به گزارش
خبرگزاری صداوسیما،مرکز فارس،عضو مرکز حافظ شناسی شیراز با بیان اینکه یکی از مهمترین شاخص‌های زنده ماندن شعر حافظ و محبوبیت این شاعر نامدار را توجه به مقوله عشق ورزی، محبت و مهرورزی است، گفت: حافظ نگاه چند گانه به عشق دارد.
اول اینکه، او عشق را ازلی می‌داند.
در ازل پرتوی حسنت زتجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
در ادامه حافظ در اشعارش از هر فرصتی برای بیان مقوله عشق بهره گرفته است.
دکتر حسینی می‌گوید: حافظ گاه خود، گاه مخاطب را خطاب قرار می‌دهد و به عشق ورزی و عشق گستری دعوت می‌کند.ای دل به کوی دوست گذاری نمی‌کنی
اسباب جمع داری و کاری نمی‌کنی
یا خطاب به دیگران:
عاشق شو ار نه روزی کار جهان سرآید
ناخوانده نقش مقصود از کار گاه هستی
حافظ، گاه، مفهوم عشق ورزی و محبت را در ظرف واژگان می‌ریزد و در عالم معنا به مهرورزی دعوت می‌کند.
ثوابت باشد‌ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی
دکتر حسام پور عضو دیگر مرکز حافظ شناسی هم بهره گیری حافظ از شیوه‌های خلاقانه برای بیان مفهوم عشق و محبت را از ویژگی‌های برجسته غزل حافظ می‌داند.
وی می‌گوید، حافظ با به کاربردن صنعت تشبیه و بهره گیری از واژگان، مثلا به شکل بد نکردن به دیگران، آزار ندادن دیگران، بهره جستن از واژگانی، چون درخت و درخت کاشتن، محور عشق ورزی، مهرورزی و محبت و دوستی را در شعرش برجسته کرده است تا جایی که حافظ انسانی که عاشق نباشد را تهی ازانسانیت می‌داند.
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد
در پایان می‌توان گفت حافظ درروزگارش که پر از فساد و ریا و تباهی است، سرود عشق و مستی را تنها چاره‌ای می‌یابد که غم زمانه را فراموش کند.
او دل به عشق می‌سپارد، با عشق سخن بر زبان می‌آورد و در پرده عشق، انسانیت و اندیشه‌های انسانی را گوشزد می‌کند.
حافظ در غزلیاتش بیش از آنکه قهرمان مبارزه با فساد و ریا باشد، مرد میدان محبت و دوستی و عشق ورزی است.
کمال سر محبت ببین نه نقص گاه
که هرکه بی هنر افتد نظر به عیب کند.