خودباوری، حلقه مفقوده والیبال ایران

   وقتی صحبت از جذب مربی برای رشته‌ای مثل والیبال به میان می‌آید ناخواسته و بدون معطلی اذهان علاقمندان و برخی کارشناسان به سمت خارجی‌ها کشیده می‌شود این در حالی است که مربیان ایرانی هم در عرصه‌های مختلف بین المللی هر زمان که به آن‌ها میدان داده شده توانستند خوش بدرخشند.
   اما ایراد کار کجاست که حتی مربیان داخلی هم در مباحث کارشناسی، سکانداری تیم ملی را لایق خارجی‌ها می‌دانند ریشه این کمبود اعتماد به نفس دربین آن‌ها کجاست؟
   مگر نه آن که والیبالیست‌های ایران در رده‌های سنی نوجوانان و جوانان عناوین قابل قبولی را در سطح آسیا، جهان به دست آورده اند، پس چرا در یک رده بالاتر با تغییر ۱۸۰ درجه‌ای مواجه می‌شویم؟
   همه بازیکنان و ستاره‌های والیبال که هم اکنون در تیم‌های صاحب نام ایتالیا، چین، لهستان، ترکیه و... توپ می‌زنند پرورش یافته مربیان ایرانی بوده اند وقتی با آن‌ها صحبت می‌کنیم هریک پیشرفت و موفقیت خود را مدیون برخی مربیان گمنام در زادگاه شان اعلام می‌کنند.
   اما برخی بازیکنان ملی پوش وقتی به مدارج بالاتر رسیدند مسیر سالار شدن را پیش گرفتند و فدراسیونی‌ها هم با فرض این که مربی ایرانی قدرت کافی برای مدیریت این سالار‌ها را ندارد به سراغ چشم آبی‌های خارجی می‌روند.
   البته در این بین نباید نقش دلالان و به قول ورزشی‌ها ایجنت‌ها را نادیده گرفت که فقط برای رسیدن به منافع شخصی روی یک گزینه خاص تاکید داشتند، شنیده شده پای برخی بازیکنان هم به این موضوع باز کردند تا آن‌ها هم با حمایت از گزینه مورد نظر و پافشاری روی نبود قدرت مدیریت کافی در بین مربیان ایرانی فدراسیون را مجاب به عقد قرارداد کنند.
   باتوجه به شرایطی که کرونا در ورزش جهان به خصوص برای والیبال به وجود آورده است، ملی پوشان کشورمان امسال برنامه‌ای جدی و بین المللی ندارند بهتر است از شرایط موجود بهترین استفاده شود تا اگر رویدادی مثل جام واگنر یا رقابت‌های بین المللی دیگر در پیش بود تیم ملی بزرگسالان را برای محک زدن مربیان ایران با سکانداری نیرو‌های داخلی اعزام کنیم.
   البته فقط انتخاب سرمربی ایرانی و نشستن روی نیمکت چاره کار نیست بلکه بهتر است رییس فدراسیون با تشکیل جلسه با ملی پوشان و سالار‌هایی که خودش روی آن‌ها شناخت دارد به نوعی اتمام حجت کند و این گونه حمایتش را از ظرفیت‌های داخلی اعلام دارد.
   در این شرایط حلقه مفقوده سکانداری مربیان ایرانی که همان اعتماد به نفس و خودباوری است ترمیم شده و می‌توان با تیمی کاملا ایرانی در عرصه‌های بزرگ قدرت نمایی کرد.