فیلم سینمایی "عامه پسند" سومین فیلم سینمایی سهیل بیرقی پس از "من" و "عرق سرد" است، فیلمی دغدغه‌مند که البته در فرم و اجرا قالبی عامه پسند ندارد.
"عامه پسند" بحران‌های روحی، خانوادگی و اجتماعی زنی ۵۷ ساله و در آستانه طلاق به نام فهیمه را آنقدر ساده روایت می‌کند که در ابتدا، بیشتر به انبوهی از راش‌های بهم چسبیده شبیه است تا شروع یک فیلم. شاید اگر کسی بجز فاطمه معتمد آریا این نقش را ایفا کرده بود، نمی‌توانست مخاطب را به دنبال کردن ادامه داستان مجاب کند، اما با ورود (دختر خواهر فهیمه) با بازی متفاوت باران کوثری، داستان تازه در ذهن مخاطب شکل می‌گیرد.
”عامه پسند» روایتی خطی دارد، اما با انبوهی از فلش بک‌های بی قاعده و نامنظم که مخاطب را تا حدودی کلافه می‌کند، اما در ابتدای هر فلش بک هوشمندانه موضوع را لو می‌دهد تا اندک اشتیاق مخاطب برای فهم داستان را با تعلیق به یاس نکشاند. این فیلم انتقاد‌هایی نهفته و آشکار به مواجهه جامعه با زنان دارد و می‌خواهد این را بگوید که اگر زنی بخواهد مستقل باشد و برای خودش موقعیت اجتماعی دلخواهی دست و پا کند ، می‌تواند! اما با اصول و قواعدی که جامعه سنتی برای او در نظر گرفته نه آنگونه که او در مخیله دارد. عامه پسند در صدد قبولاندن این نکته به مخاطب است که آدم‌ها به خصوص زنان با راستی و صداقت نمی‌توانند به مقصودشان برسند، اما شرایط جامعه به گونه‌ای است که آدم‌های مزور و حیله گر به راحتی می‌توانند همان خواسته‌ها را مصادره به مطلوب کنند.
"فهیمه‌ی احساسی بی سیاست و بیش از حد ساده و رویاپرداز داستان" به هیچ وجه زن معقولی نیست تا بخواهیم با نگاهی منطقی جریانات حاکم در فیلم را بپذیریم و همین ناباوری کاراکتر اصلی، تاثیر گذاری فیلم را کاهش داده است، به نظر می‌رسد کارگردان نتوانسته دغدغه هایش را از مجرای کاراکتر قوی‌تر و واقعی تری به تصویر بکشد چرا که در آن صورت بسیاری از مناسبات داستانش آنگونه که می‌خواست پیش نمی‌رفت و ناگزیر به شخصیت ضعیف تری متوسل شده تا بتواند آنگونه که می‌خواهد داستان پردازی کند و همین امر همذات پنداری مخاطب با کاراکتر را به شدت کاهش داده است.