خورشیدِ آسمانِ کاظمین چه حزن انگیز غروب می کند و چه غریبانه سر بر بالین شهادت می گذارد.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز اصفهان؛ بیست و پنجم رجب، غروب غریبانه مولای صبور ۵۵ ساله مان است پیشوایی که تنها میله هایِ نامهربانِ زندانِ سندی بن شاهک از درد و غم‌های بی شمارش آگاه بود.
موسای خاندان علی (ع) تنهاییِ روز و شبش را در زندان‌های سختِ مهدی، هادی و هارون الرشید عباسی با نجوای عارفانه و پیشانی پینه بسته از تهجد شبانه سپری می‌کرد و راوی روزگار تلخ پیشوای مظلوممان، همان خشت خشت دیوار‌های این زندان‌ها بود؛ روایتی از صبرِ بر ضربِ سنگینِ لگد‌های ظالمانه و تازیانه‌های بی رحمانه زندان بان.
هر چند تحملِ زخمِ زنجیرهایِ سنگینِ زندان و استخوان‌های شکسته سخت بود، اما چهار ده سال دوری از مدینه سخت و سنگین تر؛ و بیست و پنجم رجب، یادآور غروب تلخ خورشیدی هارون شکن است که سنگدلانه مسموم خرمایِ هارون الرشید ظالم شد تا چلچراغ ولایت و سرمشق صبر و استقامت، بی فروغ و طاقهای آسمان شکسته و زمین و زمان سیاه پوش شهادت مظلومانه اش شود!
و اکنون در شب شهادت باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر (ع)، دل بی تاب مان به آسمان حزن انگیز کاظمین پر می‌کشد و در جوار گنبد طلایی خدای کرم آرام می‌گیرد و زیارتنامه عشق می‌خواند.
نگارنده: مرضیه قاسمی