این پرنده موسوم به "وایت بلبرد" (white bellbird)، هر دو آواز خود را با صدای بلند می‌خواند، اما یکی از آن‌ها بی‌نهایت بلند خوانده می‌شود و به طور متوسط، به ۱۱۶ دسی‌بل می‌رسد که از صدای همه پرندگانی که تاکنون ثبت شده‌اند بلندتر است.
به گزارش گروه وب‌گردی خبرگزاری صدا و سیما، این پرنده موسوم به "وایت بلبرد" (white bellbird)، هر دو آواز خود را با صدای بلند می‌خواند، اما یکی از آن‌ها بی‌نهایت بلند خوانده می‌شود و به طور متوسط، به ۱۱۶ دسی‌بل می‌رسد که از صدای همه پرندگانی که تاکنون ثبت شده‌اند بلندتر است.
"جفری پودوس" (Jeffrey Podos)، پژوهشگر "دانشگاه ماساچوست در امهرست" (UMass) گفت: صدای این پرنده، واقعا متمایز و غیرمعمول، اما بسیار ساده است، زیرا یک نت بلند را مانند شیپور تکرار می‌کند.
وی افزود: موضوع غیرمعمول، فقط حجم صدای این پرنده نیست بلکه دلیل خواندن آن است. این آواز در واقع، توسط پرنده نر با صدای بلند و در فاصله بسیار نزدیک به پرنده ماده خوانده می‌شود. ما قصد داریم به دلیل کم بودن این فاصله پی ببریم.
بیشتر حیوانات از جمله میمون‌ها، برای ارتباط در مسافت طولانی، صدا‌های بلندی را منتشر می‌کنند. شواهد به دست آمده نشان می‌دهند که پرندگان نیز هنگام اظهار عشق به پرنده ماده، آواز‌های آرام‌تری را می‌خوانند تا نظر آن‌ها را به خود جلب کنند.
"جوزف توبیاس" (Joseph Tobias)، پژوهشگر "کالج سلطنتی لندن" (Imperial College London) گفت: من حدس می‌زنم که نزدیکی پرنده نر به ماده نشان می‌دهد که بلندی آواز، یک نشانه مثبت جنسی برای این گونه پرنده به شمار می‌رود.
وی افزود: اگر پرنده ماده بتواند صدای پرنده نر را از فاصله دور بشنود و تشخیص دهد که آن پرنده در فاصله کم جذابیت بیشتری دارد، او را انتخاب می‌کند.
برای بلند بودن صدای این پرندگان، چندین دلیل وجود دارد. آواز پرنده، بسیار ساده است و فقط یک فرکانس دارد؛ در نتیجه افزایش حجم صدا به سادگی صورت می‌گیرد. بررسی‌ها نشان می‌دهند که این گونه پرنده بر خلاف پرندگان دیگر، ویژگی‌های مهمی دارد. از جمله این که عضلات معده او ضخیم‌تر می‌شوند.
به نظر می‌رسد که بلندی صدا، یکی از پیامد‌های وجود شکاف‌های محیطی است که این پرندگان طی تکامل خود برای جبران آن‌ها تلاش کرده‌اند.
این پژوهش، در مجله "Current Biology" به چاپ رسید.