آموزش مجازی یکی از منطقی‌ترین تصمیم‌هایی است که هم مانع از شیوع بیشتر کرونا می‌شود و هم با اجرای آن آموزش تعطیل نمی‌شود اما این تصمیمِ منطقی، جامع و منصفانه هم است؟
به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز سیستان و بلوچستان؛ شیوع بیماری کرونا در جهان، سبک زندگی همه‌ی جوامع را تحت تاثیر قرار داده و هر کشوری برای مهار این بیماری برنامه‌های خاصی اتخاذ کرده است.
یکی از برنامه‌هایی که در اکثر کشورها از جمله کشورمان برای جلوگیری از شیوع بیشتر این بیماری گرفته شده، مجازی‌کردن آموزش است.
آموزش مجازی یکی از منطقی‌ترین تصمیم‌هایی است که در این شرایط، هم مانع از شیوع بیشتر این بیماری مهلک می‌شود و هم با اجرای آن آموزش تعطیل نمی‌شود.
آیا این تصمیمِ منطقی، جامع و منصفانه هم است؟
برای اجرای درست این طرح، آموزش و پرورش و دانشگاه‌های کشور سامانه‌های مختلفی از جمله «شاد» و «ال ام اس» طراحی کردند و کلاس‌های مجازی و آموزش‌های ضبطی خودشان را در این سامانه‌ها برای دانش‌پژوهان بارگزاری می‌کنند اما فرآیند این آموزش زمانی کامل می‌شود که دانش‌پژوهان از این آموزش‌ها بهرهمند شوند.
داشتن یک دستگاه دریافت‌کننده (رایانه، لب‌تاب، تبلت یا گوشی هوشمند) و همچنین پوشش اینترنتی برای دریافت آموزش مجازی و بهره‌مندی از آن، لازم و ضروری است که متاسفانه برخی از خانواده‌ها از این شرایط برخوردار نیستند.
آموزش و پرورش برای حل این مشکل علاوه بر معرفی سامانه شاد، آموزش تلویزیونی را نیز آغاز کرد و حتی برخی از معلمان فداکار برای اینکه دانش‌آموزان محروم روستایی و عشایری از آموزش عقب نمانند، کلاس‌های درس را در طبیعت و با رعایت کامل شیوه‌نامه‌های بهداشتی بصورت حضوری برگزار کردند.
برخی از دانشگاه‌ها هم از جمله دانشگاه پیام نور برای اینکه همه‌ی دانشجویان از آموزش مجازی بهرهمند شوند، برای خرید تجهیزات آموزشی وام 4 درصدی در نظر گرفته است.
همه این اقدامات تصمیم‌های درستی است که برای بهره‌مندی همه‌ی دانش‌پژوهان گرفته شده است اما به نظر باز هم کافی نیست.
خانم بامری یکی از دانشجویان سیستان و بلوچستان در خصوص آموزش مجازی دانشگاه محل تحصلیش می‌گوید: از زمان شیوع بیماری کرونا، آموزش در این دانشگاه بصورت مجازی ارائه می‌شود و دانشجویان ملزم هستند در کلاس‌های مجازی اعلام حضور کنند.
این دانشجو که در روستای اسپه بخش ایرندگان خاش زندگی می‌کند، می‌گوید: محل زندگی من پوشش اینترنتی فورجی ندارد و این موضوع موجب شده دانشجویانی که در این منطقه زندگی می‌کنند، نتوانند در کلاس‌های مجازی دانشگاه اعلام حضور کنند و از طرفی اساتید دانشگاه هم می‌گویند: کسانی که در کلاس‌های مجازی شرکت نکنند، نمی‌توانند سر جلسه امتحان حضور یابند.
چرا روستاهای پرجمعیت کشور هنوز اینترنت پرسرعت ندارد؟
نماینده حوزه انتخابیه چابهار در مجلس شورای اسلامی در مصاحبه‌ای می‌گوید: امکانات ارتباطی سیستان و بلوچستان با شاخص‌های کشوری تفاوت معناداری دارد.
آقای سعیدی در پاسخ به آماری که پوشش اینترنت پرسرعت در کشور را بیش از 90 درصد بیان می‌کند، می‌گوید: اگر سیستان و بلوچستان را جزو کشور در نظر نگیریم شاید این آمار درست باشد.
مدیرکل ارتباطات و فن‌آوری اطلاعات سیستان و بلوچستان در این خصوص می‌گوید: روستای اسپه ایرندگان جزو روستاهای پرجمعیت است که هنوز اینترنت فورجی ندارد و ساکنان آن دچار مشکل هستند.
بلوچزهی علت این مشکل را تحریم‌های ظالمانه و وارد نشدن تجهیزات بیان می‌کند و می‌افزاید: اعتبار وصل کردن اینترنت فورجی این روستاها تامین شده اما اکنون نزدیک به 4 ماه است که کشور نمی‌تواند این تجهیزات را وارد کند.
چاره چیست؟
این مشکل نه تنها برای روستای اسپه ایرندگان خاش بلکه برای شماری از دانشجویان و دانش‌آموزان در نقاط مختلف کشور هم وجود دارد.
به نظر می‌رسد برای حل این مشکل راهکارهای زیر قابل طرح باشد:
1ـ برای دانشجویانی که این‌گونه مشکلات را دارند بهتر است منابع درسی مشخصی معرفی شود و ملاک قبولی آن‌ها امتحان پایانی یا تحقیقات محوله از طرف استاد مدنظر قرار گیرد.
2ـ ارسال بسته آموزشی صوتی و مکتوب برای دانش‌آموزان و دانشجویانی که در مناطق محروم کشور زندگی می‌کنند.
3ـ استفاده بیشتر از ظرفیت بی‌نظیر رادیو و تلویزیون برای آموزش
رادیو و تلویزیون ظرفیتی بی‌نظیر است که آموزش و پرورش و آموزش عالی کشور می‌تواند با پویایی بیشتر این ظرفیت که در بیشتر نقاط کشور در دسترس است، آموزش مجازی را تکمیل کنند.