تقلا برای زنده ماندن، سرگذشت مهاجران در آمریکا

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما، مهاجرانی که از دیگر کشور‌ها از جمله کشور‌های آمریکای لاتین به آمریکا مهاجرت کرده اند طی همه گیری ویروس کرونا با مشکلات فراوانی روبرو شده اند. دولت آمریکا آنان را مهاجر غیرقانونی می‌داند و هیچ گونه کمکی چه در قالب خیریه، بیمه خدمات درمانی یا کمک‌های ویژه همه گیری بیماری کووید-۱۹ در اختیار آنان قرار نمی‌دهد. اما در شرایط عادی، همین دولت از خدماتی که این دسته از مهاجران ارائه می‌کنند بهره مند می‌شود و بدون استثنا از آنان مالیات می‌گیرد.

بر اساس تصاویر مجازی، دو خواهر اهل السالوادر از جمله مهاجران غیرقانونی هستند که در منطقه کوئینز در نیویورک سکونت دارند و همزمان با گسترش همه گیری ویروس کرونا در آمریکا، شغل خود را از دست داده اند. برادرشان روز ۲۹ مارس تنها در پارک جان باخت.
یکی از خواهران داستان زندگی شان را اینگونه روایت می‌کند: «جزو آن دسته از آدم‌هایی بودم که نمی‌خواهند بیماری کووید-۱۹ را باور کنند و تصورشان این است که ویروس کرونا دروغی بیش نیست. اما ویروس کرونا و بیماری کووید-۱۹ دروغ نیست. نمی‌خواهم افراد دیگر آن چیزی را تجربه کنند که برای من اتفاق افتاد. در کمتر از یک ماه، پدر و برادرم را از دست دادم. بیماری (کووید-۱۹) جان آن‌ها را گرفت.»
وی گفت: «ما مهاجران غیرقانونی هستیم. سال هاست که داریم در آمریکا زندگی می‌کنیم. دولت (آمریکا) هیچ کمکی به ما نمی‌کند.»
محله‌ی کوئینز در نیویورک بدترین میزان گسترش همه گیری کووید - ۱۹ را تجربه کرد. نزدیک به ۶۵ درصد از ساکنان این منطقه مهاجر هستند. مهاجران غیرقانونی در سراسر آمریکا بدون دسترسی به کمک‌ها و امتیاز‌های دولت فدرال به سختی زندگی می‌کنند.
لوئی مندز نزدیک به ۲۰ سال بدون دریافت مدارک قانونی در آمریکا زندگی کرد تا بالاخره شهروندی آمریکا را گرفت. او ایستگاهی رادیویی دارد که طی همه گیری ویروس کرونا به کانون تهیه و توزیع غذای مجانی بین نیازمندان تبدیل شده است.
لوئی مندز گفت: «سیزده سالم بود که از السالوادر (به آمریکا) مهاجرت کردم. کم کم متوجه شدم که وضع متفاوتی دارم. این توانایی را داشتم که شهروند آمریکا شوم؛ لذا اگر امروز از من بپرسید می‌گویم اینجا کشور من است. در ایالت خودم هستم و در میان هم میهنانم زندگی می‌کنم.»
در منطقه‌ی کوئینز، افراد برای دریافت غذای مجانی ساعت‌ها انتظار می‌کشند.
خانم اهل السالوادر گفت: «ما خانواده‌ای ۱۲ نفره هستیم و باید برای همه اعضای خانواده غذا تهیه کنیم تا زنده بمانیم. از وقتی همه گیری ویروس کرونا آغاز شد همه ما کارمان را از دست دادیم. برخلاف اینکه مدام تاکید می‌کنند در خانه بمانید، اما هیچ کمکی به ما نمی‌شود. کمی پول پس انداز کرده بودیم، اما تقریبا تمام شده است. بیمه درمانی نداریم و از این رو زندگی مان را روز به روز اداره می‌کنیم. وضعمان بسیار وخیم است. درهم شکسته ایم. همه زندگی مان از هم پاشیده شده است. ضرب المثلی در کشور ما هست که می‌گوید اگر هنوز هم نان ذرت و لوبیا برای خوردن دارید جای شکرش باقیست!»
آمار‌ها نشان می‌دهد ۲۵ درصد ساکنان منطقه‌ی کوئینز در نیویورک زیر خط فقر قرار دارند و بیش از نیمی از آنان اهل کشور‌های آمریکای لاتین هستند. در نیویورک، مهاجران آمریکای لاتین ۲۹ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند، اما ۳۴ درصد قربانیان بیماری کووید-۱۹ از همین مردم هستند.
او ادامه داد: «وضع در کل منطقه کوئینز یکسان است. نه کار پیدا می‌شود نه پولی در بساط است. نه غذایی و نه کمکی. هیچ چیز! اوضاع آنقدر تغییر کرده که انگار دیگر آن محله‌ای نیست که می‌شناختیم. تنها به علت اینکه مهاجر غیرقانونی هستیم آن‌ها (دولت آمریکا) ما را نشان می‌کنند. اما باید به ما کمک کنند. ما هم داریم کار می‌کنیم، داریم مالیات می‌دهیم، شایستگی این را داریم که به ما کمک کنند، به همه‌ی ما!»
یکی دیگر از کانون‌های همه گیری کووید-۱۹ در نیویورک، محله‌ی ناسائو در لانگ آیلند است. گروه‌هایی که در کشور بیشترین تاثیر را پذیرفته اند بیشتر سیاه پوست یا مهاجرانی هستند که تبارشان به آمریکای لاتین بازمی گردد.
لوئی مندز در لانگ آیلند زندگی می‌کند. او این منطقه را خانه خود می‌داند و بر این باور است که هر رویدادی که اتفاق بیفتد و اثری منفی بر زندگی ساکنان لانگ آیلند داشته باشد انگار برای خودش اتفاق افتاده است. وی گفت: «نیویورک به من آموخت تا آن مهاجر سرسختی باشم که آمد و تصمیم گرفت بر پایه آن رویداد‌هایی که در السالوادر شاهدش بوده زندگی کند و شکوفا شود. من و خواهرم در راه مدرسه با چشمان خود می‌دیدیم اجساد فراوانی را که تکه و پاره شده و در خیابان رها شده بودند. هیچ کودکی نباید آن چیز‌هایی را به چشم ببیند که ما شاهدش بودیم. افراد هنگامی کشورشان را ترک می‌کنند که در نهایت نومیدی و ناچاری قرار داشته باشند. ما دقیقا چنین وضعی داشتیم. در اینجا به افراد به چشم مهاجر غیرقانونی نمی‌نگریم. آن‌ها هم مانند ما انسان هستند.‌ای کاش دولت (آمریکا) هم چنین برخوردی با همه ساکنان این کشور داشت.»
وی ادامه داد: «خیلی زود دریافتیم که رادیو‌ها این توانایی را دارند درخواست‌ها را با توده‌های مردم در میان بگذارند، به ویژه نیازمندی‌های مهاجران غیرقانونی را، شاید پنج هزار نفر با من تماس گرفتند و درخواست کمک غذایی داشتند و تا امروز توانستیم برای بیش از ۱۰ هزار نفر مواد غذایی تامین کنیم.»
خواهران السالوادری روز ۲۹ مارس برادرشان را از دست دادند. او در حالی که در پارک تنها بود جان باخت.
برادرشان از رفتن به بیمارستان خودداری می‌کرد تا جایی که علائم بیماری بدتر و بدتر شد. آن‌ها هنوز نمی‌دانند آیا علت مرگ برادرشان بیماری کووید -۱۹ بوده یا علت دیگری داشته است.
یکی از خواهران گفت: «آمبولانس درخواست کردیم. اما او نمی‌خواست. همیشه به فکر ما بود، دائما می‌گفت نمی‌خواهم برای شما دردسر درست کنم. صورت حساب‌ها خیلی گران است و از این حرف ها. تصمیم گرفت خانه را ترک کند و رفت در پارک جانش را از دست داد.» دو هفته پس از مرگ برادر، پدر آن‌ها هم به علت ابتلا به بیماری کووید-۱۹ و در تنهایی در بیمارستان جان سپرد.
راوی گفت: «به پدرم گفتم حالت خوب نیست. چونکه به سختی نفس می‌کشید. گفتم باید بری پیش دکتر! پاشو بریم دکتر! اما گفت نه! زیرا اگر به بیمارستان بروم از آنجا زنده بیرون نخواهم آمد. برای یک ویزیت در اورژانس دو سه هزار دلار هزینه روی دستم می‌گذارند!»
خواهرش ادامه داد: «دلمان برایش تنگ شده. سال‌های زیادی می‌گذشت که او را ندیده بودیم. او برای آنکه زندگی راحت تری برای ما فراهم کند به آمریکا مهاجرت کرد، اما خیلی زود ما را تنها گذاشت. حالا داریم برای هر دوی آن‌ها سوگواری می‌کنیم.» این دو خواهر هم اکنون با صورت حسابی دو هزار دلاری از بیمارستان روبرو هستند.
یکی از آن‌ها می‌گوید: «احساس می‌کنم همه این رویداد‌ها نوعی آزمون است، آزمون‌هایی بسیار سخت! چونکه متاسفانه پدرم به بیماری مبتلا شد و دیگر پیش ما نیست. واقعیتش را بخواهید در وضع خیلی بدی قرار داریم. اما مردم باید این را درک کنند که همه گیری ویروس کرونا مشکلی جهانی است. هر کسی می‌تواند با چنین شرایطی روبرو شود. تنها ما نیستیم.»
به گفته‌ی لوئی مندز «مواردی که بیش از همه انسان را آزار می‌دهد سیاست‌هایی است که از سطح فدرال نشات می‌گیرند و مهاجران غیرقانونی را بیش از پیش در تنگنا قرار می‌دهند. افرادی وجود دارند که از درخواست غذا از خیریه‌ها خودداری می‌کنند، زیرا می‌ترسند فرزندان شان در معرض خطر قرار بگیرند. هم اکنون در شرایط همه گیری ویروس کرونا قرار داریم. مادری که تنها زندگی می‌کند هیچ امتیازی برای خودش نمی‌خواهد بلکه می‌خواهد فرزندانش از کمک‌ها و مزایای دولتی بهره‌مند باشند چرا که آن‌ها شهروند آمریکا هستند. این موارد است که مرا عصبانی می‌کند، زیرا غذا از جمله اساسی‌ترین حقوق بشر است؛ و ما در جایگاه شهروندان آمریکا باید این توانایی را داشته باشیم که به کلیه آمریکایی‌ها غذا بدهیم. زیرا شهروند آمریکایی صلاحیت همه چیز را دارد نه به خاطر والدینش بلکه به خاطر حقوقی که به هنگام تولد در آمریکا برایش مسجل شده است.»
کودکانی که در آمریکا متولد می‌شوند جدای از آنکه والدین آن‌ها شهروند آمریکا باشند یا نباشند از این حق قانونی برخودار خواهند بود که کمک غذایی دریافت کنند. بسیاری از والدینی که مهاجر غیرقانونی به شمار می‌آیند برای دریافت این کمک غذایی اقدام نمی‌کنند، زیرا می‌ترسند درخواست اقامت شان با مشکل روبرو شود.
لوئی مندز گفت: «افرادی در خانه شان جان باختند، زیرا از محاکمه شدن به دست مقام‌های فدرال واهمه داشتند. افرادی هم به علت نداشتن بیمه خدمات درمانی در خانه جان خود را از دست دادند. شما (دولت فدرال) دارید از گروهی از مردم که در تاریکی گرفتار شده اند نور و روشنایی را نیز دریغ می‌کنید و آخرین میخ را هم شما بر تابوت شان می‌کوبید. نباید این همه انسان در جوامع اقلیت را به علت ابتلا به ویروس کرونا از دست می‌دادیم.»
راوی هم در پایان گفت: «همه مهاجرانی که از کشور‌های مکزیک، اکوادر، السالوادر و دیگر کشور‌ها به آمریکا می‌آیند در معرض تبعیض قرار می‌گیرند. من فکر می‌کنم آمریکا ما را فراموش کرده است. ما از آمریکا کمک خواستیم، اما به ما پشت کرد.»