در روز پنجم ماه محرم، لشکریان کفر راه کربلا را بر روی اباعبدالله الحسین(ع) و یاران باوفای ایشان بستند.
در این روز نیرو‌های پراکنده در سطح شهر کوفه کم کم جمع شده و به لشکر عمر بن سعد پیوستند.
چون گروهی از مردم می‌دانستند که جنگ با امام حسین (ع) در حکم جنگ با خدا و پیامبر است، در بین راه از لشکر دشمن جدا شده و فرار کردند.
نوشته‌اند فرماندهی که از کوفه با هزار جنگجو حرکت کرده بود، چون به کربلا رسید، سیصد یا چهارصد نفر همراه او بودند و بقیه، چون اعتقادی به این جنگ نداشتند، اقدام به فرار می‌کردند.
همچنین در برخی از منابع تاریخی نیز در مورد وقایع این روز آمده است که در این روز «عبیداللّه بن زیاد»، شخصی بنام «شبث بن ربعی» را به همراه یک هزار نفر به طرف کربلا حرکت داد.
عبیداللّه بن زیاد همچنین در این روز دستور داد تا شخصی بنام «زجر بن قیس» بر سر راه صحرای کربلا بایستد و هر کسی را که قصد یاری امام حسین علیهالسلام داشته و بخواهد به سپاه او حضرت ملحق شود، به قتل برساند.
فردی به نام عامربن ابی سلامه که عازم بود برای پیوستن به امام حسین (ع) از برابر زحربن قیس و سپاهیانش گذشت؛ زحربن قیس به او گفت: «من از تصمیم تو آگاهم که می‌خواهی حسین را یاری کنی؛ بازگرد!»، ولی عامربن ابی سلامه به زحربن قیس و سپاهش حمله‌ور شد و از میان سپاهیان گذشت و کسی جرات نکرد تا او را دنبال کند.
عامر با توجه به تمام محدودیت‌هایی که برای نپیوستن افراد به سپاه امام حسین (ع) صورت می‌گرفت خود را به سپاه امام حسین (ع) در کربلا رساند و سرانجام در روز عاشورا به شهادت رسید.
او از اصحاب امیرالمومنین علی بن ابیطالب (ع) بود که چندین جنگ در رکاب آن حضرت شمشیر زده است.