دیرینه‌شناسان بقایای بزرگ‌ترین کانگوروی کره زمین را کشف کردند، جانور کیسه‌دار عظیمی به ارتفاع سه متر و وزن حدود ۲۷۴ کیلوگرم (تقریباً نصف وزن خرس خاکستری آمریکا و سه برابر متوسط وزن کانگورو‌های امروز).
محققان بقایای شیر کیسه‌داری به نام تیلاکولو را هم کشف کردند. وزن این شیر کیسه‌دار گوشت‌خوار به حدود ۱۳۰ کیلوگرم می‌رسید. با در نظر گرفتن رده وزنی، هیچ پستانداری اعم از منقرض شده یا نشده قدرت آرواره‌های تیلاکولو کارنیفکس را نداشته است.
بقایای این جانوران را در ناحیه‌ای نزدیک به مکی واقع در کرانه شرقی استرالیا به نام ساوت واکر کریک کشف کرده‌اند. این ناحیه جوان‌سال‌ترین محوطه بقایای بزرگ‌زیاگان در شمال استرالیا است و بقایای جانورانی در آن هست که از زمان انقراض‌شان حدود ۴۰ هزار سال می‌گذرد.
البته شواهدی از حضور انسان در آن دوره در این منطقه وجود ندارد که بگوییم انسان عامل انقراض آن جانوران بوده است. بلکه علت انقراض جانورانی که امروز وجود ندارند، کم‌آبی مکرر، تشدید خشک‌سالی، افزایش آتش‌سوزی و دگرگونی پوشش گیاهی بوده است.
این تحقیق را اسکات هاکنول، ریچارد لویس، لی آرنولد، تیم پیچ، رنو یوانس-بویا، گیلبرت پرایس، پاتریک موس، راشل وود، آنتونی دوستو، جولین لویس، جون اولی و روشل لارنس انجام داده‌اند و یافته‌های آن در مجله نیچر کامیونیکیشنز چاپ شده است.
نظریه انقراض جانوران بزرگ به دست انسان شکارچی را "این صحنه جنایت ۴۰ هزار ساله" به قول دکتر هاکنول، به چالش می‌کشد.
دکتر هاکنول همچنین می‌گوید: بزرگ‌زیاگان ساوت واکر کریک، به گونه منحصر به فردی استوایی بودند و بیش‌ترشان گوشت‌خواران خزنده تنومند و علف‌خواران عظیمی بودند که منقرض شدند... خیلی بعد از رسیدن انسان به سرزمین اصلی استرالیا.
محققان قدمت جانوران را از روی سنگ‌واره دندان‌های آن‌ها تعیین کردند. عناصر شیمیایی درون این سنگ‌واره‌ها مثل اورانیوم و توریوم مشخص کرد که قدمت وامبت‌های تنومند به حدود ۲۵ هزار سال قبل می‌رسد.
دوستو استاد ارشد دانشگاه ولونگونگ می‌گوید: شکی نیست که انسان بزرگ‌زیاگان را شکار می‌کرد و می‌خورد، اما طبق این نتایج جدید انسان به تنهایی عامل انقراض آن‌ها نبود و تغییرات اقلیمی و زیست‌محیطی هم عامل مهمی بود.
برخی از این گونه‌ها به تازگی کشف شده‌اند و هنوز نام علمی یا تعریف رسمی ندارند.
این سنگ‌واره‌ها را ابتدا در سال ۲۰۰۸ طی حفاری‌های سامان‌مندی پیدا کردند که به کشف سایر سنگ‌واره‌ها مثل فلس‌های ریز ماهیان و استخوان‌های بزرگ بازو منجر شد. سنگ‌واره‌ها را قبیله بومی «بارادا بارنا» یا «بارانها» که در شمال کویینزلند زندگی می‌کنند طی پاک‌سازی میراث‌های فرهنگی این منطقه پیدا کردند.
این مکان در حال حاضر تحت اختیار شرکت بی‌اچ‌پی بیلیتون میتسویی کول قرار دارد که در حوزه استخراج معدن، فلزات و نفت کار می‌کند.
یک سخنگوی هیئت مدیره بنگاه بومیان بارادا بارنا گفت: هیئت مدیره بنگاه بومیان بارادا بارنا از این که سنگوارههای حیوانات بزرگ‌زیاگان را در زیستگاه سنتی‌مان کشف کرده‌ایم خیلی خوشحال هستند.
«گروهی که در سال ۲۰۰۸ این کشفیات را انجام دادند نمی‌دانستند چه کشف بزرگی انجام داده‌اند. به کمک موزه کویینزلند بود که از آن هنگام به بعد سنگ‌واره جانوران بیش‌تری را کشف کرده‌ایم.»