سوم جمادی الثانی
سالروز شهادت حضرت فاطمه(س)
حضرت فاطمه زهرا (س)، دختر گرامی پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) در سوم جمادی الثانی سال ۱۱ هجری قمری پس از گذراندن عمری کوتاه، اما سرشار از درس‌های بزرگ به شهادت رسید.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز کهگیلویه و بویراحمد، فاطمه زهرا(س) یادگار بی بدیل رسول خدا است، کسی که خداوند با غضب او غضبناک و با خشنودی او خشنود می شود، سرور تمام بانوان اهل بهشت پس از پيامبر و اميرالمومنين از تمام آفريدگان خدا بالاتر است .
در دوران کودکی، مادر گرانقدرش را از دست داد و در فراق او در روزگار غربت و محنت پدر بی تابی می کرد.
پیامبر آن قدر فاطمه را دوست داشت که وقتی از سفر برمی گشت اول به خانه او وارد می شد و به سفري می رفت آخرین کسی که با وی خداحافظی میكرد دخترش فاطمه علیها السلام بود و هنگام بازگشت در ابتدا با او ملاقات می كرد .
رسول خدا (ص) درباره مقام دختر گرامیش فرمود: اولين كسی كه داخل بهشت می شود فاطمه است.
عبادت و مناجات او با خدا به گونه ای بود که وقتی در عبادتگاهش به نماز می ایستاد، نور او برای اهل آسمان می درخشید همان طور که نور ستارگان برای اهل زمین می درخشد.
مهربانی و عطوفتش نسبت به مردم به حدی بود، که فرزندش امام مجتبی (ع)، شب جمعه ای مادر را در محراب عبادت دید که از شب تا صبح فقط برای دیگران دعا می کرد و برای خویش دعائی نکرد، فرمود : پسرم ! اول همسایه بعد اهل خانه.
وفاداری او نسبت به امیرالمومنین (ع) به حدی بود که در طول سالهای زندگی با آن حضرت فرمود: « من حیا می کنم چیزی از شما بخواهم که توانائی فراهم آوردن آن را نداشته باشید. »
ایمان او بدان حد بود که رسول خدا(ص) درباره ایشان فرمود: خداوند، قلب و اعضاء و جوارح دخترم فاطمه را از ایمان ویقین پر کرده است.
غم و اندوه او برای ظلمی که به امیر مومنان شد به حدی بود، كه در عيادت زنان از درد بازو و پهلو و آزارهائی که پیکر چونان گلش از خارها دیده بود سخنی نگفت و شکوه ای نکرد ، شکوه اش از این بود که چرا با علی دشمنی کردند ؟
خطابه تاريخی او در مسجد رسول خدا (ص)، چراغ هدايتی است كه تا ابد حق جويان را به صراط مستقيم رهنمون است.
فاطمه زهرا (س) زمانی كه مي ديد علی(ع) تنها و غريب مانده و حقش پايمال گرديده ، اندوه و دردی بی پايان دلش را مي آزرد و از زير پا گذاشتن فرمان خدا مبنی بر امامت حضرت علی(ع) شكوه می كرد، تا جايی كه در اين راه، خود و غنچه نا شكفته اش محسن را فدا نمود.
در هنگام یورش حاکمان غاصب به خانه‌اش، حضرت زهرا (س) به گونه‌ای میان درب و دیوار آسیب دیدند که علاوه بر صدمه‌های سخت، جنین ایشان نیز سقط شد و تازیانه های بیشماری بر جان و روح او نشست.
همه این رویدادهای تلخ و دردناک حضرت زهرا (س) را به بستر بیماری کشاند.
رویدادهای تلخ، شرایط سخت بیماری و دوری از پدر بیش از پیش شرایط جسمى و وضعیت روحى حضرت زهرا (س) را دشوارتر می‌کرد.
اما حضرت فاطمه (س) با اینکه روز به روز پیکرش آب مى‌‌شد، هیچ شِکوه‌ای از بیماری نداشت تا به شهادت ایشان منجر شد.
حضرت امام صادق (ع) با تصریح بیشتر در مورد علت بیمارى و شهادت فاطمه (س) مى‌‌فرمایند: سبب شهادت فاطمه (س) این بود که قنفذ (غلام خلیفه دوم) با غلاف شمشیر او را زده و بچه اش را کشت و مادرم از این جهت به بستر بیمارى افتاد.
بنا به روایتی حضرت فاطمه زهرا(س) در روز سوم جمادی الثانی سال یازدهم هجری در مدینه به شهادت رسید.