محققان علوم پزشکی در دانشگاه استرچ لید در انگلیس اعلام کردند از این پس می‌توان به جای نمونه خون، از بزاق دهان برای کنترل دیابت استفاده کرد.
دانشمندان می‌گویند استفاده از خون برای کنترل قند خون، هم تهاجمی است، هم دردناک و هم گران!
بررسی‌های آزمایشگاهی محققان بر روی بزاق دهان، دقتی معادل نود و پنج و دو دهم درصد داشته اند و بر این اساس می‌توان قند خون را در بیش از ۴۲۵ میلیون مبتلا به دیابت در سراسر جهان، کنترل کرد.
دکتر ماتیو بیکر و همکارانش در مقاله‌ای در شماره اخیر نشریه پلاس وان PLOS ONE اعلام کردند با همکاری محققان دانشگاه فدرال اوبرلاندیا در برزیل، دانشگاه واله دو پاریبا در سائوپولوی برزیل و دانشگاه ساسکاچوان در کانادا این مطالعه را انجام داده اند.
دکتر بیکر می‌گوید: کنترل مرتب دیابت، بسیار ضروری است، زیرا به این وسیله می‌توان قند خون را کنترل و میزان تاثیرگذاری روش درمانی را اندازه گیری کرد و همچنین از وقوع خطرات جانبی بیماری دیابت کاست؛ از آنجا که گرفتن نمونه خون برای کنترل قند خون، تهاجمی و دردناک است و خون گیری‌های متعدد از انگشت بیمار، ممکن است به پوست ناحیه انگشت آسیب برساند از بزاق استفاده کردیم؛ بزاق، بسیاری از عملکرد‌های فیزیولوژیک بدن را نشان میدهد و جانشین خوبی برای خون در کنترل و بررسی دیابت محسوب می‌شود.
دکتر روبینسون سابینو سیلوا از دانشگاه اوبرلاندیای برزیل نیز می‌گوید: پروتکل کنونی، با استفاده از پرتو‌های فروسرخ انجام گرفت و بر اساس آن می‌توان نشان گر‌های زیستی بزاق را یافت و دیابت را مونیتور کرد.
دیابت یا همان بیماری قند، که متاسفانه بسیاری را به خود مبتلا کرده است یک نوع اختلال متابولیک و سوخت و سازی در بدن است که به واسطه آن توانایی تولید انسولین در بدن از بین می‌رود یا برعکس مقاومت در برابر انسولین در بدن ایجاد می‌شود در نتیجه انسولین تولیدی نمی‌تواند عملکرد نرمال خود را انجام دهد. علامت شاخص آن میزان قند خون بالاتر از ۱۲۶ میلی گرم در دسی لیتر در حالت ناشتا است و از دیگر نشانه‌های آن پرخوری و پرنوشی است. در دیابت، سرعت و توانایی بدن در استفاده و سوخت و ساز کامل گلوکز کاهش می‌یابد به همین دلیل میزان قند خون افزایش یافته که به آن هایپرگلیسمی می‌گویند. اگر افزایش قند در دراز مدت در بدن وجود داشته باشد عوارض میکروواسکولار دیابت یا تخریب رگ‌های بسیار ریز در بدن ایجاد می‌شوند که می‌توانند اعضای مختلف بدن همچون کلیه، چشم و اعصاب و قلب را درگیر کنند.
دیابت دو نوع اصلی دارد که احتمالا در مورد نوع یک و دو بودن این بیماری چیز‌هایی شنیده اید. در دیابت نوع یک تخریب سلول‌های بتا در پانکراس منجر به نقص تولید انسولین می‌شود و در نوع دو مقاومت پیشرونده بدن به انسولین وجود دارد که در نهایت ممکن است به تخریب سلول‌های بتای پانکراس و نقص کامل تولید انسولین منجر شود. در دیابت نوع دو عوامل ژنتیکی، چاقی و کم تحرکی نقش مهمی در ابتلای فرد دارند.
دیابت نوع یک بیماری مزمنی است که وقتی پانکراس یا همان لوزالمعده میزان کمی انسولین ترشح میکند و یا اصلا انسولین ترشح نمی‌کند، رخ میدهد. عوامل متعددی از جمله عوامل ژنتیکی و آلوده شدن به ویروس‌هایی خاص می‌توانند، باعث ابتلاء به دیابت نوع یک شوند. هرچند دیابت نوع یک معمولا در کودکی و نوجوانی رخ می دهد، اما امکان ابتلا بزرگسالان نیز به این بیماری وجود دارد.