مغز ماست که آنچه را فکر می‌کنیم می‌بینیم، درک می‌کند. کتابخوانی برای همه عشق است و چقدر لذت بخش است وقتی روشندلی کتابی که به خط بریل نوشته شده رو با ذوق و شوق داره میخونه.