جوان باشگا‌هداری در اعتراض به تعطیلی یک هفته‌ای میگوید چرا در این شرایط جاده چالوس باز است، اما باشگاه‌ها را میبندند؟
تهران در وضعیت قرمز است به هشدار‌ها کم توجهی میشود قوانینی وضع میشود که یکی از آن‌ها بسته شدن باشگاه‌های پرخطر و استخر‌های سرپوشیده است.
مالک یک باشگاه در منطقه ۷ مقابل باشگاه ورزشی خود ایستاده است از وی سوال میکنم باشگاه تعطیل است؟ انگار که داغ دلش تازه شده باشد میگوید وقتی هم باز بود فرقی با تعطیلی نداشت ادامه میدهد بعد از موج اول که مجوز بازگشایی دادند از ۱۰۰ نفر مراجعه کننده شاید ۲۰ نفر هم به باشگاه برنگشتند، چاره‌ای ندارم جز اینکه دستگاه‌های ورزشی را بفروشم، اما با این وضعیتی که هست مشتری هم برای لوازم ورزشی پیدا نمی‌شود
در ادامه این گزارش به پیچ شمیران میروم می‌بینم که یکی دو باشگاه در این محدوده نیز تعطیل است.
همچنین در شمال شهرتهران نیز به باشگاه‌های لاکچری سر میزنم، سوت وکور است اینجا و اینهمه سکوت! تعطیل کردند و فقط پرسنل حضور دارند مسئول باشگاه میگوید این تعطیلی‌ها فقط شبیه به شوک هست، شوکی برای همان تعداد کمی که می‌آمدند، حالا با این تعطیلی شاید همان تعداد کم را هم نداشته باشیم. من با این همه نیرو چکار کنم؟
در باشگاهی دیگر جوانی که سرمایه گذاری هنگفتی کرده است میگوید در اینجا میشود تمام پروتکل‌ها را رعایت کرد، اما بجای بستن باشگاه بهتر است بروند جاده چالوس را ببنندند. در باشگاه خیلی راحت میشود فاصله گذاری اجتماعی را رعایت کرد در صورتی که شاهد این اتفاق در مترو و اتوبوس نیستیم.
در ادامه سراغ آقای قناعتی رئیس هیئت پرورش اندام استان تهران رفتم وی در این باره گفت: افرادی که در این حرفه مشغول به فعالیت هستند واقعا دچار آسیب شدند و ما این آمادگی را داریم تا با مسئولان ذی ربط بنشینیم و شیوه نامه‌هایی که در نظر داریم را ارائه دهیم.
او ادامه میدهد با این وضعیت اقتصادی و بیکاری مربیان و عوامل خسارات جبران ناپذیری به وجود آمده. هرچند در غالب کمک‌های مومنانه کمک‌هایی شد، اما قطعا این کمک‌ها در این شرایط ناچیز است.
آقای قناعتی به اجاره سالن‌های ورزشی اشاره میکند و میگوید باشگاهی در جنوب شهر ماهیانه ۲۰ میلیون و باشگاه‌هی در شمال شهر حدود ۱۰۰ میلیون درآمد داشتند که بخش عمده آن بابت اجاره بها و پرسنل داده میشد و با این وضعیت شاهد تعطیلی دائم خیلی از باشگا‌ها در سطح شهر تهران خواهیم بود