چگونه هک نشویم؟

به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سیما؛ راهکار‌هایی برای جلوگیری از هک و افزایش امنیت اطلاعات موجود در حساب‌های کاربری، گوشی‌های تلفن همراه، کامپیوتر‌ها و شبکه‌های کامپیوتری مختلف وجود دارد.

رمز‌های عبوری که از آن‌ها برای دسترسی به اپلیکیشن‌ها و وب سایت‌های مختلف استفاده می‌کنید باید از ترکیبی از اعداد، حروف کوچک و بزرگ و کاراکتر‌های ویژه ساخته شود به طوری که حدس زدن آن‌ها سخت باشد.

از یک رمز عبور برای بیشتر از یک وب سایت یا اپلیکیشن استفاده نکنید. این کار باعث می‌شود تا در صورتی که یک هکر، توانست رمز عبور شما را پیدا کند، میزان آسیب وارده کمتر شود.

 

نرم افزار‌های مدیریت رمز عبور، اطلاعات هویتی و رمز‌های عبور شما برای وب سایت‌های مختلف را ذخیره می‌کنند و به هنگام ورود به هر سایت، جای خالی مربوطه را به طور خودکار پر می‌کنند. این نرم افزار‌ها به شما اجازه می‌دهند تا برای هر سایت یک رمزعبور پیچیده اختصاصی در نظر بگیرید و در عین حال، نگران وارد کردن مجدد آن نباشید. البته کاملا بدیهی است که نهایت، خودتان باید از رمز‌های عبورتان خبر داشته باشید و آن‌ها را مدیریت کنید، اما استفاده از یک نرم افزار مدیریت رمز عبور، برای امن‌تر کردن حساب‌های کاربریتان بسیار مفید خواهد بود.

نرم افزار‌های مدیریت رمز عبور شخص ثالثی که توسط منتقدین و کاربران مورد تحسین قرار گرفته اند شامل Dashlane ۴، LastPass ۴.۰ Premium، Sticky Password Premium و LogMeOnce Ultimate هستند.

بیشتر مرورگر ها، یک بخش داخلی مربوط به مدیریت رمز‌های عبور دارند که رمز‌های عبور شما را رمزنگاری کرده و نگهداری می‌کند.

 

ممکن است این نکته بدیهی به نظر برسد، اما از نظر ما ارزش تکرار را دارد. به غیر از بعضی سرویس‌های مربوط به مدارس، هرگز نیازی نیست تا رمز عبور خود را در اختیار ادمین سایت قرار دهید تا او بتواند به حساب کاربری شما دسترسی داشته باشد.

این استدلال در مورد کارکنان بخش IT و همه‌ی نمایندگان شرکت‌های مایکروسافت یا اپل نیز صادق است.

به طور مشابه، از گفتن رمز عبور تبلت یا تلفن همراه خود به دیگران خودداری کنید. حتی دوستانتان نیز ممکن است به طور تصادفی، رمز عبور شما را در اختیار شخص دیگری قرار دهند.

اگر به هر دلیلی لازم است تا رمز عبور خود را در اختیار شخص دیگری قرار دهید، بلافاصله پس از این که کارشان با حساب کاربری شما تمام شد، رمز عبور خود را تغییر دهید.

 

علاوه بر این که باید از رمز‌های عبور خود مراقبت کنید، باید رمز عبور حساب‌های کاربری مختلف را حداقل هر ۶ ماه یک بار تغییر دهید.

مطمئن شوید از یک رمز عبور، دو بار استفاده نکنید (مثلا رمز عبور حساب کاربری فیسبوک شما باید با رمز عبور حساب بانکیتان متفاوت باشد).

وقتی رمز عبورتان را تغییر می‌دهید، سعی کنید تا آن را به طور گسترده تغییر دهید و تنها به تغییر یک حرف یا عدد اکتفا نکنید.

 

به هنگام استفاده از تشخیص هویت دو مرحله ای، پس از وارد کردن نام کاربری و رمز عبور، لازم است تا کدی را که از طریق پیامک یا روشی دیگر به شما ارسال می‌شود وارد کنید تا بتوانید به حساب کاربریتان دسترسی داشته باشید. این کار باعث می‌شود تا حتی در صورتی که هکر بتواند نام کاربری و رمز عبور شما را پیدا کند، دسترسی به اطلاعات شما برای او بسیار سخت شود.

بیشتر وب سایت‌های بزرگ، از جمله شبکه‌های اجتماعی محبوب، دارای شکلی از تشخیص هویت دو مرحله‌ای هستند. بهتر است به تنظیمات حساب کاربریتان مراجعه کنید تا ببینید چگونه می‌توان این گزینه را فعال کرد. همانطور که در تصویر زیر مشاهده می‌نمایید نرم افزار تلگرام هم که هم اکنون در کشور ما از مخاطبین زیادی برخوردار هستش از این ویژگی برخوردار می‌باشد.‌

می‌توانید برای حساب کاربری گوگل نیز از تشخیص هویت دو مرحله‌ای استفاده کنید.

اگر نمی‌خواهید کد را از طریق پیامک دریافت کنید می‌توانید از اپلیکیشن‌های جایگزین مانند Google Authenticator یا Microsoft Authenticator استفاده کنید.

 

هر شرکتی که اطلاعات شما را به دست می‌آورد باید دارای سیاست‌های حریم خصوصی باشد که در آن توضیح دهد از اطلاعات شما چگونه استفاده می‌شود و این اطلاعات به چه میزان با دیگران به اشتراک گذاشته خواهند شد.

بیشتر افراد، بدون خواندن قوانین حفظ حریم خصوصی، از آن عبور می‌کنند. اگرچه خواندن این قوانین خیلی خسته کننده و دشوار است، اما بهتر است تا حداقل به صورت سطحی خوانده شود. از این طریق می‌توانید متوجه شوید اطلاعات شما برای چه منظوری استفاده می‌شوند.

اگر در بخش قوانین حریم خصوصی، موردی را دیدید که با آن مخالف هستید یا باعث ناراحتی شما می‌شود، می‌توانید در به اشتراک گذاری اطلاعاتتان با آن شرکت تجدیدنظر کنید.

 

تنها بستن پنجره مرورگر کافی نیست، پس مطمئن شوید که بر روی نام حساب کاربری خود کلیک کرده و بر روی گزینه خروج کلیک می‌کنید. این کار باعث می‌شود تا به طور دستی از حساب کاربری خود خارج شوید و اطلاعات لازم برای ورود مجدد به سایت را از روی آن پاک کنید.

 

یکی از ساده‌ترین روش‌های سرقت اطلاعات و هک کردن حساب کاربری شما، استفاده از روش فیشینگ (phishing) است. در این روش یک صفحه مخرب به شکل صفحه ورود به حساب کاربری شبکه‌های اجتماعی یا حساب بانکی طراحی می‌شود و اطلاعات شما از این طریق سرقت می‌شود. یک راه برای تشخیص کلاهبرداری‌های فیشینگ، نگاه کردن به نشانی URL وب سایت است. اگر URL شباهت زیادی با یک سایت مشهور داشت، اما کاملا با آن تطابق نداشت (مثلا به جای Facebook، از Faecbook استفاده شده بود)، آن سایت به منظور کلاهبرداری طراحی شده و تقلبی است.

به عنوان مثال، اطلاعات حساب کاربری توییترتان را تنها در سایت رسمی توییتر وارد کنید. از وارد کردن اطلاعات حساب کاربری در صفحه‌ای که از شما می‌خواهد به منظور به اشتراک گذاری یک مطلب و… اطلاعاتتان را وارد کنید، خودداری کنید.

حالت استثنا برای این مورد، زمانی است که یک دانشگاه دسترسی به یک سرویس مشخص (مثلا Gmail) را از طریق صفحه اصلی خود فراهم می‌کند.

 

اولین خط دفاعی در برابر کسانی که قصد دارند داده‌های های شخصی شما را ببینند یا سرقت کنند، یک رمز عبور قوی است که به طور مرتب تغییر داده شود.

مطمئن شوید هر بار، رمز عبورتان را به طور گسترده تغییر می‌دهید و تنها به تغییر یک عدد یا حرف اکتفا نکنید.

در بیشتر گوشی ها، می‌توانید از رمز‌های عبور پیچیده یا پیشرفته استفاده کنید که علاوه بر ارقام، می‌توانند شامل حروف و علائم نیز باشند.

 

اگرچه هنوز هم برای باز کردن قفل صفحه نمایش گوشی، به رمز عبور نیز احتیاج دارید، اما در صورت امکان، استفاده از حسگر اثر انگشت برای پرداخت و کار‌های دیگر توصیه می‌شود.

 

شاید استفاده از مرورگر‌های شخص ثالث مانند Tor یا Dolphin وسوسه کننده به نظر برسد، اما همگام سازی حساب کاربری کروم، Safari و فایرفاکس بین تلفن همراه و کامپیوتر شما از نیاز به وارد کردن مجدد رمز‌های عبور جلوگیری کرده و گوشی هوشمند شما را در برابر وب سایت‌های نا امن محافظت خواهد کرد.

 

به محض قرار گرفتن به روز رسانی برای گوشی هوشمند شما، در صورت امکان آن را اعمال کنید. فرقی نمی‌کند این به روز رسانی برای اپلیکیشن فیسبوک باشد یا کل سیستم عامل گوشی را تغییر دهد.

بسیاری از به روز رسانی‌ها پَچ‌هایی هستند که برای برطرف کردن نقاط ضعف امنیتی ارائه می‌شوند. اعمال نکردن این به روز رسانی‌ها در نهایت موجب می‌شود که حفره‌های امنیتی در نرم افزار گوشی شما وجود داشته باشد که این امر گوشی تلفن همراه شما را در معرض خطر قرار می‌دهد.

اگر قابلیت دانلود خودکار همه به روزرسانی‌ها و اعمال آن‌ها به طور خودکار در دستگاه شما وجود دارد، می‌توانید از این قابلیت استفاده کنید. این کار دردسر بسیار کمی دارد.

 

این پورت‌های مطمئن شامل پورت‌های USB کامپیوتر شخصی و ماشین شما می‌شوند. پورت‌های USB که در مکان‌های عمومی قرار دارند، مثلا آن‌هایی که در کافی شاپ‌ها مشاهده می‌کنید، می‌توانند باعث لو رفتن اطلاعات شما شوند.

به همین دلیل، در صورتی که قصد سفر دارید، استفاده از شارژر‌هایی که به برق شهری متصل می‌شوند ایده بسیار خوبی است.

 

گوشی‌های آیفون و همچنین گوشی‌های اندرویدی، دارای محافظ‌های امنیتی هستند که با جیل برک یا روت کردن دستگاه، می‌توان آن‌ها را دور زد (البته روت کردن گوشی‌های اندرویدی در برخی موارد دارای مزیت‌های کاربردی می‌باشد که در مطلب دیگری به آن پرداخته خواهد شد).

اما این کار گوشی شما را در معرض حملات و آلودگی‌هایی قرار می‌دهد که تا قبل از این غیرممکن بود. به طور مشابه، دانلود کردن اپلیکیشن‌ها از منابع غیر معتبر (دانلود فایل APK از سایت ها)، احتمال نفوذ بدافزار‌ها را به شدت افزایش می‌دهد.

گوشی‌های اندرویدی، دارای گزینه‌ای هستند که به طور پیش فرض، از دانلود شدن اپلیکیشن‌ها از منابع ناشناخته جلوگیری می‌کند. اگر این حالت را غیر فعال کنید (از طریق قسمت Security در تنظیمات دستگاه)، باید قبل از دانلود اپلیکیشن‌ها از سایت‌های مختلف، حتما از معتبر بودن آن سایت‌ها مطمئن شوید.

 

یکی از روش‌های بالا بردن امنیت گوشی‌های تلفن همراه هوشمند استفاده از ویژگی رمزنگاری داده‌های ذخیره شده روی حافظه‌های خارجی و یا داخلی گوشی می‌باشد.

این ویژگی باعث می‌شود که اگر حافظه‌ی خارجی گوشی شما به دست فرد ناشناس یا غیر قابل اعتمادی افتاد نتواند به اطلاعات آن دسترسی داشته باشد.

 

اگر هارد شما رمزنگاری شده باشد، حتی اگر هکر بتواند به هارد شما دسترسی پیدا کند، نمی‌تواند اطلاعات ذخیره شده بر روی آن را بخواند. البته می‌توانید اقداماتی را برای جلوگیری از دسترسی نیز انجام دهید، اما استفاده از رمزنگاری، روش دیگری برای حفاظت از اطلاعاتتان به شمار می‌رود.

 

Mac: نرم افزار پیش فرض برای رمزنگاری در Mac، FileVault نام دارد. شما می‌توانید آن را با کلیک بر روی علامت اپل در قسمت بالا و سمت چپ صفحه نمایش و انتخاب گزینه Preferences>Security & Privacy>FileVault فعال کنید. ممکن است مجبور شوید ابتدا بر روی علامت قفل کلیک کرده و سپس رمزعبور کامپیوتر خود را مجددا وارد کنید.

 

ویندوز: نرم افزار اصلی برای رمزنگاری در سیستم عامل ویندوز، BitLocker نام دارد. برای فعال کردن آن، کافی است در قسمت جستجوی منوی استارت، bitlocker را تایپ کنید. سپس بر روی گزینه Bitlocker Drive Encryption کلیک کرده و در این قسمت، Bitlocker را فعال کنید. در نظر داشته باشید که کاربرانی که از ویندوز ۱۰ نسخه خانگی استفاده می‌کنند، به Bitlocker دسترسی نخواهند داشت و اول باید سیستم عامل خود را به نسخه حرفه‌ای ویندوز ۱۰ ارتقا دهند.

 

علاوه بر بهبود عملکرد سیستم، به روز­رسانی‌های سیستم در بیشتر مواقع قابلیت‌های امنیتی آن را نیز بهبود می‌بخشند.

 

حتی با وجود شدید‌ترین تدابیر امنیتی، این احتمال وجود دارد که اطلاعات شما صدمه ببینند. علت این امر می‌تواند هک شدن و یا تنها خرابی کامپیوتر باشد. تهیه نسخه پشتیبان از اطلاعتتان باعث می‌شود تا مطمئن باشید هرگز چیزی را از دست نخواهید داد.

سرویس‌های ابری وجود دارند که می‌توانید از آن‌ها برای تهیه پشتیبان از اطلاعات استفاده کنید. حتما قبل از عضویت در این گونه سرویس ها، امنیت آن‌ها را با دقت بررسی کنید. ممکن است وسوسه شوید تا ارزان‌ترین سرویس را انتخاب کنید، اما باید اطمینان حاصل کنید اطلاعات‌های شما در جایی امن نگهداری خواهند شد.

همچنین می‌توانید از یک هارد اکسترنال رمزنگاری شده برای تهیه نسخه پشتیبان استفاده کنید. می‌توانید کامپیوترتان را به گونه‌ای تنظیم کنید تا به صورت روزانه و زمانی که معمولا از کامپیوتر استفاده نمی‌کنید از اطلاعات شما نسخه پشتیبان تهیه کند.

 

اگر یک ایمیل ناخواسته یا ایمیلی که فرستنده آن را نمی‌شناسید دریافت کردید، با آن به عنوان تلاشی برای هک کردن کامپیوترتان برخورد کنید. بر روی هیچ لینکی کلیک نکنید و هیچ گونه اطلاعات شخصی را در اختیار فرستنده قرار ندهید.

در نظر داشته باشید که حتی پاسخ دادن به ایمیل مشکوک نیز باعث می‌شود فرستنده متوجه شود این آدرس ایمیل درست و فعال است. اگرچه ممکن است وسوسه شوید تا پاسخی تمسخرآمیز برای آن‌ها ارسال کنید، اما حتی این کار هم اطلاعاتی را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد که می‌توانند از آن برای هک کردن شما استفاده کنند.

 

همه کامپیوتر‌های تحت سیستم عامل ویندوز یا مک، به طور پیش فرض مجهز به فایروال هستند که مانع دسترسی هکر‌ها به اطلاعات موجود در کامپیوتر می‌شود. با این وجود در بیشتر کامپیوتر ها، فایروال فعال نیست و لازم است تا آن را فعال کنید.

وارد قسمت تنظیمات امنیتی کامپیوتر شوید و به دنبال بخش تنظیمات فایروال بگردید. حال در این قسمت اطمینان حاصل کنید که فایروال فعال است و تمامی ارتباطات ورودی را مسدود می‌کند.

اگر از یک شبکه وایرلس استفاده می‌کنید، روتر شما نیز باید فایروال داشته باشد.

 

اگر کامپیوتر شما از چنین گزینه‌ای بهره می‌برد، می‌توانید از کاربران بخواهید تا قبل از بوت مجدد از طریق دیسک و یا وارد شدن به حالت تک کاربره (Single User Mode) در مک، رمزعبور از قبل تعیین شده را وارد کنند. یک هکر نمی‌تواند بدون داشتن دسترسی فیزیکی به کامپیوتر، رمزعبور BIOS را دور بزند. البته باید کاملا حواستان جمع باشد تا رمزعبوری را که انتخاب می‌کنید فراموش نکنید، زیرا تنظیم مجدد آن، کاری بسیار دشوار است. برای انتخاب رمزعبور BIOS می‌توانید مراحل زیر را طی کنید:

Mac: سیستم خود را restart کرده و سپس در هنگام بوت شدن، کلید‌های Command و R را به طور هم زمان نگه دارید. سپس وارد Utilities شوید، بر روی Firmware Password Utility کلیک کرده، Turn On Firmware Password را انتخاب کنید و در نهایت رمزعبور خود را انتخاب کنید.

 

ویندوز: سیستم خود را restart کرده و سپس در هنگام بوت شدن سیستم، دکمه مخصوص وارد شدن به BIOS را نگه دارید (این دکمه اغلب Esc، F۱، F۲، F۸، F۱۰ و یا Del است). با استفاده از کلید‌های جهت بر روی کیبورد، گزینه رمزعبور را انتخاب کرده و رمز عبور مورد نظرتان را وارد کنید.

 

ممکن است نیاز داشته باشید تا از راه دور به اطلاعات موجود بر روی کامپیوترتان دسترسی داشته باشید یا ممکن است به کارمند پشتیبانی فنی شرکت‌های کامپیوتری اجازه دهید تا از راه دور، مشکل کامپیوتری شما را برطرف کند. اما بهتر است این قابلیت به صورت پیش فرض غیرفعال باشد و تنها در مواردی که به آن نیاز دارید و فقط برای بازه‌های زمانی کوتاه از آن استفاده کنید.

اگر قابلیت دسترسی از راه دور به صورت پیش فرض فعال باشد، در واقع شما دری را برای نفوذ هکر‌ها به کامپیوتر شما و سرقت اطلاعتتان باز گذاشته اید.

 

نرم افزار‌های آنتی ویروس، به محض دانلود شدن فایل‌ها و برنامه‌هایی که می‌توانند به صورت بالقوه باعث آسیب زدن به کامپیوتر شما شوند، آن‌ها را شناسایی کرده و پاک می‌کنند. آنتی ویروس Windows Defender گزینه خوبی برای کامپیوتر‌های شخصی است و به صورت پیش فرض بر روی ویندوز ۱۰ نیز نصب شده است. برای کامپیوتر‌های مک، استفاده از AVG یا McAfee به عنوان مکمل Gatekeeper که نرم افزار امنیتی پیش فرض سیستم است، می‌تواند مفید باشد.

 

به طور کلی می‌توان گفت شبکه‌های وایرلسی که قبل از اتصال به آن ها، تقاضای رمزعبور می‌کنند محافظت شده هستند. در برخی مکان‌ها مثلا (در کافی شاپ‌ها یا فرودگاه ها) می‌توانید پس از خرید کردن، از فروشنده بخواهید تا رمز عبور را در اختیار شما قرار دهد.

اگر شبکه وایرلس محافظت شده نباشد، کامپیوتر شما قبل از اتصال به آن به شما خبر می‌دهد. در برخی سیستم عامل ها، یک علامت تعجب نیز در کنار نام شبکه نمایش داده می‌شود.

اگر به اینترنت نیاز دارید، اما به شبکه محافظت شده دسترسی ندارید، بار بعدی که وارد یک شبکه‌ی محافظت شده شدید، تمامی رمز‌های عبور خود را تغییر دهید.

اگر در منزل از شبکه وایرلس استفاده می‌کنید، مطمئن شوید که این شبکه به خوبی محافظت شده و رمزنگاری شده است. توجه داشته باشید که روتر‌های وایرلس، به طور پیش فرض محافظت شده نیستند و خود شما باید برای آن‌ها رمز عبور تعیین کنید.

 

این اصل برای سایت‌هایی که با اتصال غیر ایمن نیز به آن‌ها متصل می‌شوید صادق است. اگر در کنار آدرس URL سایت، علامت قفل وجود ندارد و قبل از WWW. از HTTPS استفاده نشده است، بهتر است از وارد شدن به سایت یا دانلود هر چیزی از آن خودداری کنید.

 

علاوه بر بررسی علامت قفل و عبارت HTTPS، قبل از وارد کردن هر گونه رمزعبور، به طور مجدد آدرس دقیق سایت را مورد بررسی قرار دهید. برخی سایت‌ها تلاش می‌کنند تا خود را به جای سایتی دیگر جا زده (به این کار فیشینگ گفته می‌شود) و از این طریق، اطلاعات شما را سرقت کنند. می‌توانید این سایت‌ها را از طریق حروف اضافه (یا کم)، خط‌های فاصله و علامت‌های اضافی که در آدرس آن‌ها وجود دارد تشخیص دهید.

به عنوان مثال، سایتی که می‌خواهد خودش را به جای فیسبوک جا بزند می‌تواند آدرسی به شکل faceboook.com داشته باشد.

به طور کلی، سایت‌هایی که بین کلمات مختلف در آدرسشان (بین www؛ و.com) از خط فاصله استفاده می‌کنند قابل اطمینان نیستند.

 

به اشتراک گذاری فایل نه تنها اغلب قوانین مالکیت معنوی را زیر پا می‌گذارد، بلکه سایت‌های به اشتراک گذاری فایل پر از هکر‌ها هستند. ممکن است فکر کنید دارید جدیدترین آهنگ‌ها یا فیلم‌ها را دانلود می‌کنید، اما آن فایل می‌تواند در واقع یک ویروس یا بدافزار در پوشش فایل موسیقی یا فیلم باشد.

بسیاری از این فایل‌ها به گونه‌ای طراحی شده اند که ویروس یا بدافزاری که در آن‌ها مخفی شده، توسط آنتی ویروس‌های مختلف تشخیص داده نمی‌شود. ویروس تا زمانی که اقدام به پخش فایل نکنید، سیستم شما را آلوده نمی‌کند.

 

اطلاعات حساب یا کارت بانکی خود را در سایتی که در بخش آدرس آن، عبارت HTTPS قبل از www. مشاهده نمی‌شود وارد نکنید. S نشان دهنده این است که سایت مورد نظر ایمن است. سایت‌های بدون این عبارت، اطلاعات شما را رمزنگاری نمی‌کنند و در نتیجه از اطلاعات شما محافظت نمی‌شود.

 

شاید این طور به نظر بیاید که تنها دارید بخش‌هایی از زندگیتان را با دوستانتان به اشتراک می‌گذارید، اما دادن اطلاعات بیش از حد از خودتان و زندگی شخصیتان در شبکه‌های اجتماعی می‌تواند شما را در برابر حمله هکر‌ها آسیب پذیر کند. اطلاعات شخصی را تنها با کسانی که لازم است آن‌ها را بدانند و به صورت مستقیم به اشتراک بگذارید و از به اشتراک گذاری آن‌ها در شبکه‌های اجتماعی خودداری کنید.

 

یکی دیگر از دغدغه‌های صاحبان مودم‌های وایرلس نگرانی آن‌ها از هک شدن رمز عبور wifi آن‌ها می‌باشد.

یکی از روش‌های بسیار مهم که بتوان از دسترسی افراد دیگر به اینترنت وای فای شما جلوگیری نمود قرار دادن یک رمز عبور مطمئن و قدرتمند از بخش تنظیمات مربوط به وایرلس مودم در قسمت تنظیمات interface setup بر روی wifi شما میباشد.

دقت داشته باشید بهترین نوع رمزگذاری روی مودم شبکه بی‌سیم، پروتکل‌های امنیتی WPA-PSK و WPA۲-PSK هستند.

از نکات قابل توجه دیگر این هستش که هیچگاه الگوریتم رمزگذاری WEP و WPS را بعنوان نحوه‌ی رمزنگاری شبکه وای فای خود انتخاب نکنید چرا که یکی از ضعیف‌ترین روش‌های رمز گذاری می‌باشند.

 

از روش‌های دیگر بالا بردن امنیت مودم تغییر رمز عبور و نام کاربری بخش پنل مدیریتی مودم می‌باشد که میتوان از طریق یک مرورگر و در اکثر مواقع از طریق وارد کردن آی پی ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱ به آن دسترسی داشت.

نام کاربری و رمز عبور پیشفرض پنل مدیریت در اکثر مودم‌ها admin می‌باشد.

 

راه دیگری که میتوان امنیت مودم وای فای را بالاتر برد پنهان کردن نام SSID وای فای همانند تصویر زیر می‌باشد که این کار نیز میتواند نام وای فای شما را از دید کسانی که نمی‌خواهید به اینترنت شما دسترسی داشته باشند مخفی نگه دارید.

برای اینکه بتوانید SSID شبکه وای فای خود را مخفی نمایید تنها کافیست گزینه‌ی Broadcast SSID را روی حالت NO قرار دهید و تنظیمات رو Save کنید.

این روش که یکی از قوی‌ترین روش‌های جلوگیری از هک شدن وای فای شما می‌باشد که احتمال دسترسی افراد غیر مجاز را تقریبا به صفر می‌رساند.

در این روش شما میتوانید مک آدرس دستگاه‌هایی که مجاز می‌دانید که به مودم متصل شوند را با وارد نمودن آدرس آی پی ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱ در مرورگر و ورود به بخش پنل مدیریت مودم و سپس مراجعه به تب interface setup و منوی wireless در قسمت wireless MAC Address filter وارد نمایید. (توجه داشته باشید این مسیر در تمام مودم‌ها یکسان نیست)

دقت داشته باشید که ویژگی Wireless MAC Address Filter در اکثر اوقات روی حالت Deactive قرار دارد و برای اعمال فیلتر کردن مک آدرس باید آن را Active نمایید.