یک جمعیت شناس با تاکید بر تغییر نظام برنامه ریزی برای سالمندان گفت: مسئله اصلی ما سالمندی نیست بلکه لزوم برنامه ریزی برای استفاده از این نیروی انسانی متخصص و دارای انگیزه است که توانایی آن را هم دارند.
وی با تذکر این نکته که سالمندی به معنای ناتوانی نیست، افزود: ما افرادی را سراغ داریم که ۹۰ ساله هستند و به عنوان استاد دانشگاه و پزشک فعالیت می‌کنند و از این جنبه هیچ مشکلی ندارند.
این استاد دانشگاه بازتعریف مفهوم سالمندی و استفاده از نیروی کار در سنین بالا را ضروری خواند و اظهارکرد: متاسفانه میانگین سن بازنشستگان در ایران ۴۹ سال است و این موضوع باید اصلاح شود.
ابراهیم پور لزوم تغییر و اصلاح قوانین در این حوزه را نیز یادآور شد و گفت: در حال حاضر تمرکز جمعیت بزرگترین ضربه را به کشور ما می‌زند و این در حالی است که با برنامه ریزی منطقه‌ای می‌توان توسعه متوازنی را در جمعیت کشور ایجاد کرد.
این جمعیت شناس با اشاره به اینکه طبق شاخص‌های جمعیتی، حال جمعیت ایران در سال‌های آینده خوب نخواهد بود، افزود: دولت باید جوانان ۳۰ تا ۳۵ ساله را که اکثراً مجرد هم هستند برای کار و شغل ثابت و پایدار، توانمند سازی و برای آن‌ها برنامه ریزی کند.
وی با انتقاد از اینکه معمولاً تأمین اجتماعی حیاط خلوت دولت‌ها هستند و هیچ گونه نظارتی هم بر آن نمی‌شود، گفت: ارگانی که پاسخگو نباشد معمولاً سیاست گذاری‌ها و برنامه ریزی‌های آن هم بلند مدت نیست.