عضو شورای شهر تهران: دوره پنجم شورای اسلامی شهر پایتخت، از ابتدای روی کار آمدن با چالش‌هایی مواجه بود که برای بسیاری از آن‌ها برنامه داشت.
وی گفت: در میان هزاران مشکل در شهر، یکی از مشکلات ساختار فربه و گاهی کرخت شهردار تهران است. موازی‌کاری‌ها و تکثر منصب‌هایی که کار‌هایی نسبتا مشابه انجام می‌دهند، انجام برخی کار‌ها را دشوار و برخی دیگر را غیرممکن ساخته است. اما در همین وضع نیز امور شهر به‌پیش می‌رود و هرجا کار‌ها به جای سپرده شدن به دوست و آشنا و شریک در فلان شرکت پیمانکار، به درون شهرداری سپرده شد با نتایجی به مراتب بهتر و هزینه‌ای به مراتب کمتر به انجام رسید.
وی افزود: در همین وضع ساختار نیز با وجود ایراد‌هایی که وارد هم هست، هرجا نیرو‌های درون سازمانی دیده شدند و باور شدند، کار‌هایی را به سرانجام رساندند که پیمانکار به دلیل نداشتن علقه سازمانی انجام نداد. دو سال است که مدیران و کارکنان بخش‌های مختلف شهرداری نمی‌دانند هفته آینده می‌توانند پرونده‌ای را که گشوده‌اند ببندند یا خیر! دو سال است به بهانه اصلاح ساختار، بسیاری از مدیران هنوز با عنوان سرپرست امور را تصدی می‌کنند و این یعنی بی‌ثباتی و لرزان سازمان! بلاتکلیفی که شورا و شهرداری توامان به‌وجود آورد و سهم هیچ طرفی بیش از دیگری نبود. همین که شایعه شد معاونت‌های فنی و عمرانی و حمل و نقل ممکن است ادغام شوند، اداره‌کل انتصاب‌ها از صدور احکام مربوط به این دو معاونت در مناطق سرباز زد و شائبه ادغامی که بیشتر به رویا شبیه است، عاملی شد برای بی‌ثباتی بیشتر! بی‌ثباتی که دیگر اثری از شورا در آن نیست.
حجت گفت: آنچه امروز مرا بر آن داشت تا راجع به اصلاح ساختار حرف بزنم، علاوه بر موارد یاد شده، یک نقد درونی ست. اینکه آیا ما از پیش از شورا، در کنار هزاران مشکلی که برایش راهکار داشتیم، برای این یک مشکل هم راهکاری در ذهن‌مان بود؟! اگر بود و کار کارشناسی کرده بودیم، چرا این اندازه زمان برد تا نهایی شود؟ اگر کار کارشناسی کرده بودیم، چرا از ابتدای مسیر تا امروز این اندازه تغییر در آن مشاهده می‌کنیم؟ مثلا چه‌طور می‌شود کار کارشناسی ما یک روز به حذف اداره‌کل بانوان و ادغامش در اداره‌کل فرهنگی منجر شود، یک هفته بعد و به دلیل مخالفت‌های انجام شده، دوباره کارشناسی شود و اداره‌کل بانوان حفظ و اداره‌کل آموزش شهروندی با اداره‌کل فرهنگی ادغام شود؟! اگر کار کارشناسی مان این اندازه سطحی است، چه تضمینی وجود دارد که بقیه قسمت‌های این ساختار سازمانی چنین سرنوشتی نخواهد داشت؟
عضو شورای شهر تهران تصریح کرد: ابتدا باید از خود بپرسیم برای چه منظوری می‌خواهیم ساختار را اصلاح کنیم؟ آیا به‌دنبال افزایش بهره‌وری هستیم؟ آیا می‌خواهیم هزینه‌ها را کاهش دهیم و اصطلاحا صرفه‌جویی کنیم؟.
از سوی دیگر، مطابق آنچه در برنامه سوم توسعه شهر تهران به تصویب شورای اسلامی شهر رسیده است، اصلاح ساختار سازمانی در «سطح ستاد، مناطق، نواحی، سازمان‌ها و شرکت‌ها» بخشی از ماده ۱۲ است که تاکید بر «تحول، نوسازی اداری و بهره‌وری سازمانی» دارد.
پرسش اصلی این است که لایحه ارائه شده با جزئیات قید شده در آن، با توجه به وضعیت کنونی چه کمکی به تحول، نوسازی اداری و بهره‌وری سازمانی می‌کند؟ به بیان ساده‌تر، چه تضمینی وجود دارد که این جراحی پر درد و پر هزینه، به بهبود اوضاع کمک کند؟ همه این پرسش‌ها بی‌پاسخ هستند یا پاسخ احتمالی، بدون هیچ ضمانتی مطرح می‌شود.
نظری گفت: در پایان، یادآوری چند نکته ضروری به نظر می‌رسد. نخست آنکه هر قوه عاقله‌ای وقتی چند ماه به پایان عمر کاری‌اش مانده است، کار‌های نیمه تمان خود را به اتمام می‌رساند و تمام انرژی خود را برای تقویت اقدامات پیشین متمرکز می‌کند، نه اینکه پروژه جدیدی آغاز کند که مطمئن است نه خود به پایان خواهد رساند، نه سکاندار بعدی! در کنکور هم وقتی به ماه آخر می‌رسیدیم، درس‌های نخوانده را شروع نمی‌کردیم و همان خوانده‌ها را مرور می‌کردیم.
دوم آنکه در این ماه‌های پیش‌رو، بهتر است به فکر چیدن میوه‌هایی باشیم که در این مدت سه سال و اندی درخت‌شان را کاشته‌ایم. نه اینکه به جای میوه‌چینی، به فکر چینش میز و صندلی در اتاق‌هایی برای مدیران جدید باشیم. مدیرانی که تا در فضای جدید قرار بگیرند و با شرح وظایف جدید آشنا شوند و روحیات و توانمندی‌های همکاران خود را بشناسند، احتمالا این چند ماه مهم هم سپری خواهد شد تا فرصت‌های طلایی، به طلایی‌ها برسد.
سوم آنکه امنیت خاطر و آرامش کارکنان را تامین کنیم و انجام کار‌های بر زمین مانده را از ایشان انتظار داشته باشیم. هرگز نادیده انگاشتن آرامش خاطر کارکنان به نتایج مطلوب منجر نشده و بهره‌وری را بالا نبرده است. هرگز منطقی نیست که انتظار داشته باشیم اخبارمان برای بدنه مدیریت‌شهری پرتنش و استرس‌زا باشد، اما آن‌ها بهترین عملکرد را از خود به نمایش بگذارند. اگر وقتی به مشکل برخوردیم اول دست در جیب پرسنل نکنیم، اگر اول به فکر کم کردن تعداد آن‌ها نیفتیم، اگر میز‌های شان را کم نکنیم، اگر مزایای‌شان را کم نکنیم، آن زمان می‌توانیم انتظار داشته باشیم آن‌ها هم خود را به آب و آتش بزنند تا منویات مدیران بالادستی خود را به بهترین شکل محقق کنند.
آن‌وقت می‌توانیم انتظار داشته باشیم که همین کارکنان، انتظارات به‌حق مردم از مدیریت شهری را برآورده کنند. مردمی که در شرایط شیوع کرونا و مشکلات اقتصادی روزافزون با معضل همیشگی و حل نشده ترافیک، آلودگی هوا، کمبود ناوگان حمل و نقل عمومی و ... مواجه‌اند، اگر ببینند که نمایندگانی که سه‌سال و چند ماه پیش با هزاران امید و با رای میلیونی روانه شورای شهر کرده‌اند، بعد از سه سال و چند ماه تازه در حال ادغام چند اداره کل و معاونت هستند، احتمالا واکنشی مثبت از خود نشان نخواهند داد.