میلاد حضرت زینب (س)، پرستار ارزش های مقدس عاشورا و روز پرستار گرامی باد.
11 دی (پنجم جمادی الاول )، روز ولادت با سعادت حضرت زینب (س) بانوی قهرمان کربلا و پرچمدار نهضت عاشورا ، سومین فرزند حضرت علی (ع)و حضرت زهرا (س)راروز پرستار نامیدند.
به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مرکز مازندران،علت نام گذاری روز پرستار این است که حضرت زینب پرستاری امام زمانش حضرت زین العابدین علیه السلام و دیگر بیماران و مصیبت زدگان کربلا را بر عهده داشت و ضمن این که رسالت مهم نگهداری و تبلیغ نهضت حسینی را به خوبی انجام داد، با وجود تحمل آن همه سختی‌ها و ناملایمات، با پرستاری از بیماران کربلا تا آخرین رمق، دِین خود را به مکتب و رهبرش ادا کرد.
مورخان در مورد ولادت حضرت زینب سلام الله علیها اقوال گوناگونی ذکر کرده اند که به قولی موثق ولادت با سعادت آن بانو ،پنجم جمادی الاولی در مدينه طيبه در سال پنجم يا ششم هجرى واقع شده است .
پدر بزرگوار آن حضرت، اميرالمؤمنين علی (عليه السلام )، و مادر گرامى اش حضرت صديقه طاهره فاطمه زهرا (س ) است . همسر آن حضرت ،عبد الله بن جعفر بن ابى طالب (ع)، و فرزندان آن حضرت ، على ، عون ، عباس ، محمد و ام كلثوم هستند كه عون و محمد در كربلا شهيد شدند.
هنگام ولادت آن حضرت ، پيامبر (صلى الله عليه و آله ) در سفر بودند. امير المؤ منين (عليه السلام ) براى نامگذارى اين مولود فرمودند: بر پيامبر (صلى الله عليه و آله ) سبقت نمى گيرم . تا آنكه حضرت آمدند و منتظر وحى شدند. جبرئيل نازل شد و عرض كرد: خداوند سلام مى رساند و مى فرمايد: ((اين دختر را زينب نام بگذار، چه اينكه نام را در لوح محفوظ نوشته ايم )).
پيامبر (صلى الله عليه و آله ) حضرت زينب (عليها السلام ) را طلب كرده بوسيدند و فرمودند: وصيت مى كنم به حاضرين و غايبين كه اين دختر را به خاطر من پاس بداريد، كه همانا وى به خديجه كبرى (عليها السلام ) مانند است . سكينه و وقار آن حضرت را به خديجه كبرى (عليها السلام ) و عصمت و حيائش را به فاطمه زهرا (عليها السلام ) و فصاحت و بلاغتش را به على مرتضى (عليه السلام ) و حلم و بردباريش را به امام حسن مجتبى (عليه السلام ) و شجاعت و قوت قلبش را به حضرت سيد الشهداء (عليه السلام ) همانند نموده اند.
كنيه حضرت را، ام كلثوم ، ام عبدالله و ام الحسن ، حضرت ام المصائب ، ام الرزايا و ام النوائب و القابش را ،عقيله بنى هشام (به معنای زن ارجمند و گرامی در فامیل )، عقليه الطالبيين ، صدیقه صغرى (اشاره به مادرش كه صديقه كبرى است و پدرش كه صديقه اكبر است، عصمت صغرى ، وليه الله ، الراضيه بالقدر و القضاء، صابره البلوى من غير جزع و لا شكوى ، امينه الله ، عالمه غير معلمه ، فهمه غير مفهمه ، « فاضله » «کامله» و « عابده آل علی » ،محبوبه المصطفى (ص)، ثانيه الزهرا (س) و الشريفه ذکر کرده اند.
مدت زندگی ایشان با مادرش حضرت زهرا (س)حدود پنج یا شش سال بوده است.
حضرت زینب سلام الله علیها تا زمانی که امیر المؤمنین در مدینه بود با شوهرش عبدالله بن جعفر در مدینه زندگی کردند و زمانی که امیر المؤمنین پایتخت حکومت اسلامی را به کوفه منتقل کردند حضرت زینب برای ارشاد و تعلیم زنان کوفه به این شهر نقل مکان کردند.
حضرت علی علیه السلام در سال 40 هجری در کوفه به شهادت رسید. حضرت زینب سلام الله علیها در آن زمان تقریبا 35 ساله بود. حدود 10 سال بعد از شهادت پدر بزرگوارش با برادرش امام حسن علیه السلام زیست نمود که امام حسن (ع) هم در سال 50 هجری به شهادت رسید.
بعد از شهادت امام حسن علیه السلام 10 سال نیز با برادر بزرگوارش امام حسین علیه السلام زندگی کرد. حضور ده ساله زینب سلام الله علیها در صحنه زندگی برادرش حسین علیه السلام پر حادثه ترین و رنج آورترین دوران زندگی ایشان است.
حضرت زینب در طول زندگی با مصائب زیادی روبرو شد اما حضور ایشان در کربلا از همة مصیبات دردآورتر و ناگوارتر بود. چرا که در یک روز همة عزیزانش خصوصاً برادرش امام حسین علیه السلام را از دست داد. هنگام مصیبت جانگداز کربلا سن حضرت زینب سلام الله علیها 55 ساله بود.
این بانوی بزرگوار در ضمن سفرى كه به همراه همسر گراميشان عبداللّه بن جعفر به شام رفته بودند، «در شب یک شنبه چهاردهم ماه رجب سال 62 هجری یعنی حدود یک سال و نیم بعد از واقعه عاشورا درگذشت و بدن مطهر آن بزرگوار در همانجا،(دمشق/سوریه) دفن شد .
شهید مطهری می نویسد:«در حماسه حسینی آن کسی که بیش از همه درس تحمل و بردباری را آموخت و بیش از همه این پرتو حسینی بر روح مقدس او تابید خواهر بزرگوارش زینب سلام الله علیها بود». و در ناسخ التواریخ آمده است:«محققاً از آغاز خلقت تاکنون از هیچ زنی از زنهای انبیاء و اولیاء با این حلم و بردباری پدید نیامده است».
«زینب کبری در تمام مدت اسارت تهجد و نماز شبش تعطیل نشد» در کتاب ریاحین الشریعه آمده است:«شب زنده داری زینب در تمام عمرش ترک نشد حتی شب یازدهم محرم».
حضرت زينب (س) بزرگ بانوي جهان اسلام، بيدادگر و ادامه دهنده حادثه عاشورا و دارنده دانشهاي دو جهان و به گفته امام سجاد (ع): " داناي بدون آموزگار و فهميده بدون فهماننده " بود. الگوي راستين وي، حضرت فاطمه (س) بود. زينب (س) در دامان پرمهر و معنويت فاطمه (س)، بانوي دو جهان، از سرچشمه معارف اسلامي و قرآني سيراب گشت. رسالت راستين زينب هنگامي آغاز گرديد که پس از به شهادت امام حسين (ع) و هفتاد و دو تن از يارانش با ايراد سخنان آتشين به بيدارگري مردم کوفه و ستيز با ستمکاران و يزيديان پرداخت.
در بزرگواری آن حضرت سلام الله علیها همین نکته بس «زمانی که در عصر روز عاشورا دو پسرش را شهید کردند از خیمه پای بیرون نگذاشت»در حالی که هنگام شهادت سایر شهدا از خیمه بیرون می آمد و امام حسین علیه السلام را دلداری می داد ولی اینجا برای این که برادرش حسین علیه السلام خجالت نکشد از خیمه بیرون نیامد.