از گاله بافی چه می‌دانید؟
حصیر بافی یا گاله بافی یکی ازقدیمی‌ترین صنایع دستی ساکنان کنار دریای خزر بخصوص مردم روستای شهید آباد دربندپی غربی بابل است.
به گزارش
خبرگزاری صداوسیما مرکز مازندران، حصیر بافی از جمله بافته‌های زنان و مردان روستایی استان‌های شمالی است که هنوز در برخی از روستا‌های مازندران به ویژه در مرکز استان رایج است.
در این هنر با استفاده از مواد اولیه ساده و ارزان میتوان وسایل کاربردی و زیبای فراوانی خلق نمود. در مازندران از نوعی حصیر به نام «کُوب» برای زیراندز استفاده می‌شود و برای بافت «کوب» از گیاهان خودرو، چون «گاله» و «واش» که در باتلاق‌ها و آب بندان‌ها می‌روید استفاده می‌کنند. به اینصورت که که بعد از ماه بهار این گیاهان را از آب بندان بریده و خشک کرده و پس از آن برای بافت استفاده می‌کنند.
همچنین برای تهیه زنبیل و سبد نیز از همین گیاهان استفاده می‌شود. گاه تهیه این مصنوعات با به کارگیری چوب و نی یاد و نوع علف به نام‌های «وران» و «سازیر» انجام می‌شود.
براساس کاوش‌های باستان شناسی در مازندران و ایران قدمت حصیر بافی به بیش از ۷ هزار سال می‌رسد. ابزار و وسایل مورد استفاده در حصیر بافی بسیار ساده و محدود نظیر داس، انواع کارد، اره، رنده، انبر دست، قیچی، سوزن، درفش، دفتین و سنگ نفت است.
یوسف پور گزارش می‌دهد