خاموش شدن خورشید آرژانتین

در تاریخ دنیا همیشه اولین‌ها خاطره ساز بوده، هستند و خواهند بود، از همین رو دیگو آرماندو مارادونا و جادویی که با توپ گرد در دوران بازی اش انجام داد، قطعاً یکی از بزرگترین و تاثیرگذار‌ترین بازیکنان تاریخ خواهد بود.
اوج هنر افسانه‌ای این اسطوره فوتبال دنیا در جام‌جهانی ۱۹۸۶ و در بازی مقابل انگلیس بود، بعد از مناقشه‌ای که بین بریتانیا و آرژانتین درباره جزایر فالکلند رخ داد و کشته شدن صد‌ها تن از هموطنان مارادونا در این درگیری‌ها، انگلیس و آرژانتین یک بار دیگر وارد جنگ شدند، اما این جنگ این بار در مستطیل سبز بود مارادونا در آن بازی تاریخ‌ساز توانست دو گل بسیار مهم را وارد دروازه انگلیسی‌ها کند، دیگو از زمین خودشان تمام بازیکنان انگلیسی را دریبل زد و توانست تور دروازه کشوری که در یک نبرد نابرابر هموطنانش را کشته بود به لرزه دربیاورد، اما قطعاً گلی که مارادونا با دست وارد دروازه انگلیس کرد هیچگاه از خاطر فوتبال‌دوستان فراموش نخواهد شد، گلی که با نبوغ این بازیکن افسانه‌ای به ثمر رسید و حتی داور مسابقه هم تا سال‌ها متوجه نشد که مارادونا چطور با دست توپ را وارد دروازه کرده البته بعد‌ها خود دیگو به این موضوع اعتراف کرد و گفت: گلی که زدم مشت کشورم بر دهانه کشوری بود که بسیاری از هموطنان ما را کشته بود، این گل به گل دست خدا معروف است.
این پایان کار نبود و مارادونا یک تنه در سال ۱۹۸۶ توانست آرژانتین را با درخشش خیره کننده خود قهرمان جام جهانی کند و در زمان حضورش در ناپولی نیز این تیم را بعد از پنجاه سال قهرمان لیگ ایتالیا کرد.
با این که زندگی پر فراز و نشیب دیگو نه تنها او بلکه همه دوستدارانش را تحت تاثیر قرار داده بود، به دام افتادن مارادونا در حلقه مافیا و مصرف کوکائین باعث شد که در جام جهانی ۱۹۹۴ با مثبت اعلام شدن دوپینگش با محرومیت سنگین از سوی فیفا مواجه و بعد از کنارگذاشتن دیگو از آلبی‌سلسته، پسران سرزمین خورشید نتوانستند در جامی که یکی از مدعیان اصلی قهرمانی بودند از دور مسابقات حذف شوند، هرچند خود دیگو در آن مقطع اعلام کرد که این توطئه‌ای از سوی ژایو هاوه لانژ رئیس برزیلی فیفا بوده که تلاش کرده آرژانتین نتواند بر بام فوتبال جهان قرار بگیرد!
با همه این اوصاف مارادونا آنقدر بلند آوازه و معروف بود که هرگاه فیلمسازی سراغ ساخت مستندش رفت از هیچ اسمی استفاده نکرد جز همان دیگو مارادونا.
دیگو یک ابرقهرمان از جنس فقر مطلق بود که در اوج جنگ سرد به عنوان یک حاشیه نشین از پست‌ترین منطقه بوینس آیرس آرژانتین نامش را مطرح و تبدیل به بزرگترین ورزشکار قرن شد.
او خودش را میراث دار چگوارا می‌دانست و با تتوی چهره "چه" روی بازویش ادای دینی تمام قد به بزرگترین چریک تاریخ کرد.
اظهارات ضد آمریکایی و امپریالیستی در نقد نظام سرمایه داری داشت و همین موضوعات بود که از مارادونا ویژه‌ترین چهره تاریخ فوتبال و ورزش را ترسیم کرد.
دیگو که متاسفانه در برهه‌ای از زمان اعتیاد شدیدی به کوکائین داشت در مقطعی در یک بیمارستان روانی بستری شد و در خاطره‌ای جالب پس از مداوایش گفته بود: اینجا آدمای زیادی هستند که همه دیوانه اند، یکی میگه من چه گوارا هستم همه باور می‌کنند، یکی دیگه میگه من گاندی ام همه باور می‌کنند، ولی وقتی من بهشون میگفتم که من مارادونا ام همه بهم می‌خندیدن و میگفتن: هیچوقت، هیچکسی، مارادونا نمیشه و من از مردم خجالت میکشم که چی به سر خودم آوردم.
به هر حال بعد از ۶۰ سال زندگی پر فراز و نشیب مارادونا فوتبالیستی بود که از فرش به عرش رسید و محبوبیت زیادی در سراسر دنیا به دست آورد، هم در زمین مسابقه و هم خارج از مستطیل سبز، اما دیگوی افسانه‌ای که در یک سال گذشته با بیماری قلبی دست و پنجه نرم می‌کرد، شب گذشته رخت سفر را از این دنیا بست تا جهان فوتبال در شوک فرو برود تا خورشید تابان آرژانتین خاموش شود.