پلاستیک ایده‌آل چیست؟

به گفته کارشناسان آزمایشگاه لورنس برکلی کالیفرنیا که این نوع پلاستیک را کشف کرده‌اند، همانند «لگو»، این مونومر‌ها را می‌توان دوباره و بار‌ها به اشکال، رنگ‌ها و بافت‌های تازه درآورد.

 

 

 

 

در حال حاضر، تنها کمتر از یک سوم پلاستیک‌های جهان برای ساخت‌های جدید بازیافت می‌شوند. یعنی این‌که بخش عمده پلاستیک‌های استفاده شده به زباله‌دانی یا اقیانوس‌ها سرازیر می‌شوند.

 

پیتر کریستنسن، پژوهشگر درجه فوق دکتری در آزمایشگاه ملوکولی برکلی و مؤلف ارشد گزارشی که در نشریه «نیچر کمیستری» چاپ شده است، می‌گوید: «بسیاری از پلاستیک‌ها برای بازیافت درست نشده‌اند؛ ما راه جدیدی برای استفاده دوباره از آن پیدا کرده‌ایم که بازیافت آن را از راه مولکولی ممکن می‌کند.»

 

بر خلاف پلاستیک معمولی، مونومر‌های این ماده جدید را که پلی (دیکتوانامین) یا پی دی کی نام دارد، می‌توان در محلول اسیدی حل کرد. 

 

اسید، رشته‌های میان مونومر‌ها را می‌شکند و آن‌ها را از مواد افزوده شده که شکل و حس پلاستیک به آن می‌دهد، جدا می‌کند.

 

این مونومر‌ها را می‌توان تا حد ممکن جهت تولید اشیاء یا دستگاه‌های دیگر بازیافت کرد.

 

برت هلمز، یکی دیگر از کارشناسان مرکز ملوکولی برکلی می‌گوید: «ما به فعل و انفعالات شیمیایی توجه داریم که زندگی اشیای پلاستیکی را از یک خط مستقیم (مستقیماً از ایجاد به زباله) به یک چرخه (بازیافت) مبدل کند. ما در (این پروژه) امکان تغییرات در زمینه‌ای را می‌بینیم که در آن بازیافت وجود ندارد.»

 

دکتر هلمز می‌گوید: «با استفاده از پی دی کی، بند‌های برگشت پذیر، جایگزین رشته‌های معمول (ملوکول‌های) پلاستیک می‌شوند که می‌توان آن را به نحوی مؤثرتر بازیافت کرد.»

 

این تیم پژوهشی معتقد است که پلاستیک قابل بازیافت آنها می‌تواند جایگزینی برای پلاستیک‌های غیر قابل بازیافت کنونی باشد.

 

گام بعدی، استفاده از پی دی کی برای تولیدات مختلف از جمله پارچه، چاپ سه بعدی و اسفنج است.

 

دکتر هلمز می‌گوید: «این روز‌هایی هیجان انگیز برای طرح وسایلی، هم برای تولید مواد و هم تسهیلات و بازیافت پلاستیک است.»