روز نوزدهم ماه رمضان؛ دعا و ترتیل قرآن

وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءنَا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَى رَبَّنَا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنفُسِهِمْ وَعَتَوْ عُتُوًّا كَبِيرًا ﴿ ۲۱ ﴾ 

و كسانى كه به لقاى ما اميد ندارند گفتند چرا فرشتگان بر ما نازل نشدند يا پروردگارمان را نمى ‏بينيم قطعا در مورد خود تكبر ورزيدند و سخت‏ سركشى كردند ( ۲۱) 

يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلَائِكَةَ لَا بُشْرَى يَوْمَئِذٍ لِّلْمُجْرِمِينَ وَيَقُولُونَ حِجْرًا مَّحْجُورًا ﴿ ۲۲ ﴾ 

روزى كه فرشتگان را ببينند آن روز براى گناهكاران بشارتى نيست و مى‏ گويند دور و ممنوع [آيد از رحمت ‏خدا]( ۲۲) 

وَقَدِمْنَا إِلَى مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاء مَّنثُورًا ﴿ ۲۳ ﴾ 

و به هر گونه كارى كه كرده‏ اند مى‏ پردازيم و آن را [چون] گ ردى پراكنده مى ‏سازيم ( ۲۳) 

أَصْحَابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذٍ خَيْرٌ مُّسْتَقَرًّا وَأَحْسَنُ مَقِيلًا ﴿ ۲۴ ﴾ 

آن روز جايگاه اهل بهشت بهتر و استراحتگاه شان نيكوتر است ( ۲۴) 

وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاء بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنزِيلًا ﴿ ۲۵ ﴾ 

و روزى كه آسمان با ابرى سپيد از هم مى‏ شكافد و فرشتگان نزول يابند ( ۲۵) 

الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمَنِ وَكَانَ يَوْمًا عَلَى الْكَافِرِينَ عَسِيرًا ﴿ ۲۶ ﴾ 

آن روز فرمانروايى بحق از آن [خداى] رحمان است و روزى است كه بر كافران بسى دشوار است ( ۲۶) 

وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا ﴿ ۲۷ ﴾ 

و روزى است كه ستمكار دست هاى خود را مى‏ گزد [و] مى‏ گويد اى كاش با پيامبر راهى برمى‏ گرفتم ( ۲۷) 

يَا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا ﴿ ۲۸ ﴾ 

اى واى كاش فلانى را دوست [خود] نگرفته بودم ( ۲۸) 

لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنسَانِ خَذُولًا ﴿ ۲۹ ﴾ 

او [بود كه] مرا به گمراهى كشانيد پس از آنكه قرآن به من رسيده بود و شيطان همواره فروگذارنده انسان است ( ۲۹) 

وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا ﴿ ۳۰ ﴾ 

و پيامبر [خدا] گفت پروردگارا قوم من اين قرآن را رها كردند ( ۳۰) 

وَكَذَلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا مِّنَ الْمُجْرِمِينَ وَكَفَى بِرَبِّكَ هَادِيًا وَنَصِيرًا ﴿ ۳۱ ﴾ 

و اين گونه براى هر پيامبرى دشمنى از گناهكاران قرار داديم و همين بس كه پروردگارت راهبر و ياور توست( ۳۱) 

وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَةً وَاحِدَةً كَذَلِكَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤَادَكَ وَرَتَّلْنَاهُ تَرْتِيلًا ﴿ ۳۲ ﴾ 

و كسانى كه كافر شدند گفتند چرا قرآن يكجا بر او نازل نشده است اين گونه [ما آن را به تدريج نازل كرديم] تا قلبت را به وسيله آن استوار گردانيم و آن را به آرامى [بر تو] خوانديم ( ۳۲) 

وَلَا يَأْتُونَكَ بِمَثَلٍ إِلَّا جِئْنَاكَ بِالْحَقِّ وَأَحْسَنَ تَفْسِيرًا ﴿ ۳۳ ﴾ 

و براى تو مثلى نياوردند مگر آنكه [ما] حق را با نيكوترين بيان براى تو آورديم ( ۳۳) 

الَّذِينَ يُحْشَرُونَ عَلَى وُجُوهِهِمْ إِلَى جَهَنَّمَ أُوْلَئِكَ شَرٌّ مَّكَانًا وَأَضَلُّ سَبِيلًا ﴿ ۳۴ ﴾ 

كسانى كه به رو درافتاده به سوى جهنم رانده مى ‏شوند آنان بدترين جاى و گم‏ترين راه را دارند ( ۳۴) 

وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَجَعَلْنَا مَعَهُ أَخَاهُ هَارُونَ وَزِيرًا ﴿ ۳۵ ﴾ 

و به يقين [ما] به موسى كتاب [آسمانى] عطا كرديم و برادرش هارون را همراه او دستيار[ش] گردانيديم (۳۵) 

فَقُلْنَا اذْهَبَا إِلَى الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا فَدَمَّرْنَاهُمْ تَدْمِيرًا ﴿ ۳۶ ﴾ 

پس گفتيم هر دو به سوى قومى كه نشانه‏ هاى ما را به دروغ گرفتند برويد پس [ما] آنان را به سختى هلاك نموديم ( ۳۶) 

وَقَوْمَ نُوحٍ لَّمَّا كَذَّبُوا الرُّسُلَ أَغْرَقْنَاهُمْ وَجَعَلْنَاهُمْ لِلنَّاسِ آيَةً وَأَعْتَدْنَا لِلظَّالِمِينَ عَذَابًا أَلِيمًا ﴿ ۳۷ ﴾ 

و قوم نوح را آنگاه كه پيامبران [خدا] را تكذيب كردند غرقشان ساختيم و آنان را براى [همه] مردم عبرتى گردانيديم و براى ستمكاران عذابى پر درد آماده كرده ‏ايم ( ۳۷) 

وَعَادًا وَثَمُودَ وَأَصْحَابَ الرَّسِّ وَقُرُونًا بَيْنَ ذَلِكَ كَثِيرًا ﴿ ۳۸ ﴾ 

و [نيز] عاديان و ثموديان و اصحاب رس و نسلهاى بسيارى ميان اين [جماعتها] را [هلاك كرديم] ( ۳۸) 

وَكُلًّا ضَرَبْنَا لَهُ الْأَمْثَالَ وَكُلًّا تَبَّرْنَا تَتْبِيرًا ﴿ ۳۹ ﴾ 

و براى همه آنان مثلها زديم و همه را زير و زبر كرديم ( ۳۹) 

وَلَقَدْ أَتَوْا عَلَى الْقَرْيَةِ الَّتِي أُمْطِرَتْ مَطَرَ السَّوْءِ أَفَلَمْ يَكُونُوا يَرَوْنَهَا بَلْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ نُشُورًا ﴿ ۴۰ ﴾ 

و قطعا بر شهرى كه باران بلا بر آن بارانده شد گذشته ‏اند مگر آن را نديده‏ اند [چرا] ولى اميد به زنده ‏شدن ندارند ( ۴۰) 

وَإِذَا رَأَوْكَ إِن يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَذَا الَّذِي بَعَثَ اللَّهُ رَسُولًا ﴿ ۴۱ ﴾ 

و چون تو را ببينند جز به ريشخندت نگيرند [كه] آيا اين همان كسى است كه خدا او را به رسالت فرستاده است ( ۴۱) 

إِن كَادَ لَيُضِلُّنَا عَنْ آلِهَتِنَا لَوْلَا أَن صَبَرْنَا عَلَيْهَا وَسَوْفَ يَعْلَمُونَ حِينَ يَرَوْنَ الْعَذَابَ مَنْ أَضَلُّ سَبِيلًا ﴿ ۴۲ ﴾ 

چيزى نمانده بود كه ما را از خدايانمان اگر بر آن ايستادگى نمى ‏كرديم منحرف كند و هنگامى كه عذاب را مى‏ بينند به زودى خواهند دانست چه كسى گمراه ‏تر است ( ۴۲) 

أَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ أَفَأَنتَ تَكُونُ عَلَيْهِ وَكِيلًا ﴿ ۴۳ ﴾ 

آيا آن كس كه هواى [نفس] خود را معبود خويش گرفته است ديدى آيا [مى ‏توانى] ضامن او باشى ( ۴۳) 

أَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ يَسْمَعُونَ أَوْ يَعْقِلُونَ إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلًا ﴿۴۴ ﴾ 

يا گمان دارى كه بيشترشان مى‏ شنوند يا مى ‏انديشند آنان جز مانند ستوران نيستند بلكه گمراه‏ترند ( ۴۴) 

أَلَمْ تَرَ إِلَى رَبِّكَ كَيْفَ مَدَّ الظِّلَّ وَلَوْ شَاء لَجَعَلَهُ سَاكِنًا ثُمَّ جَعَلْنَا الشَّمْسَ عَلَيْهِ دَلِيلًا ﴿۴۵ ﴾ 

آيا نديده ‏اى كه پروردگارت چگونه سايه را گسترده است و اگر مى ‏خواست آن را ساكن قرار مى ‏داد آنگاه خورشيد را بر آن دليل گردانيديم ( ۴۵) 

ثُمَّ قَبَضْنَاهُ إِلَيْنَا قَبْضًا يَسِيرًا ﴿ ۴۶ ﴾ 

سپس آن [سايه] را اندك اندك به سوى خود بازمى ‏گيريم ( ۴۶) 

وَهُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ لِبَاسًا وَالنَّوْمَ سُبَاتًا وَجَعَلَ النَّهَارَ نُشُورًا ﴿ ۴۷ ﴾ 

و اوست كسى كه شب را براى شما پوششى قرار داد و خواب را [مايه] آرامشى و روز را زمان برخاستن [شما] گردانيد ( ۴۷) 

وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا ﴿ ۴۸ ﴾ 

و اوست آن كس كه بادها را نويدى پيشاپيش رحمت‏ خويش [=باران] فرستاد و از آسمان آبى پاك فرود آورديم ( ۴۸) 

لِنُحْيِيَ بِهِ بَلْدَةً مَّيْتًا وَنُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنَا أَنْعَامًا وَأَنَاسِيَّ كَثِيرًا ﴿ ۴۹ ﴾ 

تا به وسيله آن سرزمينى پژمرده را زنده گردانيم و آن را به آنچه خلق كرده‏ ايم از دام ها و انسان هاى بسيار بنوشانيم ( ۴۹) 

وَلَقَدْ صَرَّفْنَاهُ بَيْنَهُمْ لِيَذَّكَّرُوا فَأَبَى أَكْثَرُ النَّاسِ إِلَّا كُفُورًا ﴿ ۵۰ ﴾ 

و قطعا آن [پند] را ميان آنان گوناگون ساختيم تا توجه پيدا كنند و[لى ] بيشتر مردم جز ناسپاسى نخواستند ( ۵۰) 

وَلَوْ شِئْنَا لَبَعَثْنَا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ نَذِيرًا ﴿ ۵۱ ﴾ 

و اگر مى ‏خواستيم قطعا در هر شهرى هشداردهنده ‏اى برمى‏ انگيختيم ( ۵۱) 

فَلَا تُطِعِ الْكَافِرِينَ وَجَاهِدْهُم بِهِ جِهَادًا كَبِيرًا ﴿ ۵۲ ﴾ 

پس از كافران اطاعت مكن و با [الهام گرفتن از] قرآن با آنان به جهادى بزرگ بپرداز ( ۵۲) 

وَهُوَ الَّذِي مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ هَذَا عَذْبٌ فُرَاتٌ وَهَذَا مِلْحٌ أُجَاجٌ وَجَعَلَ بَيْنَهُمَا بَرْزَخًا وَحِجْرًا مَّحْجُورًا ﴿ ۵۳ ﴾ 

و اوست كسى كه دو دريا را موج‏زنان به سوى هم روان كرد اين يكى شيرين [و] گوارا و آن يكى شور [و] تلخ است و ميان آن دو مانع و حريمى استوار قرار داد ( ۵۳) 

وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ مِنَ الْمَاء بَشَرًا فَجَعَلَهُ نَسَبًا وَصِهْرًا وَكَانَ رَبُّكَ قَدِيرًا ﴿ ۵۴ ﴾ 

و اوست كسى كه از آب بشرى آفريد و او را [داراى خويشاوندى] نسبى و دامادى قرار داد و پروردگار تو همواره تواناست ( ۵۴) 

وَيَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنفَعُهُمْ وَلَا يَضُرُّهُمْ وَكَانَ الْكَافِرُ عَلَى رَبِّهِ ظَهِيرًا ﴿ ۵۵ ﴾ 

و غير از خدا چيزى را مى ‏پرستند كه نه سودشان مى‏دهد و نه زيانشان مى‏ رساند و كافر همواره در برابر پروردگار خود همپشت [شيطان] است ( ۵۵) 

وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا ﴿ ۵۶ ﴾ 

و تو را جز بشارتگر و بيم ‏دهنده نفرستاديم ( ۵۶) 

قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاء أَن يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا ﴿ ۵۷ ﴾ 

بگو بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏ كنم جز اينكه هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [در پيش] گيرد ( ۵۷) 

وَتَوَكَّلْ عَلَى الْحَيِّ الَّذِي لَا يَمُوتُ وَسَبِّحْ بِحَمْدِهِ وَكَفَى بِهِ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِيرًا ﴿ ۵۸ ﴾ 

و بر آن زنده كه نمى‏ ميرد توكل كن و به ستايش او تسبيح گوى و همين بس كه او به گناهان بندگانش آگاه است ( ۵۸) 

الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ الرَّحْمَنُ فَاسْأَلْ بِهِ خَبِيرًا ﴿ ۵۹ ﴾ 

همان كسى كه آسمان ها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است در شش روز آفريد آنگاه بر عرش استيلا يافت رحمتگر عام [اوست] درباره وى از خبره ‏اى بپرس [كه مى‏ داند] ( ۵۹) 

وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمَنِ قَالُوا وَمَا الرَّحْمَنُ أَنَسْجُدُ لِمَا تَأْمُرُنَا وَزَادَهُمْ نُفُورًا ﴿ ۶۰﴾ 

و چون به آنان گفته شود [خداى] رحمان را سجده كنيد مى ‏گويند رحمان چيست آيا براى چيزى كه ما را [بدان] فرمان مى ‏دهى سجده كنيم و بر رميدنشان مى ‏افزايد ( ۶۰) 

تَبَارَكَ الَّذِي جَعَلَ فِي السَّمَاء بُرُوجًا وَجَعَلَ فِيهَا سِرَاجًا وَقَمَرًا مُّنِيرًا ﴿ ۶۱ ﴾ 

[فرخنده و] بزرگوار است آن كسى كه در آسمان برج هايى نهاد و در آن چراغ و ماهى نوربخش قرار داد (۶۱) 

وَهُوَ الَّذِي جَعَلَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَادَ أَن يَذَّكَّرَ أَوْ أَرَادَ شُكُورًا ﴿ ۶۲ ﴾ 

و اوست كسى كه براى هر كس كه بخواهد عبرت گيرد يا بخواهد سپاسگزارى نمايد شب و روز را جانشين يكديگر گردانيد ( ۶۲) 

وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا ﴿۶۳ ﴾ 

و بندگان خداى رحمان كسانى ‏اند كه روى زمين به نرمى گام برمى‏ دارند و چون نادانان ايشان را طرف خطاب قرار دهند به ملايمت پاسخ مى ‏دهند ( ۶۳) 

وَالَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّدًا وَقِيَامًا ﴿ ۶۴ ﴾ 

و آنانند كه در حال سجده يا ايستاده شب را به روز مى‏ آورند ( ۶۴) 

وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَامًا ﴿ ۶۵ ﴾ 

و كسانى‏ اند كه مى‏ گويند پروردگارا عذاب جهنم را از ما بازگردان كه عذابش سخت و دايمى است ( ۶۵) 

إِنَّهَا سَاءتْ مُسْتَقَرًّا وَمُقَامًا ﴿ ۶۶ ﴾ 

و در حقيقت آن بد قرارگاه و جايگاهى است ( ۶۶) 

وَالَّذِينَ إِذَا أَنفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا ﴿ ۶۷ ﴾ 

و كسانى ‏اند كه چون انفاق كنند نه ولخرجى مى‏ كنند و نه تنگ مى ‏گيرند و ميان اين دو [روش] حد وسط را برمى ‏گزينند ( ۶۷) 

وَالَّذِينَ لَا يَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ وَلَا يَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَا يَزْنُونَ وَمَن يَفْعَلْ ذَلِكَ يَلْقَ أَثَامًا ﴿ ۶۸ ﴾ 

و كسانى ‏اند كه با خدا معبودى ديگر نمى‏ خوانند و كسى را كه خدا [خونش را] حرام كرده است جز به حق نمى‏ كشند و زنا نمى‏ كنند و هر كس اين ها را انجام دهد سزايش را دريافت ‏خواهد كرد ( ۶۸) 

يُضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَيَخْلُدْ فِيهِ مُهَانًا ﴿ ۶۹ ﴾ 

براى او در روز قيامت عذاب دو چندان مى ‏شود و پيوسته در آن خوار مى ‏ماند ( ۶۹) 

إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُوْلَئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا ﴿ ۷۰ ﴾ 

مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و كار شايسته كند پس خداوند بدی هايشان را به نيكی ها تبديل مى‏ كند و خدا همواره آمرزنده مهربان است ( ۷۰) 

وَمَن تَابَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتَابًا ﴿ ۷۱ ﴾ 

و هر كس توبه كند و كار شايسته انجام دهد در حقيقت به سوى خدا بازمى‏ گردد ( ۷۱) 

وَالَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّورَ وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِرَامًا ﴿ ۷۲ ﴾ 

و كسانى‏ اند كه گواهى دروغ نمى ‏دهند و چون بر لغو بگذرند با بزرگوارى مى‏ گذرند ( ۷۲) 

وَالَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْهَا صُمًّا وَعُمْيَانًا ﴿ ۷۳ ﴾ 

و كسانى ‏اند كه چون به آيات پروردگارشان تذكر داده شوند كر و كور روى آن نمى ‏افتند ( ۷۳) 

وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا ﴿۷۴ ﴾ 

و كسانى ‏اند كه مى ‏گويند پروردگارا به ما از همسران و فرزندانمان آن ده كه مايه روشنى چشمان [ما] باشد و ما را پيشواى پرهيزگاران گردان ( ۷۴) 

أُوْلَئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِمَا صَبَرُوا وَيُلَقَّوْنَ فِيهَا تَحِيَّةً وَسَلَامًا ﴿ ۷۵ ﴾ 

اينانند كه به پاس آنكه صبر كردند غرفه[هاى بهشت را] پاداش خواهند يافت و در آنجا با سلام و درود مواجه خواهند شد ( ۷۵) 

خَالِدِينَ فِيهَا حَسُنَتْ مُسْتَقَرًّا وَمُقَامًا ﴿ ۷۶ ﴾ 

در آنجا جاودانه خواهند ماند چه خوش قرارگاه و مقامى ( ۷۶) 

قُلْ مَا يَعْبَأُ بِكُمْ رَبِّي لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ يَكُونُ لِزَامًا ﴿ ۷۷ ﴾ 

بگو اگر دعاى شما نباشد پروردگارم هيچ اعتنايى به شما نمى‏ كند در حقيقت ‏شما به تكذيب پرداخته ‏ايد و به زودى [عذاب بر شما] لازم خواهد شد ( ۷۷) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان        

طسم ﴿ ۱ ﴾ 

طا سين ميم ( ۱) 

تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿ ۲ ﴾ 

اين است آيه‏ هاى كتاب روشنگر ( ۲) 

لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿ ۳ ﴾ 

شايد تو از اينكه [مشركان] ايمان نمى ‏آورند جان خود را تباه سازى ( ۳) 

إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ ﴿ ۴ ﴾ 

اگر بخواهيم معجزه‏ اى از آسمان بر آنان فرود مى ‏آوريم تا در برابر آن گردن هايشان خاضع گردد ( ۴) 

وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ ﴿ ۵ ﴾ 

و هيچ تذكر جديدى از سوى [خداى] رحمان برايشان نيامد جز اينكه همواره از آن روى برمى ‏تافتند ( ۵) 

فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاء مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون ﴿ ۶ ﴾ 

[آنان] در حقيقت به تكذيب پرداختند و به زودى خبر آنچه كه بدان ريشخند مى كردند بديشان خواهد رسيد( ۶) 

أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ ﴿ ۷ ﴾ 

مگر در زمين ننگريسته‏ اند كه چه قدر در آن از هر گونه جفت هاى زيبا رويانيده‏ ايم ( ۷) 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۸ ﴾ 

قطعا در اين [هنرنمايى] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان‏ آورنده نيستند ( ۸) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۹ ﴾ 

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است ( ۹) 

وَإِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿ ۱۰ ﴾ 

و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو ( ۱۰) 

قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ ﴿ ۱۱ ﴾ 

قوم فرعون آيا پروا ندارند ( ۱۱) 

قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ ﴿ ۱۲ ﴾ 

گفت پروردگارا مى ‏ترسم مرا تكذيب كنند ( ۱۲) 

وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ﴿ ۱۳ ﴾ 

و سينه ‏ام تنگ مى‏ گردد و زبانم باز نمى ‏شود پس به سوى هارون بفرست ( ۱۳) 

وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ ﴿ ۱۴ ﴾ 

و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مى‏ ترسم مرا بكشند ( ۱۴) 

قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿ ۱۵ ﴾ 

فرمود نه چنين نيست نشانه‏ هاى ما را [براى آنان] ببريد كه ما با شما شنونده‏ ايم ( ۱۵) 

فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۶ ﴾ 

پس به سوى فرعون برويد و بگوييد ما پيامبر پروردگار جهانيانيم ( ۱۶) 

أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۱۷ ﴾ 

فرزندان اسرائيل را با ما بفرست ( ۱۷) 

قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ ﴿ ۱۸ ﴾ 

[فرعون] گفت آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى ( ۱۸) 

وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ ﴿ ۱۹ ﴾ 

و [سرانجام] كار خود را كردى و تو از ناسپاسانى ( ۱۹) 

قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ ﴿ ۲۰ ﴾ 

گفت آن را هنگامى مرتكب شدم كه از گمراهان بودم ( ۲۰) 

فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۲۱ ﴾ 

و چون از شما ترسيدم از شما گريختم تا پروردگارم به من دانش بخشيد و مرا از پيامبران قرار داد ( ۲۱) 

وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۲۲ ﴾ 

و [آيا] اينكه فرزندان اسرائيل را بنده [خود] ساخته‏ اى نعمتى است كه منتش را بر من مى ‏نهى ( ۲۲) 

قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۲۳ ﴾ 

فرعون گفت و پروردگار جهانيان چيست ( ۲۳) 

قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إن كُنتُم مُّوقِنِينَ ﴿ ۲۴ ﴾ 

گفت پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو است‏ اگر اهل يقين باشيد ( ۲۴) 

قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿ ۲۵ ﴾ 

[فرعون] به كسانى كه پيرامونش بودند گفت آيا نمى‏ شنويد ( ۲۵) 

قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۲۶ ﴾ 

[موسى دوباره] گفت پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شما ( ۲۶) 

قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿ ۲۷ ﴾ 

[فرعون] گفت واقعا اين پيامبرى كه به سوى شما فرستاده شده سخت ديوانه است ( ۲۷) 

قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿ ۲۸ ﴾ 

[موسى] گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه ميان آن دو است‏ اگر تعقل كنيد ( ۲۸) 

قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ ﴿ ۲۹ ﴾ 

[فرعون] گفت اگر خدايى غير از من اختيار كنى قطعا تو را از [جمله] زندانيان خواهم ساخت ( ۲۹) 

قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ ﴿ ۳۰ ﴾ 

گفت گر چه براى تو چيزى آشكار بياورم ( ۳۰) 

قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿ ۳۱ ﴾ 

گفت اگر راست مى ‏گويى آن را بياور ( ۳۱) 

فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ ﴿ ۳۲ ﴾ 

پس عصاى خود بيفكند و بناگاه آن اژدرى نمايان شد ( ۳۲) 

وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاء لِلنَّاظِرِينَ ﴿ ۳۳ ﴾ 

و دستش را بيرون كشيد و بناگاه آن براى تماشاگران سپيد مى ‏نمود ( ۳۳) 

قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ ﴿ ۳۴ ﴾ 

[فرعون] به سرانى كه پيرامونش بودند گفت واقعا اين ساحرى بسيار داناست ( ۳۴) 

يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿ ۳۵ ﴾ 

مى‏ خواهد با سحر خود شما را از سرزمينتان بيرون كند اكنون چه راى مى ‏دهيد ( ۳۵) 

قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿ ۳۶ ﴾ 

گفتند او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست ( ۳۶) 

يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ ﴿ ۳۷ ﴾ 

تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بياورند ( ۳۷) 

فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿ ۳۸ ﴾ 

پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند ( ۳۸) 

وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ 

و به توده مردم گفته شد آيا شما هم جمع خواهيد شد ( ۳۹) 

لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿ ۴۰ ﴾ 

بدين اميد كه اگر ساحران غالب شدند از آنان پيروى كنيم ( ۴۰) 

فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ ﴿ ۴۱ ﴾ 

و چون ساحران پيش فرعون آمدند گفتند آيا اگر ما غالب آييم واقعا براى ما مزدى خواهد بود ( ۴۱) 

قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ ﴿ ۴۲ ﴾ 

گفت آرى و در آن صورت شما حتما از [زمره] مقربان خواهيد شد ( ۴۲) 

قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿ ۴۳ ﴾ 

موسى به آنان گفت آنچه را شما مى‏ اندازيد بيندازيد ( ۴۳) 

فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿ ۴۴ ﴾ 

پس ريسمان ها و چوبدستى‏ هايشان را انداختند و گفتند به عزت فرعون كه ما حتما پيروزيم ( ۴۴) 

فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ﴿ ۴۵ ﴾ 

پس موسى عصايش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعيد ( ۴۵) 

فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ ﴿ ۴۶ ﴾ 

در نتيجه ساحران به حالت ‏سجده درافتادند ( ۴۶) 

قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۴۷ ﴾ 

گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم ( ۴۷) 

رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿ ۴۸ ﴾ 

پروردگار موسى و هارون ( ۴۸) 

قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿ ۴۹ ﴾ 

گفت [آيا] پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد قطعا او همان بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است به زودى خواهيد دانست‏ حتما دست ها و پاهاى شما را از چپ و راست‏ خواهم بريد و همه‏ تان را به دار خواهم آويخت ( ۴۹) 

قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ 

گفتند باكى نيست ما روى به سوى پروردگار خود مى ‏آوريم ( ۵۰) 

إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۵۱ ﴾ 

ما اميدواريم كه پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشايد [چرا] كه نخستين ايمان ‏آورندگان بوديم ( ۵۱) 

وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ ﴿ ۵۲ ﴾ 

و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه حركت ده زيرا شما مورد تعقيب قرار خواهيد گرفت ( ۵۲) 

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿ ۵۳ ﴾ 

پس فرعون ماموران جمع‏ آورى [خود را] به شهرها فرستاد ( ۵۳) 

إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ ﴿ ۵۴ ﴾ 

[و گفت] اين ها عده‏ اى ناچيزند ( ۵۴) 

وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿ ۵۵ ﴾ 

و راستى آن ها ما را بر سر خشم آورده ‏اند ( ۵۵) 

وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ ﴿ ۵۶ ﴾ 

و[لى] ما همگى به حال آماده ‏باش درآمده ‏ايم ( ۵۶) 

فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۵۷ ﴾ 

سرانجام ما آنان را از باغستان ها و چشمه ‏سارها ( ۵۷) 

وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ﴿ ۵۸ ﴾ 

و گنجينه‏ ها و جايگاه‏ هاى پر ناز و نعمت بيرون كرديم ( ۵۸) 

كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۵۹ ﴾ 

[اراده ما] چنين بود و آن [نعمت ها] را به فرزندان اسرائيل ميراث داديم ( ۵۹) 

فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ ﴿ ۶۰ ﴾ 

پس هنگام برآمدن آفتاب آن ها را تعقيب كردند ( ۶۰) 

فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ ﴿ ۶۱ ﴾ 

چون دو گروه همديگر را ديدند ياران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهيم شد ( ۶۱) 

قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿ ۶۲ ﴾ 

گفت چنين نيست زيرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد ( ۶۲) 

فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ﴿ ۶۳ ﴾ 

پس به موسى وحى كرديم با عصاى خود بر اين دريا بزن تا از هم شكافت و هر پاره‏ اى همچون كوهى سترگ بود ( ۶۳) 

وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ ﴿ ۶۴ ﴾ 

و ديگران را بدانجا نزديك گردانيديم ( ۶۴) 

وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ ﴿ ۶۵ ﴾ 

و موسى و همه كسانى را كه همراه او بودند نجات داديم ( ۶۵) 

ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۶۶ ﴾ 

آنگاه ديگران را غرق كرديم ( ۶۶) 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۶۷ ﴾ 

مسلما در اين [واقعه] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان‏ آورنده نبودند ( ۶۷) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۶۸ ﴾ 

و قطعا پروردگار تو همان شكست ‏ناپذير مهربان است ( ۶۸) 

وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ ﴿ ۶۹ ﴾ 

و بر آنان گزارش ابراهيم را بخوان ( ۶۹) 

إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿ ۷۰ ﴾ 

آنگاه كه به پدر خود و قومش گفت چه مى ‏پرستيد ( ۷۰) 

قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ ﴿ ۷۱ ﴾ 

گفتند بتانى را مى‏ پرستيم و همواره ملازم آن هاييم ( ۷۱) 

قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿ ۷۲ ﴾ 

گفت آيا وقتى دعا مى‏ كنيد از شما مى‏ شنوند ( ۷۲) 

أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ ﴿ ۷۳ ﴾ 

يا به شما سود يا زيان مى‏ رسانند ( ۷۳) 

قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ﴿ ۷۴ ﴾ 

گفتند نه بلكه پدران خود را يافتيم كه چنين مى‏ كردند ( ۷۴) 

قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿ ۷۵ ﴾ 

گفت آيا در آنچه مى‏ پرستيده‏ ايد تامل كرده ‏ايد ( ۷۵) 

أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿ ۷۶ ﴾ 

شما و پدران پيشين شما ( ۷۶) 

فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۷۷ ﴾ 

قطعا همه آن ها جز پروردگار جهانيان دشمن منند ( ۷۷) 

الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ﴿ ۷۸ ﴾ 

آن كس كه مرا آفريده و همو راهنماييم مى‏ كند ( ۷۸) 

وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ ﴿ ۷۹ ﴾ 

و آن كس كه او به من خوراك مى‏ دهد و سيرابم مى‏ گرداند ( ۷۹) 

وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ ﴿ ۸۰ ﴾ 

و چون بيمار شوم او مرا درمان مى ‏بخشد ( ۸۰) 

وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ ﴿ ۸۱ ﴾ 

و آن كس كه مرا مى‏ميراند و سپس زنده ‏ام مى‏ گرداند ( ۸۱) 

وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ ﴿ ۸۲ ﴾ 

و آن كس كه اميد دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشايد ( ۸۲) 

رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ ﴿ ۸۳ ﴾ 

پروردگارا به من دانش عطا كن و مرا به صالحان ملحق فرماى ( ۸۳) 

وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۸۴ ﴾ 

و براى من در [ميان] آيندگان آوازه نيكو گذار ( ۸۴) 

وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ ﴿ ۸۵ ﴾ 

و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان ( ۸۵) 

وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ ﴿ ۸۶ ﴾ 

و بر پدرم ببخشاى كه او از گمراهان بود ( ۸۶) 

وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ ﴿ ۸۷ ﴾ 

و روزى كه [مردم] برانگيخته مى ‏شوند رسوايم مكن ( ۸۷) 

يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿ ۸۸ ﴾ 

روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمى‏ دهد ( ۸۸) 

إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿ ۸۹ ﴾ 

مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بياورد ( ۸۹) 

وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ ﴿ ۹۰ ﴾ 

و [آن روز] بهشت براى پرهيزگاران نزديك مى‏ گردد ( ۹۰) 

وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ ﴿ ۹۱ ﴾ 

و جهنم براى گمراهان نمودار مى ‏شود ( ۹۱) 

وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿ ۹۲ ﴾ 

و به آنان گفته مى ‏شود آنچه جز خدا مى ‏پرستيديد كجايند ( ۹۲) 

مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ ﴿ ۹۳ ﴾ 

آيا ياريتان مى‏ كنند يا خود را يارى مى ‏دهند ( ۹۳) 

فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿ ۹۴ ﴾ 

پس آن ها و همه گمراهان در آن [آتش] افكنده مى ‏شوند ( ۹۴) 

وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ ﴿ ۹۵ ﴾ 

و [نيز] همه سپاهيان ابليس ( ۹۵) 

قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ ﴿ ۹۶ ﴾ 

آن ها در آنجا با يكديگر ستيزه مى‏ كنند [و] مى‏ گويند ( ۹۶) 

تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿ ۹۷ ﴾ 

سوگند به خدا كه ما در گمراهى آشكارى بوديم ( ۹۷) 

إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۹۸ ﴾ 

آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مى‏ كرديم ( ۹۸) 

وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿ ۹۹ ﴾ 

و جز تباهكاران ما را گمراه نكردند ( ۹۹) 

فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ ﴿ ۱۰۰ ﴾ 

در نتيجه شفاعت گرانى نداريم ( ۱۰۰) 

وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ﴿ ۱۰۱ ﴾ 

و نه دوستى نزديك ( ۱۰۱) 

فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۰۲ ﴾ 

و اى كاش كه بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مى ‏شديم ( ۱۰۲) 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۰۳ ﴾ 

حقا در اين [سرگذشت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان مؤمن نبودند ( ۱۰۳) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۰۴ ﴾ 

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست ‏ناپذير مهربان است ( ۱۰۴) 

كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۰۵ ﴾ 

قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند ( ۱۰۵) 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۰۶ ﴾ 

چون برادرشان نوح به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۰۶) 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۰۷ ﴾ 

من براى شما فرستاده ‏اى در خور اعتمادم ( ۱۰۷) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۰۸ ﴾ 

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۰۸) 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۰۹ ﴾ 

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏ كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۰۹) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۱۰ ﴾ 

پس از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۱۰) 

قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ﴿ ۱۱۱ ﴾ 

گفتند آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كرده ‏اند ( ۱۱۱) 

قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿ ۱۱۲ ﴾ 

[نوح] گفت به [جزئيات] آنچه مى ‏كرده ‏اند چه آگاهى دارم ( ۱۱۲) 

إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿ ۱۱۳ ﴾ 

حسابشان اگر درمى‏ يابيد جز با پروردگارم نيست ( ۱۱۳) 

وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۱۴ ﴾ 

و من طردكننده مؤمنان نيستم ( ۱۱۴) 

إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۱۵ ﴾ 

من جز هشداردهنده ‏اى آشكار [بيش] نيستم ( ۱۱۵) 

قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ﴿ ۱۱۶ ﴾ 

گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود ( ۱۱۶) 

قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ﴿ ۱۱۷ ﴾ 

گفت پروردگارا قوم من مرا تكذيب كردند ( ۱۱۷) 

فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۱۸ ﴾ 

ميان من و آنان فيصله ده و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش ( ۱۱۸) 

فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿ ۱۱۹ ﴾ 

پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود رهانيديم ( ۱۱۹) 

ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ ﴿ ۱۲۰ ﴾ 

آنگاه باقى‏ ماندگان را غرق كرديم ( ۱۲۰) 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۲۱ ﴾ 

قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان‏ آورنده نبودند ( ۱۲۱) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۲۲ ﴾ 

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست ‏ناپذير مهربان است ( ۱۲۲) 

كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۲۳ ﴾ 

عاديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند ( ۱۲۳) 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۲۴ ﴾ 

آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۲۴) 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۲۵ ﴾ 

من براى شما فرستاده ‏اى در خور اعتمادم ( ۱۲۵) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۲۶ ﴾ 

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۲۶) 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۲۷ ﴾ 

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏ كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۲۷) 

أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ﴿ ۱۲۸ ﴾ 

آيا بر هر تپه ‏اى بنايى مى‏ سازيد كه [در آن] دست به بيهوده‏ كارى زنيد ( ۱۲۸) 

وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ﴿ ۱۲۹ ﴾ 

و كاخ هاى استوار مى‏ گيريد به اميد آنكه جاودانه بمانيد ( ۱۲۹) 

وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ﴿ ۱۳۰ ﴾ 

و چون حمله ‏ور مى‏ شويد [چون] زورگويان حمله‏ ور مى‏ شويد ( ۱۳۰) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۳۱ ﴾ 

پس از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد ( ۱۳۱) 

وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿ ۱۳۲ ﴾ 

و از آن كس كه شما را به آنچه مى‏ دانيد مدد كرد پروا داريد ( ۱۳۲) 

أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ ﴿ ۱۳۳ ﴾ 

شما را به [دادن] دام ها و پسران مدد كرد ( ۱۳۳) 

وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۱۳۴ ﴾ 

و به [دادن] باغ ها و چشمه‏ ساران ( ۱۳۴) 

إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۳۵ ﴾ 

من از عذاب روزى هولناك بر شما مى ‏ترسم ( ۱۳۵) 

قَالُوا سَوَاء عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ ﴿ ۱۳۶ ﴾ 

گفتند خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يكسان است ( ۱۳۶) 

إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۳۷ ﴾ 

اين جز شيوه پيشينيان نيست ( ۱۳۷) 

وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿ ۱۳۸ ﴾ 

و ما عذاب نخواهيم شد ( ۱۳۸) 

فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۳۹ ﴾ 

پس تكذيبش كردند و هلاكشان كرديم قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمان‏ آورنده نبودند ( ۱۳۹) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۴۰ ﴾ 

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است ( ۱۴۰) 

كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۴۱ ﴾ 

ثموديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند ( ۱۴۱) 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۴۲ ﴾ 

آنگاه كه برادرشان صالح به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۴۲) 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۴۳ ﴾ 

من براى شما فرستاده ‏اى در خور اعتمادم ( ۱۴۳) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۴۴ ﴾ 

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۴۴) 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۴۵ ﴾ 

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى ‏كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۴۵) 

أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ﴿ ۱۴۶ ﴾ 

آيا شما را در آنچه اينجا داريد آسوده رها مى ‏كنند ( ۱۴۶) 

فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۱۴۷ ﴾ 

در باغ ها و در كنار چشمه‏ ساران ( ۱۴۷) 

وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ﴿ ۱۴۸ ﴾ 

و كشتزارها و خرمابنانى كه شكوفه‏ هايشان لطيف است ( ۱۴۸) 

وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ﴿ ۱۴۹ ﴾ 

و هنرمندانه براى خود از كوه ها خانه ‏هايى مى ‏تراشيد ( ۱۴۹) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۵۰ ﴾ 

از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۵۰) 

وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ﴿ ۱۵۱ ﴾ 

و فرمان افراطگران را پيروى مكنيد ( ۱۵۱) 

الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿ ۱۵۲ ﴾ 

آنان كه در زمين فساد مى ‏كنند و اصلاح نمى‏ كنند ( ۱۵۲) 

قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿ ۱۵۳ ﴾ 

گفتند قطعا تو از افسون‏ شدگانى ( ۱۵۳) 

مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿ ۱۵۴ ﴾ 

تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى اگر راست مى‏ گويى معجزه ‏اى بياور ( ۱۵۴) 

قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿ ۱۵۵ ﴾ 

گفت اين ماده‏ شترى است كه نوبتى از آب او راست و روزى معين نوبت آب شماست ( ۱۵۵) 

وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۵۶ ﴾ 

و به آن گزندى مرسانيد كه عذاب روزى هولناك شما را فرو مى ‏گيرد ( ۱۵۶) 

فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ﴿ ۱۵۷ ﴾ 

پس آن را پى كردند و پشيمان گشتند ( ۱۵۷) 

فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۵۸ ﴾ 

آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت قطعا در اين [ماجرا] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان ‏آورنده نبودند ( ۱۵۸) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۵۹ ﴾ 

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است ( ۱۵۹) 

كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۶۰ ﴾ 

قوم لوط فرستادگان را تكذيب كردند ( ۱۶۰) 

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۶۱ ﴾ 

آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۶۱) 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۶۲ ﴾ 

من براى شما فرستاده ‏اى در خور اعتمادم ( ۱۶۲) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۶۳ ﴾ 

از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد ( ۱۶۳) 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۶۴ ﴾ 

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏ كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۶۴) 

أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۶۵ ﴾ 

آيا از ميان مردم جهان با مردها در مى‏ آميزيد ( ۱۶۵) 

وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿ ۱۶۶ ﴾ 

و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفريده وامى‏ گذاريد [نه] بلكه شما مردمى تجاوزكاريد ( ۱۶۶) 

قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ ﴿ ۱۶۷ ﴾ 

گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراج ‏شدگان خواهى بود ( ۱۶۷) 

قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ ﴿ ۱۶۸ ﴾ 

گفت به راستى من دشمن كردار شمايم ( ۱۶۸) 

رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ ﴿ ۱۶۹ ﴾ 

پروردگارا مرا و كسان مرا از آنچه انجام مى‏ دهند رهايى بخش ( ۱۶۹) 

فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿ ۱۷۰ ﴾ 

پس او و كسانش را همگى رهانيديم ( ۱۷۰) 

إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿ ۱۷۱ ﴾ 

جز پيرزنى كه از باقى‏ماندگان [در خاكستر آتش] بود ( ۱۷۱) 

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۱۷۲ ﴾ 

سپس ديگران را سخت هلاك كرديم ( ۱۷۲) 

وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِينَ ﴿ ۱۷۳ ﴾ 

و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ريختيم و چه بد بود باران بيم‏دادشدگان ( ۱۷۳) 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۷۴ ﴾ 

قطعا در اين [عقوبت] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان‏ آورنده نبودند ( ۱۷۴) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۷۵ ﴾ 

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست ‏ناپذير مهربان است ( ۱۷۵) 

كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۷۶ ﴾ 

اصحاب ايكه فرستادگان را تكذيب كردند ( ۱۷۶) 

إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۷۷ ﴾ 

آنگاه كه شعيب به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۷۷) 

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۷۸ ﴾ 

من براى شما فرستاده‏ اى در خور اعتمادم ( ۱۷۸) 

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۷۹ ﴾ 

از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد ( ۱۷۹) 

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۸۰ ﴾ 

و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمى‏ كنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۸۰) 

أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ ﴿ ۱۸۱ ﴾ 

پيمانه را تمام دهيد و از كم‏ فروشان مباشيد ( ۱۸۱) 

وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ﴿ ۱۸۲ ﴾ 

و با ترازوى درست بسنجيد ( ۱۸۲) 

وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿ ۱۸۳ ﴾ 

و از ارزش اموال مردم مكاهيد و در زمين سر به فساد بر مداريد ( ۱۸۳) 

وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۸۴ ﴾ 

و از آن كس كه شما و خلق [انبوه] گذشته را آفريده است پروا كنيد ( ۱۸۴) 

قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿ ۱۸۵ ﴾ 

گفتند تو واقعا از افسون‏شدگانى ( ۱۸۵) 

وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿ ۱۸۶ ﴾ 

و تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى و قطعا تو را از دروغگويان مى‏ دانيم ( ۱۸۶) 

فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿ ۱۸۷ ﴾ 

پس اگر از راستگويانى پاره ‏اى از آسمان بر [سر] ما بيفكن ( ۱۸۷) 

قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿ ۱۸۸ ﴾ 

[شعيب] گفت پروردگارم به آنچه مى ‏كنيد داناتر است ( ۱۸۸) 

فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۸۹ ﴾ 

پس او را تكذيب كردند و عذاب روز ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناك بود (۱۸۹) 

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۹۰ ﴾ 

قطعا در اين [عقوبت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان آورنده نبودند ( ۱۹۰) 

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۹۱ ﴾ 

و در حقيقت پروردگار تو همان شكست‏ ناپذير مهربان است ( ۱۹۱) 

وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۹۲ ﴾ 

و راستى كه اين [قرآن] وحى پروردگار جهانيان است ( ۱۹۲) 

نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ﴿ ۱۹۳ ﴾ 

روح الامين آن را بر دلت نازل كرد ( ۱۹۳) 

عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ ﴿ ۱۹۴ ﴾ 

تا از [جمله] هشداردهندگان باشى ( ۱۹۴) 

بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ ﴿ ۱۹۵ ﴾ 

به زبان عربى روشن ( ۱۹۵) 

وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۹۶ ﴾ 

و [وصف] آن در كتاب هاى پيشينيان آمده است ( ۱۹۶) 

أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۱۹۷ ﴾ 

آيا براى آنان اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنى ‏اسرائيل از آن اطلاع دارند ( ۱۹۷) 

وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ﴿ ۱۹۸ ﴾ 

و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مى ‏كرديم ( ۱۹۸) 

فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۹۹ ﴾ 

و پيامبر آن را برايشان مى ‏خواند به آن ايمان نمى ‏آوردند ( ۱۹۹) 

كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿ ۲۰۰ ﴾ 

اين گونه در دل هاى گناهكاران [انكار را] راه مى‏ دهيم ( ۲۰۰) 

لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿ ۲۰۱ ﴾ 

كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند ( ۲۰۱) 

فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿ ۲۰۲ ﴾ 

كه به طور ناگهانى در حالى كه بى‏ خبرند بديشان برسد ( ۲۰۲) 

فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿ ۲۰۳ ﴾ 

و بگويند آيا مهلت ‏خواهيم يافت ( ۲۰۳) 

أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿ ۲۰۴ ﴾ 

پس آيا عذاب ما را به شتاب مى ‏خواهند ( ۲۰۴) 

أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ﴿ ۲۰۵ ﴾ 

مگر نمى‏ دانى كه اگر سال ها آنان را برخوردار كنيم ( ۲۰۵) 

ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿ ۲۰۶ ﴾ 

و آنگاه آنچه كه [بدان] بيم داده مى ‏شوند بديشان برسد ( ۲۰۶) 

مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ﴿ ۲۰۷ ﴾ 

آنچه از آن برخوردار مى‏ شدند به كارشان نمى‏ آيد [و عذاب را از آنان دفع نمى‏ كند] ( ۲۰۷) 

وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿ ۲۰۸ ﴾ 

و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود ( ۲۰۸) 

ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿ ۲۰۹ ﴾ 

[تا آنان را] تذكر [دهند] و ما ستمكار نبوده ‏ايم ( ۲۰۹) 

وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ﴿ ۲۱۰ ﴾ 

و شيطان ها آن را فرود نياورده ‏اند ( ۲۱۰) 

وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿ ۲۱۱ ﴾ 

و آنان را نسزد و نمى‏ توانند [وحى كنند] ( ۲۱۱) 

إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿ ۲۱۲ ﴾ 

در حقيقت آن ها از شنيدن معزول [و محروم]اند ( ۲۱۲) 

فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ﴿ ۲۱۳ ﴾ 

پس با خدا خداى ديگر مخوان كه از عذاب‏ شدگان خواهى شد ( ۲۱۳) 

وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ﴿ ۲۱۴ ﴾ 

و خويشان نزديكت را هشدار ده ( ۲۱۴) 

وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۲۱۵ ﴾ 

و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كرده ‏اند بال خود را فرو گستر ( ۲۱۵) 

فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿ ۲۱۶ ﴾ 

و اگر تو را نافرمانى كردند بگو من از آنچه مى ‏كنيد بيزارم ( ۲۱۶) 

وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿ ۲۱۷ ﴾ 

و بر [خداى] عزيز مهربان توكل كن ( ۲۱۷) 

الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ﴿ ۲۱۸ ﴾ 

آن كس كه چون [به نماز] برمى‏ خيزى تو را مى‏بيند ( ۲۱۸) 

وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ﴿ ۲۱۹ ﴾ 

و حركت تو را در ميان سجده ‏كنندگان [مى نگرد] ( ۲۱۹) 

إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿ ۲۲۰ ﴾ 

او همان شنواى داناست ( ۲۲۰) 

هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ ﴿ ۲۲۱ ﴾ 

آيا شما را خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مى‏ آيند ( ۲۲۱) 

تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ﴿ ۲۲۲ ﴾ 

بر هر دروغزن گناهكارى فرود مى ‏آيند ( ۲۲۲) 

يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ ﴿ ۲۲۳ ﴾ 

كه [دزدانه] گوش فرا مى‏ دارند و بيشترشان دروغگويند ( ۲۲۳) 

وَالشُّعَرَاء يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿ ۲۲۴ ﴾ 

و شاعران را گمراهان پيروى مى ‏كنند ( ۲۲۴) 

أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ﴿ ۲۲۵ ﴾ 

آيا نديده ‏اى كه آنان در هر واديى سرگردانند ( ۲۲۵) 

وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ ﴿ ۲۲۶ ﴾ 

و آنانند كه چيزهايى مى‏ گويند كه انجام نمى ‏دهند ( ۲۲۶) 

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ﴿ ۲۲۷ ﴾ 

مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنكه مورد ستم قرار گرفته ‏اند يارى خواسته ‏اند و كسانى كه ستم كرده ‏اند به زودى خواهند دانست به كدام بازگشتگاه برخواهند گشت ( ۲۲۷) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

طس تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُّبِينٍ ﴿ ۱ ﴾ 

طا سين اين است آيات قرآن و [آيات] كتابى روشنگر ( ۱) 

هُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۲ ﴾ 

كه [مايه] هدايت و بشارت براى مؤمنان است ( ۲) 

الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ ﴿ ۳ ﴾ 

همانان كه نماز برپا مى‏ دارند و زكات مى‏ دهند و خود به آخرت يقين دارند ( ۳) 

إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ ﴿ ۴ ﴾ 

كسانى كه به آخرت ايمان ندارند كردارهايشان را در نظرشان بياراستيم [تا همچنان] سرگشته بمانند ( ۴)

أُوْلَئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ وَهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ ﴿ ۵ ﴾ 

آنان كسانى‏اند كه عذاب سخت براى ايشان خواهد بود و در آخرت خود زيانكارترين [مردم] اند ( ۵) 

وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِن لَّدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ ﴿ ۶ ﴾ 

و حقا تو قرآن را از سوى حكيمى دانا دريافت مى‏دارى ( ۶) 

إِذْ قَالَ مُوسَى لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُم مِّنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُم بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَّعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ ﴿ ۷ ﴾ 

[يادكن] هنگامى را كه موسى به خانواده خود گفت من آتشى به نظرم رسيد به زودى براى شما خبرى از آن خواهم آورد يا شعله آتشى براى شما مى‏ آورم باشد كه خود را گرم كنيد ( ۷) 

فَلَمَّا جَاءهَا نُودِيَ أَن بُورِكَ مَن فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۸﴾ 

چون نزد آن آمد آوا رسيد كه خجسته [و مبارك گرديد] آنكه در كنار اين آتش و آنكه پيرامون آن است و منزه است ‏خدا پروردگار جهانيان ( ۸) 

يَا مُوسَى إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿ ۹ ﴾ 

اى موسى اين منم خداى عزيز حكيم ( ۹) 

وَأَلْقِ عَصَاكَ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّى مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ يَا مُوسَى لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ ﴿ ۱۰ ﴾ 

و عصايت را بيفكن پس چون آن را همچون مارى ديد كه مى‏ جنبد پشت گردانيد و به عقب بازنگشت اى موسى مترس كه فرستادگان پيش من نمى ‏ترسند ( ۱۰) 

إِلَّا مَن ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿ ۱۱ ﴾ 

ليكن كسى كه ستم كرده سپس بعد از بدى نيكى را جايگزين [آن] گردانيده [بداند] كه من آمرزنده مهربانم ( ۱۱) 

وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاء مِنْ غَيْرِ سُوءٍ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَى فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ ﴿ ۱۲ ﴾ 

و دستت را در گريبانت كن تا سپيد بى‏ عيب بيرون آيد [اين ها] از [جمله] نشانه‏ هاى نه‏ گانه‏ اى است [كه بايد] به سوى فرعون و قومش [بب رى] زيرا كه آنان مردمى نافرمانند ( ۱۲) 

فَلَمَّا جَاءتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۳ ﴾ 

و هنگامى كه آيات روشنگر ما به سويشان آمد گفتند اين سحرى آشكار است ( ۱۳) 

وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَيْقَنَتْهَا أَنفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ ﴿۱۴ ﴾ 

و با آنكه دل هايشان بدان يقين داشت از روى ظلم و تكبر آن را انكار كردند پس ببين فرجام فسادگران چگونه بود ( ۱۴) 

وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ عِلْمًا وَقَالَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِّنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۵ ﴾ 

و به راستى به داوود و سليمان دانشى عطا كرديم و آن دو گفتند ستايش خدايى را كه ما را بر بسيارى از بندگان باايمانش برترى داده است ( ۱۵) 

وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ وَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيْءٍ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ ﴿ ۱۶ ﴾ 

و سليمان از داوود ميراث يافت و گفت اى مردم ما زبان پرندگان را تعليم يافته ‏ايم و از هر چيزى به ما داده شده است راستى كه اين همان امتياز آشكار است ( ۱۶) 

وَحُشِرَ لِسُلَيْمَانَ جُنُودُهُ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ وَالطَّيْرِ فَهُمْ يُوزَعُونَ ﴿ ۱۷ ﴾ 

و براى سليمان سپاهيانش از جن و انس و پرندگان جمع ‏آورى شدند و [براى رژه] دسته دسته گرديدند (۱۷) 

حَتَّى إِذَا أَتَوْا عَلَى وَادِي النَّمْلِ قَالَتْ نَمْلَةٌ يَا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَسَاكِنَكُمْ لَا يَحْطِمَنَّكُمْ سُلَيْمَانُ وَجُنُودُهُ وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿ ۱۸ ﴾ 

تا آنگاه كه به وادى مورچگان رسيدند مورچه‏اى [به زبان خويش] گفت اى مورچگان به خانه‏ هايتان داخل شويد مبادا سليمان و سپاهيانش نديده و ندانسته شما را پايمال كنند ( ۱۸) 

فَتَبَسَّمَ ضَاحِكًا مِّن قَوْلِهَا وَقَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَدْخِلْنِي بِرَحْمَتِكَ فِي عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ ﴿ ۱۹ ﴾ 

[سليمان] از گفتار او دهان به خنده گشود و گفت پروردگارا در دلم افكن تا نعمتى را كه به من و پدر و مادرم ارزانى داشته ‏اى سپاس بگزارم و به كار شايسته‏ اى كه آن را مى‏ پسندى بپردازم و مرا به رحمت‏ خويش در ميان بندگان شايسته ‏ات داخل كن ( ۱۹) 

وَتَفَقَّدَ الطَّيْرَ فَقَالَ مَا لِيَ لَا أَرَى الْهُدْهُدَ أَمْ كَانَ مِنَ الْغَائِبِينَ ﴿ ۲۰ ﴾ 

و جوياى [حال] پرندگان شد و گفت مرا چه شده است كه هدهد را نمى‏ بينم يا شايد از غايبان است ( ۲۰) 

لَأُعَذِّبَنَّهُ عَذَابًا شَدِيدًا أَوْ لَأَذْبَحَنَّهُ أَوْ لَيَأْتِيَنِّي بِسُلْطَانٍ مُّبِينٍ ﴿ ۲۱ ﴾ 

قطعا او را به عذابى سخت عذاب مى‏ كنم يا سرش را مى‏ برم مگر آنكه دليلى روشن براى من بياورد ( ۲۱) 

فَمَكَثَ غَيْرَ بَعِيدٍ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُكَ مِن سَبَإٍ بِنَبَإٍ يَقِينٍ ﴿ ۲۲ ﴾ 

پس ديرى نپاييد كه [هدهد آمد و] گفت از چيزى آگاهى يافتم كه از آن آگاهى نيافته ‏اى و براى تو از سبا گزارشى درست آورده‏ ام ( ۲۲) 

إِنِّي وَجَدتُّ امْرَأَةً تَمْلِكُهُمْ وَأُوتِيَتْ مِن كُلِّ شَيْءٍ وَلَهَا عَرْشٌ عَظِيمٌ ﴿ ۲۳ ﴾ 

من [آنجا] زنى را يافتم كه بر آن ها سلطنت مى‏ كرد و از هر چيزى به او داده شده بود و تختى بزرگ داشت (۲۳) 

وَجَدتُّهَا وَقَوْمَهَا يَسْجُدُونَ لِلشَّمْسِ مِن دُونِ اللَّهِ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ فَهُمْ لَا يَهْتَدُونَ ﴿ ۲۴ ﴾ 

او و قومش را چنين يافتم كه به جاى خدا به خورشيد سجده مى ‏كنند و شيطان اعمالشان را برايشان آراسته و آنان را از راه [راست] باز داشته بود در نتيجه [به حق] راه نيافته بودند ( ۲۴) 

أَلَّا يَسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِي يُخْرِجُ الْخَبْءَ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَيَعْلَمُ مَا تُخْفُونَ وَمَا تُعْلِنُونَ﴿ ۲۵ ﴾ 

[آرى شيطان چنين كرده بود] تا براى خدايى كه نهان را در آسمانها و زمين بيرون مى ‏آورد و آنچه را پنهان مى‏ داريد و آنچه را آشكار مى ‏نماييد مى‏ داند سجده نكنند ( ۲۵) 

اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ ﴿ ۲۶ ﴾ 

خداى يكتا كه هيچ خدايى جز او نيست پروردگار عرش بزرگ است ( ۲۶) 

قَالَ سَنَنظُرُ أَصَدَقْتَ أَمْ كُنتَ مِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿ ۲۷ ﴾ 

گفت‏ خواهيم ديد آيا راست گفته ‏اى يا از دروغگويان بوده‏اى ( ۲۷) 

اذْهَب بِّكِتَابِي هَذَا فَأَلْقِهْ إِلَيْهِمْ ثُمَّ تَوَلَّ عَنْهُمْ فَانظُرْ مَاذَا يَرْجِعُونَ ﴿ ۲۸ ﴾ 

اين نامه مرا ببر و به سوى آن ها بيفكن آنگاه از ايشان روى برتاب پس ببين چه پاسخ مى‏ دهند ( ۲۸) 

قَالَتْ يَا أَيُّهَا المَلَأُ إِنِّي أُلْقِيَ إِلَيَّ كِتَابٌ كَرِيمٌ ﴿ ۲۹ ﴾ 

[ملكه سبا] گفت اى سران [كشور] نامه ‏اى ارجمند براى من آمده است ( ۲۹) 

إِنَّهُ مِن سُلَيْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ ﴿ ۳۰ ﴾ 

كه از طرف سليمان است و [مضمون آن] اين است به نام خداوند رحمتگر مهربان ( ۳۰) 

أَلَّا تَعْلُوا عَلَيَّ وَأْتُونِي مُسْلِمِينَ ﴿ ۳۱ ﴾ 

بر من بزرگى مكنيد و مرا از در اطاعت درآييد ( ۳۱) 

قَالَتْ يَا أَيُّهَا المَلَأُ أَفْتُونِي فِي أَمْرِي مَا كُنتُ قَاطِعَةً أَمْرًا حَتَّى تَشْهَدُونِ ﴿ ۳۲ ﴾ 

گفت اى سران [كشور] در كارم به من نظر دهيد كه بى‏ حضور شما [تا به حال] كارى را فيصله نداده ‏ام (۳۲) 

قَالُوا نَحْنُ أُوْلُوا قُوَّةٍ وَأُولُوا بَأْسٍ شَدِيدٍ وَالْأَمْرُ إِلَيْكِ فَانظُرِي مَاذَا تَأْمُرِينَ ﴿ ۳۳ ﴾ 

گفتند ما سخت نيرومند و دلاوريم و[لى] اختيار كار با توست بنگر چه دستور مى‏ دهى ( ۳۳) 

قَالَتْ إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوهَا وَجَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً وَكَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ﴿۳۴ ﴾ 

[ملكه] گفت پادشاهان چون به شهرى درآيند آن را تباه و عزيزانش را خوار مى‏ گردانند و اين گونه مى‏ كنند (۳۴) 

وَإِنِّي مُرْسِلَةٌ إِلَيْهِم بِهَدِيَّةٍ فَنَاظِرَةٌ بِمَ يَرْجِعُ الْمُرْسَلُونَ ﴿ ۳۵ ﴾ 

و [اينك] من ارمغانى به سويشان مى ‏فرستم و مى‏نگرم كه فرستادگان [من] با چه چيز بازمى‏ گردند ( ۳۵) 

فَلَمَّا جَاء سُلَيْمَانَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٍ فَمَا آتَانِيَ اللَّهُ خَيْرٌ مِّمَّا آتَاكُم بَلْ أَنتُم بِهَدِيَّتِكُمْ تَفْرَحُونَ ﴿ ۳۶ ﴾ 

و چون [فرستاده] نزد سليمان آمد [سليمان] گفت آيا مرا به مالى كمك مى‏ دهيد آنچه خدا به من عطا كرده بهتر است از آنچه به شما داده‏ است [نه] بلكه شما به ارمغان خود شادمانى مى‏ نماييد ( ۳۶) 

ارْجِعْ إِلَيْهِمْ فَلَنَأْتِيَنَّهُمْ بِجُنُودٍ لَّا قِبَلَ لَهُم بِهَا وَلَنُخْرِجَنَّهُم مِّنْهَا أَذِلَّةً وَهُمْ صَاغِرُونَ ﴿۳۷ ﴾ 

به سوى آنان بازگرد كه قطعا سپاهيانى بر [سر] ايشان مى‏آوريم كه در برابر آن ها تاب ايستادگى نداشته باشند و از آن [ديار] به خوارى و زبونى بيرونشان مى‏ كنيم ( ۳۷) 

قَالَ يَا أَيُّهَا المَلَأُ أَيُّكُمْ يَأْتِينِي بِعَرْشِهَا قَبْلَ أَن يَأْتُونِي مُسْلِمِينَ ﴿ ۳۸ ﴾ 

[سپس] گفت اى سران [كشور] كدام يك از شما تخت او را پيش از آنكه مطيعانه نزد من آيند براى من مى‏ آورد ( ۳۸) 

قَالَ عِفْريتٌ مِّنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن تَقُومَ مِن مَّقَامِكَ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ ﴿۳۹ ﴾ 

عفريتى از جن گفت من آن را پيش از آنكه از مجلس خود برخيزى براى تو مى‏ آورم و بر اين [كار] سخت توانا و مورد اعتمادم ( ۳۹) 

قَالَ الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِندَهُ قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ ﴿ ۴۰ ﴾ 

كسى كه نزد او دانشى از كتاب [الهى] بود گفت من آن را پيش از آنكه چشم خود را بر هم زنى برايت مى ‏آورم پس چون [سليمان] آن [تخت] را نزد خود مستقر ديد گفت اين از فضل پروردگار من است تا مرا بيازمايد كه آيا سپاسگزارم يا ناسپاسى مى‏ كنم و هر كس سپاس گزارد تنها به سود خويش سپاس مى‏ گزارد و هر كس ناسپاسى كند بى‏گمان پروردگارم بى ‏نياز و كريم است ( ۴۰) 

قَالَ نَكِّرُوا لَهَا عَرْشَهَا نَنظُرْ أَتَهْتَدِي أَمْ تَكُونُ مِنَ الَّذِينَ لَا يَهْتَدُونَ ﴿ ۴۱ ﴾ 

گفت تخت [ملكه] را برايش ناشناس گردانيد تا ببينيم آيا پى مى‏ برد يا از كسانى است كه پى نمى‏ برند (۴۱) 

فَلَمَّا جَاءتْ قِيلَ أَهَكَذَا عَرْشُكِ قَالَتْ كَأَنَّهُ هُوَ وَأُوتِينَا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهَا وَكُنَّا مُسْلِمِينَ﴿ ۴۲ ﴾ 

پس وقتى [ملكه] آمد [بدو] گفته شد آيا تخت تو همين گونه است گفت گويا اين همان است و پيش از اين ما آگاه شده و از در اطاعت درآمده بوديم ( ۴۲) 

وَصَدَّهَا مَا كَانَت تَّعْبُدُ مِن دُونِ اللَّهِ إِنَّهَا كَانَتْ مِن قَوْمٍ كَافِرِينَ ﴿ ۴۳ ﴾ 

و [در حقيقت قبلا] آنچه غير از خدا مى ‏پرستيد مانع [ايمان] او شده بود و او از جمله گروه كافران بود ( ۴۳) 

قِيلَ لَهَا ادْخُلِي الصَّرْحَ فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةً وَكَشَفَتْ عَن سَاقَيْهَا قَالَ إِنَّهُ صَرْحٌ مُّمَرَّدٌ مِّن قَوَارِيرَ قَالَتْ رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۴۴ ﴾ 

به او گفته شد وارد ساحت كاخ [پادشاهى] شو و چون آن را ديد بركه ‏اى پنداشت و ساق هايش را نمايان كرد [سليمان] گفت اين كاخى مفروش از آبگينه است [ملكه] گفت پروردگارا من به خود ستم كردم و [اينك] با سليمان در برابر خدا پروردگار جهانيان تسليم شدم ( ۴۴) 

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَى ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ فَإِذَا هُمْ فَرِيقَانِ يَخْتَصِمُونَ ﴿ ۴۵ ﴾ 

و به راستى به سوى ثمود برادرشان صالح را فرستاديم كه خدا را بپرستيد پس به ناگاه آنان دو دسته متخاصم شدند ( ۴۵) 

قَالَ يَا قَوْمِ لِمَ تَسْتَعْجِلُونَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ لَوْلَا تَسْتَغْفِرُونَ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿۴۶ ﴾ 

[صالح] گفت اى قوم من چرا پيش از [جستن] نيكى شتابزده خواهان بدى هستيد چرا از خدا آمرزش نمى‏ خواهيد باشد كه مورد رحمت قرار گيريد ( ۴۶) 

قَالُوا اطَّيَّرْنَا بِكَ وَبِمَن مَّعَكَ قَالَ طَائِرُكُمْ عِندَ اللَّهِ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ تُفْتَنُونَ ﴿ ۴۷ ﴾ 

گفتند ما به تو و به هر كس كه همراه توست‏شگون بد زديم گفت‏ سرنوشت‏ خوب و بدتان پيش خداست بلكه شما مردمى هستيد كه مورد آزمايش قرار گرفته‏ ايد ( ۴۷) 

وَكَانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿ ۴۸ ﴾ 

و در آن شهر نه دسته بودند كه در آن سرزمين فساد مى‏كردند و از در اصلاح درنمى ‏آمدند ( ۴۸) 

قَالُوا تَقَاسَمُوا بِاللَّهِ لَنُبَيِّتَنَّهُ وَأَهْلَهُ ثُمَّ لَنَقُولَنَّ لِوَلِيِّهِ مَا شَهِدْنَا مَهْلِكَ أَهْلِهِ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ ﴿۴۹ ﴾ 

[با هم] گفتند با يكديگر سوگند بخوريد كه حتما به [صالح] و كسانش شبيخون مى‏زنيم سپس به ولى او خواهيم گفت ما در محل قتل كسانش حاضر نبوديم و ما قطعا راست مى ‏گوييم ( ۴۹) 

وَمَكَرُوا مَكْرًا وَمَكَرْنَا مَكْرًا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ 

و دست به نيرنگ زدند و [ما نيز] دست به نيرنگ زديم و خبر نداشتند ( ۵۰) 

فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْنَاهُمْ وَقَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿ ۵۱ ﴾ 

پس بنگر كه فرجام نيرنگشان چگونه بود ما آنان و قومشان را همگى هلاك كرديم ( ۵۱) 

فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ﴿ ۵۲ ﴾ 

و اين [هم] خانه ‏هاى خالى آن هاست به [سزاى] بيدادى كه كرده‏اند قطعا در اين [كيفر] براى مردمى كه مى‏ دانند عبرتى خواهد بود ( ۵۲) 

وَأَنجَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ ﴿ ۵۳ ﴾ 

و كسانى را كه ايمان آورده و تقوا پيشه كرده بودند رهانيديم ( ۵۳) 

وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ وَأَنتُمْ تُبْصِرُونَ ﴿ ۵۴ ﴾ 

و [ياد كن] لوط را كه چون به قوم خود گفت آيا ديده و دانسته مرتكب عمل ناشايست [لواط] مى‏ شويد (۵۴) 

أَئِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِّن دُونِ النِّسَاء بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ ﴿ ۵۵ ﴾ 

آيا شما به جاى زنان از روى شهوت با مردها در مى ‏آميزيد [نه] بلكه شما مردمى جهالت ‏پيشه ‏ايد ( ۵۵)