رفوگری، هنری اصیل اما رو به فراموشی

 

به گزارش گروه عکس خبرگزاری صدا و سیما؛ در گذر زمان این هنر ریشه‌دار نیز همانند بسیاری از هنر‌های دستی و مهارت‌هایی که نیازمند ذوق و تلاش است، دستخوش ماشینی شدن و تا حدودی بی توجهی شده و مردم نیز بیشتر در مورد فرش‌های نفیس دستباف خود به سراغ هنرمندان رفوگر می‌روند. محرک ایجاد هنری به نام رفوگری در واقع احتیاج بوده و زمانی ارزش این هنر مشخص می‌شود که فرش گرانبهایی در نتیجه پوسیدگی یا بید زدگی یا رطوبت و آتش سوزی و حوادث دیگر آسیب دیده باشد، در این هنگام انگشتان معجزه‌گر رفوگر به کمک خواهد آمد به طوری که با دستان سحار و نفس خود، روحی تازه به کالبد این قالی در حال نابودی خواهد داد و جلوه‌ای تازه به آن خواهد بخشید. فرش بافی و رفوگری مکمل یکدیگر هستند و هر فرش باف باید رفوگری نیز بلد باشد تا در صورت نیاز از پس خودش بربیاید و یک رفوگر نیز لزوما باید هنر رنگ شناسی و فرش بافی را بلد باشد تا بعد از رفو در نقش و تار و پود جدید فرش اشکالی پیش نیاید. در کل هنر رفو را می‌توان بستری برای رج‌هایی از رنج بافته‌های فرش نامید. این هنر بعد از هنر قالی بافی التیام بخش هنری کهن در ایران و مرهمی بر تار و پود فرش است