تعداد زخمی های اعتراضات آمریکا مشخص نیست

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ روزنامه اورگان لایو نوشت: مشخص کردن تعداد مجروحان تظاهرات ضد تبعیض نژادی و خشونت پلیس دشوار است
به گزارش پایگاه اینترنتی روزنامه اورگان لایو، شین دیکسون کاوانا و نوئل کرومبی، مستنداتی را درباره خشونت پلیس علیه تظاهرات کنندگان در پورتلند از زبان مجروحان حادثه گردآوری کردند.
کاوانا و کرومبی نوشتند: هفته‌ها تظاهرات ناارام در پورتلند دارد داغ محو نشدنی بر روی تظاهرات کنندگانی می‌گذارد که شبانه علیه خشونت پلیش و نژادپرستی اعتراض کرده اند و با نمایش قدرت افسران پلیس محلی و فدرال روبرو شده اند.
پلیس بار‌ها و به صورت کور عامل شیمیایی و گلوله‌های پلاستیکی به سمت تظاهرات کنندگان شلیک کرده است تا بتواند آن‌ها را متفرق سازد و سرکوب کند. نیرو‌های پلیس بار‌ها از باتوم استفاده کردند و مردم را به کف خیابان انداختند.
دوناوان لا بلا (Donavan La Bella) بیست و شش ساله به خاطر شکستگی جمجمه بعد از تیراندازی یکی از نیرو‌های یگان تاکتیکی "سرویس مارشال" (از نهاد‌های انتظامی زیر مجموعه دادگستری امریکا) به سر او در بیمارستان بستری شده است.
افسران فدرال همچنین علیه کریستوفر دیوید ۵۳ ساله که کهنه سرباز نیروی دریایی است از گلوله فلفل و باتوم استفاده کردند و او را مورد ضرب و جرح قرار دادند. این درحالی بود که او فقط تلاش می‌کرد با افسران صحبت کند.
یک افسر فدرال هم بر روی چشمان یک کهنه سرباز جنگ ویتنام در حالی که این کهنه سرباز خطاب به افسران در روبروی دادگاه صحبت می‌کرد، اسپری فلفل پاشید.  
مشخص کردن تعداد مجروجان این تظاهرات مستمر ۶۰ روزه دشوار است. برایان ترت (Brian Terrett) سخنگوی بیمارستان غیر دولتی لگاسی هلث (Legacy Health در پورتلند) گفت دست کم هر شب یک یا دو زخمی در این بیمارستان پذیرش می‌شدند. این در حالی است که نیرو‌های داوطلب پزشکی بیشتر تظاهرات کنندگان زخمی را در خیابان مداوا می‌کردند یا برخی از آن‌ها در بیمارستان‌های دیگری در این شهر (پورتلند) مورد مداوا قرار می‌گرفتند.
این بخشی از تعداد بیشماری از داستان‌های نگفته است. تریپ جنینگز در حالی که دوربین فیلم برداری در دست داشت مورد اصابت گلوله فلفل از ناحیه چشم قرار گرفت و چشم چپ او آسیب دید.
این فیلمساز گفت: من دوست دارم بگویم این یک تیر از روی خطا بود، اما به نظر می‌رسد نیرو‌های فدرال سرم را نشانه رفته بودند.
این در حالی است که او و تظاهرات کنندگان، خبرنگاران و دیگر حاضران در حال پیروی از دستور پلیس و عقب نشینی از محل بودند، اما نیرو‌های پلیس فدرال از هر طریقی با تفنگ مخصوص شلیک گلوله فلفل تا گلوله‌های پلاستیکی و نارنجک نور زا شلیک کردند.
این فیلمساز که درگیری‌ها در سراسر جهان از جمله کرانه باختری را پوشش داده است می‌گوید این تاکتیک متفرق کردن با استفاده از ایجاد درد بود. به نظر می‌رسید که این متوسل شدن به آخرین گزینه‌ای باشد که دولت‌ها برای باقی ماندن در قدرت از آن استفاده می‌کنند.

پلیس بار‌ها و به صورت کور عامل شیمیایی و گلوله‌های پلاستیکی به سمت تظاهرات کنندگان شلیک کرده است تا بتواند آن‌ها را متفرق سازد و سرکوب کند. نیرو‌های پلیس بار‌ها از باتوم استفاده کردند و مردم را به کف خیابان انداختند.

او گفت:چندین نفر از تظاهرات کنندگان در مرکز مراقبت پزشکی لگاسی قبل از این که او بیاید، بستری بودند. یک پزشک مجبور بود که در هنگام درمان زخم‌ها ماسک تنفسی بزند چرا که با عامل شیمیایی روبرو می‌شد.
این فیلمساز مجروح گفت: مثل این بود که من در یک فیلم زامبی (مرده متحرک) باشم. شرم اور است.
اما او می‌گوید از این که تلاش کرده است برای جنبش حمایت از زندگی سیاه پوستان و در مخالفت با خشونت پلیس مستند بسازد، پشیمان نیست.
جنینگز گفت: افراد مختلف از رنگ پوست‌های مختلف تلاش کردند بیش از من خود را به خطر بیاندازند و این الهام بخش است. آن‌ها در حال ایجاد جهانی هستندکه من دوست دارم پسرم در آن زندگی کند. متفاوت با جهانی که ما سه ماه قبل داشتیم.
اندره میلر ۳۶ ساله از تظاهرات کنندگانی است که زخمی شد. پسر پنج ساله او به هنگام خداحافظی از پدرش در بیمارستان به گریه افتاده است. او از دیدن وضع پدرش ترسیده است و نمی‌داند چه اتفاقی افتاد. او خون را بر روی صورت پدرش دید و مات و مبهوت شده است.
میلر در تظاهرات ضد نژاد پرستی و خشونت پلیس در پورتلند از زمان شروع آن بعد از مرگ جورج فلوید ۲۵ ساله شرکت داشته است.
افسران پلیس به هنگام فیلم گرفتن او از آن‌ها به سمتش شلیک کردند که این مهمات مخصوص ضد شورش به سر او برخورد کرد.
دانیله اندرسون همسر میلر می‌گوید شوهرش فکر می‌کرد در حال جان دادن است. او داشت آخرین وصیت‌های خود را می‌کرد، زیرا واقعا فکر می‌کرد کارش تمام است.
میلر بار‌ها به هنگام انتقال به سمت امبولانس هوشیاری خود را از دست داد. او مجبور بود که به خاطر نگرانی‌های مربوط به ویروس کرونا در امبولانس تنها باشد. او کلاه ایمنی بر سر داشت، اما مهمات به زیر محدوده پوشش کلاه ایمنی برخورد کرد. همسر میلر می‌گوید در سی تی اسکن معلوم شد یک ترکش فلزی در سرش است. او به لحاظ روحی هم آسیب دیده است و نمی‌تواند فیلم‌هایی را که گرفته است ببیند.

کریستین جسی یویانیک (Kristen Jessie-Uyanik) چهل و یک ساله نیز از ناحیه سر در ۲۵ ژوئیه مجروح شد. او در حالی که آماده نبود از جراحتش به صورت علنی صحبت کند، در صفحه فیس بوک خود ماجرایش را یک روز بعد نوشت. او گفت که از ناحیه پیشانی و نزدیک چشمانش زخمی شد، اما نمی‌داند چه چیزی به وی شلیک شده بود.
یویانیک گفت: پلیس هیچ اخطاری نداده بود و نیرو‌های فدرال کاملا آرام بودند، اما ناگهان شلیک کردند. او سپس به بیمارستان محلی منتقل شد و پزشکان به او گفتند چیزی مانند ترکش‌های کوچک را که پوستش را شکافته بود، گرفتند. او می‌گوید در چندین تظاهرات"زندگی سیاه پوستان مهم است" شرکت کرده بود.
یویانیک نوشت: من فقط می‌خواستم با صدای خود از حق متمم اول قانون اساسی امریکا برای تظاهرات استفاده و پیامی روشن ارسال کنم که زندگی سیاه پوستان ارزش دفاع را دارد.
مایکل ویسدورف ۳۸ ساله یکی از فعالانی است که در شب ششم ژوئیه آرنج او شکست و صورت او هم به شدت آسیب دید و از شکل افتاد. او می‌گوید پلیس پورتلند مقصر است.
ویسدورف که فارغ التحصیل دانشگاه ایالتی پورتلند است، گفت: آن‌ها تلاش نکردند مرا دستگیر کنند یا کار دیگری انجام دهند. آن‌ها فقط بازوی مرا شکستند و مرا در خیابان رها کردند.
نات وست ۴۳ ساله و بک وست دختر ۱۶ ساله او از کسانی هستند که در تظاهرات شنبه شب در شمال شرق پورتلند شرکت داشتند. آن‌ها با اثاری مانند سوختگی، تاول و کوفتگی به خانه بازگشتند. پلیس فدرال از "مهمات منفجره کنترل جمعیت تظاهرات کنندگان" در آن جمع استفاده کرد. این در حالی بود که تعداد کمی از تظاهرات کنندگان به سمت پلیس بطری‌هایی را پرتاب کرده بودند. به گفته وست، بک، دختر او با گذشت چند روز همچنان از ناحیه گوش چپ کر است.  

پیام واقعی به اداره پلیس پورتلند و نیرو‌های فدرال این است و لازم است که بشنوند: بچه‌های ما نمی‌ترسند. بچه‌های ما به آرمان خود باور دارند. بچه‌های ما می‌فهمند چه چیزی در معرض خطر قرار دارد و فرصت را درک می‌کنند.

وست می‌گوید امیدوار است استفاده زور افسران فدرال علیه تظاهرات کنندگان موجب نشود که مردم فکر کنند پلیس این شهر (پورتلند) از این تاکتیک‌های تهاجمی استفاده نکرده است.
او گفت: من فکر نمی‌کنم نیرو‌های فدرال در حال انجام کاری هستند که پلیس پورتلند تا به الان انجام نداده است. پلیس فدرال هم همین کار را سال‌ها به همین سطح خشونت اغلب علیه تظاهرات کنندگان سیاه پوست انجام داده است.
او می‌گوید خوشبین است که این جنبش منجر به اصلاحات پایدار در سیستم پلیس شود.
وست گفت: من واقعا فکر می‌کنم ما می‌توانیم مشکلات اداره پلیس پورتلند را حل کنیم و این می‌تواند به الگویی در سراسر کشور تبدیل شود.
نِیت کوهن (Nate Cohen) سی ساله اهل شیکاگو شب شنبه سومین شبی بود که در تظاهرات شرکت داشت. او از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۷ در پورتلند زندگی کرد و سپس برای تحصیل به شیکاگو رفت.
او می‌گوید تظاهرات "زندگی سیاه پوستان مهم است" را در پورتلند دنبال می‌کرد و سپس تصمیم گرفت با توجه به تخصص تکنسین فوریت‌های پزشکی به این شهر سفر کند تا از آن برای درمان پزشکی در خیابان استفاده کند. کوهن دید که افسران فدرال از محوطه دادگاه فدرال بیرون آمدند و مردم را به سمت خیابان متفرق کردند.
او گفت افسران گاز اشک اور و گلوله فلفل شلیک می‌کردند. او دید قوطی گاز اشک اور پشت سر یک گروهی از ناظران حقوقی و خبرنگاران فرود آمد. او به کمک این گروه شتافت، اما یک قوطی گاز اشک اور به سینه او برخورد کرد. او از درد به زمین افتاد و نمی‌توانست نفس بکشد. او گفت دوستانش به او کمک کردند و او را به سمت دیگر امدادگران بردند.
دومنیکه بوچارد خانم بیست و شش ساله‌ای است که مجروح شده است. او گفت: هیچ کس هیچ کاری انجام نمی‌داد. مردم فقط راه می‌رفتند و او هم می‌خواست از دستورات پلیس برای متفرق شدن پیروی کند. او می‌گوید ناگهان برخورد چیزی را حس کرد و پای او به اندازه مچ دست کبود شد. او می‌گوید زخم او بسیار دردناک بود و برای درمان به مرکز پزشکی پورتلند رفت.