قرار بود تابستان امسال با المپیک داغتر شود، اما کرونا تنورش را خاموش کرد و حالا مسئولان ورزشی این روز‌های آفتابی را زیر سایه ویروس کووید ۱۹ سپری می‌کنند.
فدراسیون‌هایی که از سال‌ها قبل برنامه ریزی کرده بودند که برای المپیک چنین و چنان کنند، بیش از ۱۸۰ روز است که فعالیتشان تحت الشعاع کرونا قرار گرفته و عملا اردو‌های ملی در بی خبری است. درست است که جهان با چنین پدیده‌ای مواجه شده است و تجربه‌ای برای مقابله با آن وجود ندارد، اما مسئولان ورزش اکثر کشور‌ها (مثل لهستان و بلژیک در والیبال یا تنیس روی میز در فرانسه و...) برای راه اندازی دوباره اردو‌ها و مسابقات تدابیری خاص اندیشیده اند و خودشان تجربه‌ای شدند برای نسل‌های بعدی و دیگر جوامع، که در چنین شرایط اورژانسی چه باید کرد. کاش در ورزش کشورمان هم دستورالعمل‌ها به خوبی اجرا می‌شد و این گونه شاهد افت محسوس فنی، رکوردی و انگیزشی ورزشکاران نبودیم. برخی فدراسیون‌های ورزشی ایران دارای سالن‌های اختصاصی همراه با خوابگاه هستند بهتر است مسئولان شرایطی را فراهم کنند که ملی پوشان به جای خانه‌های شان با رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی در مجموعه‌های ورزشی قرنطینه شوند تا روز‌های کرونایی به بهترین نحو سپری شود. برخی رشته‌های ورزشی مثل دو و میدانی، دوچرخه سواری، اسکیت و از این دست در فضای باز و به شکل انفرادی تمرین می‌کنند، فعالان این رشته‌ها چرا تمرین اختصاصی ندارند؟ و فدراسیون‌هایشان برنامه ریزی ویژه‌ای برای آن‌ها نداشته اند؟ از آن جا که اکثر المپین‌ها و مدعیان کسب سهمیه مثل علی رضا کریمی، حسن یزدانی، شهرام محمودی، حمیده عباسعلی یا مصدوم بودند و یا از نظر فنی برای رسیدن به سطح ایده آل نیاز به تمرین بیشتر در اردو‌های آماده سازی داشتند، تهدید کرونا می‌توانست برای آن‌ها به فرصتی طلایی تبدیل شود، اما مسئولان ورزش برنامه قابل دفاع و سطح بالایی برای این روز‌های ستاره‌های ایرانی نداشتند و بیشتر به فعالیت در فضای مجازی بسنده کردند که این مسئله برای مدعیان کسب مدال و سکو کافی نیست. علاوه بر این هم اکنون بیشتر ملی پوشان به صورت انفرادی و در خانه فقط برای حفظ آمادگی جسمانی تمرینات بدنسازی انجام می‌دهند در حالی که پزشکان معتقدند احتمال افزایش مصدومیت بعد از شروع تمرینات حرفه‌ای در این شرایط بالاست و باید مراقب بود.
