امام حسین (ع) پس از آن که با دعوت مردم کوفه و نامه هاى فراوان و پى در پى آنان روبرو شد، تصمیم به هجرت از مکه به سوى کوفه کرد.
امام حسین (ع) در ماه ذى حجه سال ۶۰ قمرى به قصد کوفه، از مکه خارج شد.
قافله امام حسین (ع) پس از رسیدن به سرزمین عراق، در منزلگاه ((شراف)) با سپاه هزار نفرى حر بن یزید ریاحى که از سوى عبیدالله بن زیاد براى تعقیب و یا نبرد با امام ماموریت یافته بود، مواجه شد و از آن پس، مسیر تاریخ به سوى دیگر کشیده شد.
حر بن یزید که در پى نامه هاى روزانه عبیدالله، امام حسین (ع) را کنترل کرده و در مراقبت کامل خویش داشت، بنا به فرمان عبیدالله بن زیاد، آن حضرت را از مسیر اصلى به صحراى خشک و غیر آباد کشانید.
تا این که در روز پنج شنبه، دوم ماه محرم سال ۶۱ هجری قمرى در سرزمین کربلا، راه را بر امام حسین (ع) بست و از ادامه حرکت آن حضرت، ممانعت کرد.
پس فرمود: این موضع کرب و بلاء و محل محنت و بلا است، فرود آئید که اینجا منزل و محل قیام ما است.